حکومت ایران شدیدا چشم به راه است که ببیند کشورهای اروپای غربی، با کمک روسیه و چین، تا چه حد می توانند گره ای را که پرزیدنت ترامپ در رابطه با فتنه گری های رژیم در منطقه، زده است، بگشایند.
ولی تصور می رود که این، یک گره کور باشد، زیرا بعید می نماید که ار دست این گروه برای گشودن آن کاری براید.
خود علی اکبر ولایتی نیز که ظاهرا قدرت تشخیص بیشتری از محمد جواد ظریف دارد، می گوید که بعید می نماید اتحادیه اروپا بتواند برجام را نگاه دارد.
نگاه داشتن برجام به این معنی است که حکومت ایران همچنان به تعهدات خود درباره محدود و حتی متوقف ساختن برنامه های اتمی اایبند باشد و به موزات آن، غرب در اجرای تحریم های اقتصادی اعلام شده آمریکا علیه ایران همکاری نکند و اقتصاد حکومت آسیب نبیند تا بتواند به فتنه گری های خود در منطقه ادامه دهد.
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
مگر نه آن است که روح الله خمینی برای رژیمی که برقرار ساخت، یک رسالت عمده تعیین کرده بود که همانا مسلط ساختن مذهب شیعه بر دنیای اسلام و سپس تسلط اسلام بر سراسر جهان بود؟
رسیدن به این هدف، بدون دستیابی به بمب اتمی و بدون قدرت موشکی و بدون سپاه قدس و دخالت نظامی در کشورهای همسایه امکان پذیر نیست.
ولی چگونه می توان به این هدف دست یافت، بی آن که با مخالفت منطقه ای و جهانی روبرو شود؟
دوران استعمار و تسلط بر سرزمین های دور و نزدیک سپری شده و دنیا دیگر آن را نمی پذیرد. ولی همزمان، حکومت ایران حاضر به پذیرفتن این واقعیت نیست، و از تلاش های امپریالیستی خود دست بر نمی دارد و به هزینه ای که باید بپردازد، توجهی نمی کند.
در کشورهای غربی، به نظر می رسد که دولت ترامپ تنها جناحی است که نسبت به این شیوه اندیشه و رفتار و نیت ها و هدف های رژیم ایران هشیاری نشان داده و در صدد مقابله با آن برآمده است.
کشورهای غرب اروپا، در واقع از هنگام به روی کار آمدن رژیم اسلامی در حدود چهل سال پیش، همیشه با آن تعامل کرده اند.
آن ها همیشه بر این تصور نادرست بوده اند که رژیم ایران فریاد "مرگ بر اروپا" سر نمی دهد، بلکه عربده "مرگ بر آمریکا" و "مرگ بر اسرائیل" می کشد. مهم آن است که داد و ستد اقتصادی با ایران ادامه یابد - شعارها همه باد هواست!
به پیروی از این سیاست بود که کشورهای اروپایی نسبت به ترورهای زنجیره ای حکومت ایران علیه مخالفان در اروپا سیاست چشم پوشی و اغماض در پیش گرفتند.
چه اهمیتی دارد که شاپور بختیار و شرافکندی و فریدون فرخزاد و دیگران ترور شوند. مهم آن است که روابط بازرگانی ادامه یابد.
در راستای این سیاست بود که همه تروریست های اعزامی حکومت ایران به اروپا یا بلافاصله و یا با گذشت زمان آزاد شدند و نشان افتخار از حکومت ایران دریافت کردند.
ولی هنگامی که سخن از تحریم های اقتصادی و محازات های مالی در میان است، از دست کشورهای اروپایی کاری برنمی اید.
اقتصاد جهانی به شیوه ای است که ایالات متحده می تواند در اکثر موارد طراح قواعد بازی باشد، و دیگران جز اطاعت و پیروی چاره دیگری نداشته باشند.
حتی روسیه و چین نیز نمی توانند به کمک اروپا بشتابند، زیرا ادامه تجارت آنان نیز تا حدود زیادی به سیاست ها و خواست های ایالات متحده بستگی دارد.
