می توان گفت که بعد از گذشت چهار دهه از استقرار حکومت اسلامی در ایران ، سیاستمداران امریکایی، روش درستی را برای برخورد با جمهوری اسلامی انتخاب کرده اند. این روش اگرچه «بهترین» نیست، اما هوشمندانه تر از تمام روش های اتخاذ شده در دوران گذشته است.
یکی از شیوه های درست اتخاذ شده توسط سیاستمداران امریکایی، انکار میل و دخالت آن ها برای براندازی حکومت اسلامی ست! اتخاذ این روش، همیشه خواست مخالفان حکومت اسلامی در ایران بوده، که هرگونه دخالت امریکا، یا ادعای حمایت از مخالفان ایرانی را، مانعی برای رشد و گسترش حرکت های اعتراضی در ایران می دانسته اند.
به عبارتی، هر گاه امریکا، ادعایی برای کمک به مخالفان حکومت اسلامی ایران می کرده، این خودِ مخالفان بوده اند که می خواستند امریکا خود را از این موضوع دور نگه دارد، و مبارزه را به خودِ مردم ایران بسپارد.
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
با این روش، بهانه ی دخالت خارجی هم از حکومت اسلامی گرفته می شود و دلیلی برای سرکوب مردم ایران به اسم عامل بیگانه باقی نمی ماند.
اما تردیدی نیست که امریکا، به کسانی که علیه حکومت اسلامی مبارزه می کنند، به شیوه ی خود کمک خواهد کرد. این را حکومت اسلامی بارها به رغم تکذیب امریکا ادعا کرده است.
اِشکال بزرگ این کمک ها، که نمونه اش، فعالیت رسانه ی «وی.او.ای» و پشتیبانی از عده ای از افراد مدعی مبارزه با حکومت ایران است، در این است که نه این افراد مبارزان واقعی و جدی و مورد تایید مردم هستند، و نه وی.او.ای، به خاطر ساختار غیر مطمئن و پر مساله ای که دارد، تاثیر بخشی لازم بر جامعه ی ایران را دارد.
این که امریکا بتواند رسانه ها و افراد واقعا موثر در مبارزات مردم ایران را بشناسد و به آن ها یاری رساند، نیاز به بازنگری در انتخاب مشاورانی دارد که شناخت شان از جامعه ی امروز ایران سطحی و جهت دار است و نمی توانند ایران واقعی را آن طور که هست به سیاستمداران امریکایی بشناسانند تا آن ها بتوانند رویدادهای ایران را به طور دقیق تجزیه و تحلیل کنند و برای حل مشکلات و مناقشات راه حل مناسب اتخاذ نمایند.
