امیر فرشاد ابراهیمی - ایران بریفینگ
سعید حجاریان با روزنامه اعتماد مصاحبه کرده و مطلوب های جناح راست مخالف دولت را بر شمرده است.
ایشان از جمله می گوید که «مدل مطلوب آنها یک دولت «کابینه روحانی- نظامی» است نظامیان سکاندار وزارتخانه‌های کشور، دفاع، امورخارجه و اقتصاد شوند و مابقی کابینه در اختیار روحانیون قرار بگیرد. مطلوب دوم آنها دولت یا «کابینه نظامی» است. یعنی یک نظامی در رأس کابینه قرار بگیرد و تمامی وزرایش را از میان نظامیان انتخاب کند.
حجاریان می گوید : به نظر من نه کابینه «نظامی» و نه کابینه «نیمه نظامی- نیمه روحانی» نمی‌تواند گشایشی در حوزه اقتصاد و سیاست خارجی به وجود بیآورد و حتی شاید وضعیت را حادتر از امروز هم بکند. البته به نظر می‌رسد اقتصاد و سیاست خارجه دغدغه حامیان این دو مدل نباشد و باز هم فساد، گرانی و... باقی خواهد ماند.»
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
در تمام این مصاحبه که جان کلام همین دو مطلوب جناح راست است، یک نکته کلید مورد بحث قرار نمی گیرد. این که یک دولت نظامی حتی اگر گشایشی دربحران اقتصادی و معیشت مردم هم نتواند فراهم آورد، حداقل در مراحل اولیه، زمانی با استقبال مردم روبرو می شود که روحانیت را از صحنه سیاسی کشور بیرون کند و به حوزه های دینی باز گرداند. یعنی بساط امام جمعه ها و نمایندگی های ولی فقیه در استانها و شهرستانها و نمایندگی های ولی فقیه در ارگان های نظامی و حتی کشور جمع کند و پا را از روی ترمز آزادی های اجتماعی بردارد. تقریبا مدلی که ولیعهد عربستان سعودی مشغول آنست و با استقبال مردم و بویژه قشرهای متوسط و روشنفکر عربستان روبرو شده است.
فرض کنیم کابینه و دولت ائتلافی یعنی دولت نظامی - روحانی تشکیل شود. از همان ابتدای کار نه استقبال مردم را خواهد داشت و نه تفاهم در داخل دولت را. یعنی رقابت فلج کننده میان روحانیون و نظامی ها شدت خواهد گرفت و رهبر هم در این میان "لقمه والله بالله" خواهد شد و اگر جانب نظامی ها را نگیرد، تنها پایگاهی که برایش باقی مانده را از دست خواهد داد، زیرا پایگاه مردم و روحانی او اکنون هم بسیار ضعیف است.
آنچه که سعید حجاریان و تمامی اصلاح طلبان به آن اشاره نمی کنند این است که در کدام دولت جمهوری اسلامی تا کنون روحانیون و نظامیان حضور نداشتند ؟
حتی در دولت موقت هم که کوتاهترین عمر دولتها را داشته و سکولارترین دولت جمهوری اسلامی بوده هم افرادی همچون محمد علی رجایی و مصطفی چمران از نزدیکان به سپاه و روحانیت وجود داشتند .
در دو دولت سید محمد خاتمی که ایده آلترین نمونه آنان است دست کم ده روحانی و نظامی (عضو سپاه پاسداران) وجود داشته است .
در دو دولت روحانی نیز علیرغم تمام خط و نشانهایی که او برای سپاه می کشد بیش از ۱۹ وزیر با سابقه امنیتی و عضویت در سپاه و روحانی وجود داشته . ورای آنکه این دو دولت رکورد استانداران نظامی و امنیتی را در تمام دولتهای جمهوری اسلامی از آن خود کرده است .
آنچه که اصلاح طلبان را این روزها نگران کرده است و مدام هشدار دولت نظامی می دهند نه سقوط دولت روحانی و نه نگرانی آنها بابت مردم است بلکه روندی است که آنها خود را برای آرایش انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ آماده می کنند .
اصلاح طلبان که این روزها حتی از اصولگرایان هم منفور تر شده اند حالا درصدد هستند تا با شبه ترسناک دولت نظامی و دیکتاتوری مسلح مردم را ترغیب کنند تا برای فرار از آن به کاندیدای آنها پناهنده شوند .
آنها در دوم خرداد با وعده مطبوعات و احزاب آزاد به پیروزی رسیدند اما عملا شدید ترین حملات به این عرصه ها در همان دو دولت آنها بود و رئیس جمهور هیچ گاه از قدرت قانونی خود برای مبارزه با آن استفاده نکرد و آن لوایح دوقلوی جنجالی سیدمحمد خاتمی فقط به یک افسانه بدل گردید .
دولت اول روحانی نیز با نوید پایان حصر و آغاز آزادی و امید به پیروزی رسید که بعدها منکر آن شد ، دولت دومش نیز با «قول شرف» او که هرگز دستش بر روی دکمه فیلتر و سانسور نرود ...
این روندی است که سالها اصلاح طلبان در پیش گرفته اند و اصولا ورود آنها به عرصه سیاسی از دوم خرداد تا کنون بر این هژمونی استوار بوده است .