برای دولت پکن، ایالات متحده بزرگترین مشتری کالاهای مصرفی است و حالا که ترامپ قدرت را در دست دارد و می خواهد بخشی از اقتصاد آمریکا را به داخل کشور بازگرداند، اقتصاد چین به خطر افتاده و توان یاری رسانی آن به رژیم ایران کاهش یافته و حکومت پکن ناچار است تا حدود زیادی به خواسته ها و آنچه که ایالات متحده دیکته می کند گردن نهد.
روسیه نیز خود با بحران شدید اقتصادی روبروست و در تجارت، نمی تواند جایگزین غرب شود - زیرا نه به کالای که ایران صادر می کند، نیاز دارد و نه دارای آن صنعت پیشرفته است که بتواند تکنولوژی آلمانی و صنایع فرانسه و بریتانیا و کشورهای دیگر اروپایی را که رژیم ایران به آن ها نیاز دارد، تامین کند.
استراتژی جدید دولت ترامپ مشخص است و زیرکانه تدوین گردیده است.
مایک پمپئو در دوران ریاست سی ای ای، در مبارزه با ترور و حکومت های یاغی، تجریه زیادی اندوخته و اکنون می خواهد سیاست خارجی آمریکا را بر اساس آن شکل دهد.
او بر این باور است که علت وجودی رژیم استعمارگر و امپریالیستی ایران، تسلط بر کشورهای عرب منطقه و برانداختن رژیم آل سعود در عربستان و نابودی اسرائیل است.
در واقع امروز می توان از سه محور برای مبارزه با رژیم ایران سخن گفت که بعید می نماید بختی برای ادامه این حکومت در دراز مدت باقی گذارد.
ایالات متحده در راس این سه محور قرار دارد و می کوشد که در جبهه جهانی، به ویژه با کمک تحریم های اقتصادی و تلاش های دیپلماتیک، حکومت ایران را به زانو در آورد.
محور دوم عربستان سعودی است که در سمت کلیددار اماکن مقدس اسلامی و خادم حرمین شریفین، نقش مبارزه با رژیم ایران در جهان اسلام را به عهده گرفته است. می بینینم که پادشاه جدید عربستان و فرزند او و وزیر خارجه اش، در هر سطح ممکن می کوشند دنیای اسلام را علیه حکومت شیعه ایران بسیج کنند.
ولی آن ها حتی به این نقش بسنده نکرده اند و در زمینه دیپلماسی و سیاست جهانی نیز علیه رژیم ایران سخت فعال هستند و بر دولت خانم آنگلا مرکل خرده می گیرند که چرا می خواهد با رژیم ایران تعامل کند. در این اعتراض، عربستان از بستن قراردادهای تازه با کمپانی های آلمانی خودداری می ورزد.
عربستان می کوشد رهبران عراق را، پس از انتخابات آن کشور به سوی خود بکشد.
پیروزی نسبی مقتدی صدر در انتخابات عمومی عراق، به شکست رژیم ایران در تقویت نفوذ خود در عراق انجامید و بیرون راندن قاسم سلیمانی از بغداد، به دستور مقتدی صدر، برای رژیم ایران نوعی سرشکشتگی محسوب می شود.
همین تلاش عربستان، در لبنان نیز تا حدودی احساس می شود، گرچه احتمال موفقیت در برابر حزب الله که عامل اجرای خواسته های حکومت ایران می باشد، بسیار ضعیف تر از عراق است.
عربستان، همچنین به عنوان بزرگترین تولید کننده و فروشنده نفت در خاورمیانه، می تواند در امور تحریم های نفتی نیز مشکلات زیادی برای رژیم ایران به وجود آورد.
محور مهم سوم در بستن راه در برابر زیاده خواهی های حکومت ایران، اسرائیل است که بزرگترین قدرت نظامی منطقه به شمار می اید و احیرا سیاست آشکارگویی در پیش گرفته و به تهدیدات زبانی رژیم ایران پاسخ های زبانی، ولی کوبنده می دهد.
