من هم مثل بسیاری از جوانان دو سه دهه ی پیش، رضا شاه را به خاطر سرکوب آزادی خواهان، دیکتاتور می دانستم، ولی با دیدن دیکتاتوری مذهبی، که ایران را از هر نظر به نابودی کشانده، و خدمات سازنده ای که رضا شاه کرده، نمی توانم به این موضوع از زاویه ی آرمانی و ایده آلیستی نگاه کنم.

در تظاهرات اعتراضی دی ماه امسال، گروهی از مردم، شعار رضا شاه روح ات شاد را سر دادند که یقینا با مقایسه وضع کنونی کشور و وضع دوران پادشاهی، ساخته و سر داده شده است.

البته خیلی بد است که بعد گذشت نزدیک به یک سده از دوران ورود رضا شاه به عرصه ی سیاست، نگاه مردم کشور به او، یعنی به یک قرن پیش باشد، و این یعنی نداشتن نمونه و الگوی امروزی برای پیاده کردن آرمان های پیشرفته بشری در ایران. ولی همین یادکرد عجیب، نشان دهنده ی تاثیر وجود دیکتاتور خیرخواه در اذهان مردم است. بالاخره مردم چشم دارند و می بینند، و عقل دارند و نتیجه گیری می کنند.

حال در این هنگامه، ناگهان جسد مومیایی شده ی رضا شاه سر از خاک بیرون می آورد! به همان شکلی که در موقع دفن داشته. دستی بر سینه، با حالتی همانند حالت زمان دفن، و اثر جواهراتی که پیش از دفن و موقع انتقال به ایران، به لباس او نصب شده بود.

این جواهرات موقع دفن، از روی لباس او برداشته شد. مومیایی هم به خاطر ماندگاری جسد، در دوران سرگردانی در کشورهای مختلف تا زمان رسیدن به ایران صورت گرفت.

این که در این مقطع زمانی، جسد او از زیر زمین بیرون آورده شود، بخشی از رقم خوردن سلسله رویدادهایی ست که باید به بخت رضا شاه برای محبوب شدن در میان مردم و حتی جوانانی که اطلاع چندانی از دوران او ندارند نسبت داده شود.

حال اگر اعتراض و هشدار بی پشتوانه و در موضع ضعف رضا پهلوی و شورای ایرانیان، حکومت را تحریک به نابود کردن یا بی حرمتی به جسد او نکند، و در جایی آرام و قرار یابد، شاید در روزگاری که حکومت اسلامی به درک واصل شود، باز این مرد با اراده که نقش بزرگی در پیشرفت ایران و ایرانی داشته جایگاه مناسب و آبرومندی برایش در نظر گرفته شود و این کار آغازی باشد برای قدرشناسی از حاکمانی که شاید آن ها را به خاطر بسیاری ضعف ها و خطاها قبول نداشته باشیم ولی باعث ارتقاء و رشد کشور و مردم ما شده اند.