اما فاجعه بارتر این بود که جناح مقابل دولت سازنندگی وارد شد سیاست تعدیل را به کار گرفت بخش عمومی به وجود آورد که همان بنیادها بودند که این بنیادها هم صاحب ثروتی شدن که این ثروت سودش و رفاهش به جبیب کدام مردم می‌رفت.
سرداران و آقا زاده هایی سر براوردند که مدیران این بخش عمومی شدند.
همان سیاست تعدیل هاشمی واجرائی کردن اصل ۴۴ را سپاه از میان راه به نام خودش مصادره کرد
چرا که سیاست تعدیل هاشمی و امروز روحانی در ادامه همان خودی پروری است که ریشه فساد دولتی شدند و هستند.
همان فسادی که حسین فریدون را در برگرفته است و زبان روحانی را کند کرده است.
امروز تکرار این سخن روحانی که در برابر بخش عمومی مدام تکرار می‌شود سیاستی نادرست که همان بخش عمومی را تقویت می‌کند به بخش خصوصی واقعی چیزی نمی‌رسد. چون روحانی باید به بخش عمومی که همان سپاه و بنیاد‌ها است سهم دهد به خودی‌ها هم سهم دهد. دیگر نوبت به غیر خودی‌های مولد نمی‌رسد.
در نتیجه که وزیری درست می‌شود ۱۰۰۰ میلیارد سرمایه دارد در صورتی که ۴۰ سال پیش چیزی نداشته است. وزیران روحانی می‌گویند داریم می‌خوریم چرا تظاهربه ساده زیستی کنیم.
کسی نمی‌گوید که آقا وزیر از کجا آورده‌ای که این طور می‌خوری و می‌پوشی و مصرف می‌کنی.
کسی نمی‌گوید آقای وزیر چرا تولید نمی‌کند چرا از پول رانتی که ثروت اندوختی تولید راه نمی‌اندازی.
پس دولت باید مسول تر عمل کند. بورکراسی خود را از فساد دور کند در ادامه این مسیر سخت، بخش خصوصی مولد را یاری کند. بخش خصوصی که در شرایط این چنینی سرمایه گذاری تولیدی نمی‌کند.
آن بخش از سرمایه گذاران که مورد توجه دولت هستند یعنی همان خودی‌ها که به پول رسیده‌اند در برابر مانور سپاه کم می‌آورند در نتیجه سرمایه‌شان را از کشور خارج می‌کنند یا سرمایه‌شان در تولید به کار نمی‌اندازند.
حال سوال این است که روحانی کی متوجه این سیاست غلط خود خواهد شد، نمی‌دانیم.
در این مورد تجربه تکراری موسسات مالی را مثال می‌زنم که این بار سیلی عظیم تر از گذشته علیه منافع مردم شدند.
این سیاستی تکراری است که پول مردم را با سود بالا جذب کنی بعد اعلام ورشکستگی کنی تا دولت از بیت المال عمومی به مال باخته گان پول پرداخت کند.
آقای روحانی آیا صاحبان موسسات مالی همان مردم سرمایه گذار و مورد نظر شما بودند؟
آقای روحانی در نظام خودی و غیر خودی، پول کافی دست مردم نیست تا سرمایه گذاری کنند.
در آمد ثروت نفتی دست خودی‌ها است.
خودیها هم اهل سرمایه گذاری نیستند بلکه سرمایه می‌برنند، خصلت گرگ را دارند که گله می‌برند.
یک داستان موسسات مالی را مرور کنیم. از دوره احمدی نژاد قدرت موسسات مالی آن سان شد که ۲۵ درصدد سرمایه در گردش را در اختیار گرفت سود بالا به سپرده گذار می‌داد.
اما این موسسات در حقیقت سود نمی‌دادند بلکه پول سپرده گذار به شکل تدریجی به سپرده گذار پس می‌دادند.
با شروع سیاست کمی درست شده دولت روحانی که کاهش نرخ تورم را باعث می‌شد، سپرده گذار را دارای منفعت می‌کرد و صاحبان موسسه را این سود کم شده دیگر کفایت نمی‌کرد.
چرا که خودی به سود کمتر از ۲۰ در صد سود نمی‌گویند پس بازی موسسات مالی شروع شد.
اعلام ورشکستگی موسسات مالی که بحران عمومی در کشور ایجاد کرد.
دولت توان برخورد با صاحبان موسسات مالی نداشت. در نتیجه از پول مردم و نفت و بیت المال سپرده مردم را پس داد.
آنان پولی را که جمع کرده بودند ارز خریدند پس باید ارز گران می‌شد.
در نتیجه آنچه که پیش بینی می‌کردند شد. ارز قاچاق شد و نرخ افسانه‌ای در بازار ازاد پیدا کرد.
حالا ارز را دربازار آزاد می‌فروشند با منتظر خواهند ماند تا از اشتباهی دولت استفاده کنند و اقتصاد ایران را دچار ضربه‌ای دیگر کنند.
آقای روحانی حکومت و دولت در ایران نتوانسته است اعتماد مردم را جلب کند رای مردم را به خود و حکومت رای اعتماد نگیرد رای ناگزیر بگیرید که می‌دهند تا ایران ویران نشود فعلا.
آقای روحانی باید اقتصاد را به مردم داد اما این دادن شرایطی دارد که در این حکومت و نظام نیست. پس مسولیت اصلی دولت که شفاف سازی و کاستن از فساد را پی بگیرید.
این مردم هم خودی هستند اهل سرمایه گذاری در تولید نیستند. پس مسولیت دولت را فراموش نکنید.