نقشی که اسرائیل به عهده گرفته، ممانعت از استقرار حکومت ایران در سوریه است. در این جبهه، پول عربستان سعودی و یا نفوذ جهان اهل تسنن نمی تواند کارساز باشد و بهترین راه، روی آوردن به امکانات نظامی اسرائیل است.
مقامات دولت اورشلیم، که در گذشته سکوت می کردند، اکنون به صورت نیمه آشکار تائید می کنند که جنگ مستقیمی با حکومت ایران، از سه سال پیش در سوریه آغاز شده و احتمالا آخرین نشان آن، در هم کوبیدن انبارهای تسلیحاتی حزب الله در خاک سوریه و در نقطه ای نزدیک مرز لینان بوده است.
اسرائیل به صورت پیگیر و موثر، تاسیسات نظامی رژیم ایران در خاک سوریه را هدف قرار داده و آن ها را یکی پس از دیگری منهدم می سازد.
حملات هوایی که تاکنون در خاک سوریه صورت گرفته، علیه سامانه های راداری و ضد موشکی حکومت ایران، ایستگاه های رصد نظامی، اماکن سکونت و استقرار نیروهای نظامی، و مهمتر از آن، انبارهای اسلحه بوده است.
آگاهان نظامی می گویند که رژیم ایران، دست کم سه بار در ماه های اخیر تلاش کرد از اسرائیل انتقام بگیرد و به عملیات تهاجمی آن پاسخ دهد - و در هر سه مورد، عجز و ناتوانی رژیم در اجرای این منظور، بسیار آشکار بوده است.
فرستادن پهپاد سپاه قدس، به هدف ایجاد انفجار در یک پایگاه نظامی در شمال اسرائیل، شلیک ده ها راکت از سوریه به سوی مواضع اسرائیلی، که هیچ یک به هدف اصابت نکرد، و مورد سومی که هنوز جنبه سری دارد و جزئیات آن افشا نشده است، همگی نشان از عجز رژیم ایران در خنثی کردن تلاش اسرائیل دارد.
روسیه که همیشه در قبال رژیم ایران سیاست دوگانه داشته، در مورد سوریه نیز دودوزه بازی می کند: از یک سو جلوی انتقال مقادیر عظیم چنگ افزار از ایران و آوردن شیعیان بیشتری به سوریه را نمی گیرد و از سوی دیگر، در برابر تلاش اسرائیل برای نابود کردن این تاسیسات چشم برهم می گذارد و علیه اسرائیل اقدام نمی کند.
روسیه که در امور فروش نفت در جهان نیز آشکار و پنهان با رژیم ایران رقابت می کند، در پایان کلام خواستار خروج همه نیروهای ایرانی و وابسته به ایران از سوریه است، تا تنها خود، حضور برجسته نظامی در آن کشور داشته باشد.
در مجموع، رژیم ایران در مرحله بسیار سرنوشت سازی قرار گرفته است.
رژیم از هر سو خود را در محاصره احساس می کند.
این حکومت بارها تهدید کرده بود که اگر اسرائیل به گفته آنان، دست از پا خطا کند، تل آویو و حیفا در ظرف چند دقیقه نابود خواهد شد.
ولی حکومت ایران می داند که در شرائط کنونی، اگر در صدد یک رویارویی گسترده نظامی با اسرائیل برآید، در واقع حکم مرگ خود را صادر کرده است. بنابراین، در حال حاضر دندان بر جگر می گذارد و به انتظار ادامه می دهد.
آیا حکومت ایران، در وضعیت کنونی، می تواند، حتی با کمک اروپا و روسیه و چین از مخمصه ای که در آن گرفتار آمده رهایی یابد؟
پمپئو در شهادت خود در کنگره، با زبان بی زبانی می کوید که رژیم یا باید رفتارهای خود را تغییر دهد، و یا به رویارویی جنگی با ایالات متحده کشانده شود، و یا آن که وضع کنونی چراغ سبزی برای ملت ایران باشد که این حکومت را براندازد و ساختار جدیدی به وجود آورد که بررفتارهای یاغیگرانه کنونی رژیم خط باطل بکشد و ایران را به آغوش خانواده ملت های جهان باز گرداند.
رادیو پیام اسرائیل
