یکی دیگر از همین بهانه ها که بارها توسط برخی اساتید دانشگاه که حاضر هستند برای حفظ نظام، ضمن ندانستن نحوه کار با اسلحه، آن را به دست بگیرند، بازگشت و به قهقرا رفتن ایران است. این بدان معنی است که این افراد نیک می دانند که انقلاب 1357 یک عقب گرد بزرگ بود اما زمانی که خود مورد پرسش قرار می گیرند، با فرار از پاسخگویی صریح به این پرسش ها، به مواردی چون عدالت، جامعه بی طبقه توحیدی و آزادی های سیاسی اشاره می کنند و حال اگر پس از 39 سال به این موقعیت هنوز نرسیده ایم، به این خاطر است که همچنان این انقلاب، جوان است و راه زیادی در پیش دارد.

از همین رو، جانسون نیز از همین حربه برای ترساندن جهان از خطر رادیکالیزه شدن جمهوری اسلامی استفاده می کند. این حربه و بهانه ای است که اصلاح طلبان نیز به گونه ای در بحث انتخابات ریاست جمهوری، هر چهار سال یک بار از آن بهره می برند. همگان به خوبی به یاد دارند در زمان انتخابات 1388، مهم ترین دلیل انتخاب میرحسین موسوی، انتخاب نشدن محمود احمدی نژاد، در انتخابات 1392 انتخاب نشدن سعید جلیلی و یا در انتخابات خبرگان رهبری، مردم به انتخاب افرادی چون ری شهری و موحدی کرمانی تشویق شدند تا به آیت الله خامنه ای، مصباح یزدی و محمد یزدی "نه" بگویند!

همچنین یکی دیگر از اقدامات اصلاح طلبان، تشویق مردم به رای دادن جهت یک دست سازی قوه مقننه و قوه مجریه است و زمانی که هر دوی این ها در کنار یکدیگر قرار می گیرند و باز هم به نتیجه نمی رسند، مقصر را قوه قضاییه ای می دانند که از حدود و اختیارات آنان خارج است!

ترساندن جهانیان نیز از افرادی چون قاسم سلیمانی با رسانه ها صورت می پذیرد. نمایش فردی نظامی، بی رحم و خشک که عامل کشتار تعداد بی شمار سوری ها در سوریه و دشمنی بی حد و حصر او با اسراییل است. در مقابل او علی خامنه ای قرار می گیرد که در این صحنه، وی فردی متعادل تر است که اگر او سقوط کند، سلیمانی جایگزینش خواهد بود.

متاسفانه تا کنون در ایران، پیام های هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی در کشاندن بخش های وسیعی از مردم پای صندوق های رای کارساز بوده. باید دید جهان چگونه به این دست گفته ها بها می دهد و خریدار آنها است.