طحانیان این روزها منتقد هم‏بند سابق خود شده و از سلفی گرفتن او با «فدریکا موگرینی»، مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و هم‎چنین نماینده شدنش با استفاده از موقعیت اسارت در عراق انتقاد کرده است.

ماجرای مصاحبه نکردن یک اسیر ایرانی در اردوگاه عراقی ها با خبرنگاری که حجاب نداشت،‌ نقطه شروع علیرضا رحیمی برای مشهور شدن بود.

طحانیان دریک سخن‎رانی گفته که اسارت در عراق برای رحیمی و دیگر اسرا، یک «تجارت پرسود» بوده است. خودش که بر جنبه «معنوی» اسارت تاکید دارد، گفته است که تجربه ها و خاطرات دوران اسارت باید به نسل بعد انتقال داده شوند.

از نگاه خیلی های دیگر نیز دوران اسارت و آن شعرخوانی برای علیرضا رحیمی، تجارت پرسود به لحاظ سیاسی بوده است؛ تجارتی که البته به قیمت از دست دادن یک پا و 20 ماه اسارت تمام شده است.

او درمصاحبه ای در پاسخ به این سوال که اسارت برای وی رانت بوده، گفته است:«هیچ آزاده‌ای نه برای منافع مادی و نه برای امتیازات به جبهه نرفته ‌است؛ حتی آزداگانی که خدمت سربازی خود را می‌گذراندند هم چشم‏داشتی نداشتند.»

مطالب بیشتر در سایت ایران وایر

مدتی پس از بازگشت علیرضا رحیمی به ایران، به او وقت ملاقات با بنیان‎گذارجمهوری اسلامی داده شد و آیت الله روح الله خمینی درپایان این دیدار، رادیوی خود را به او هدیه داد.

رحیمی پس از بازگشت به ایران، در رشته حقوق تحصیل کرد. او سپس با استفاده از بورس دولتی به اسکاتلند رفت و با فوق لیسانس حقوق بین الملل به ایران بازگشت.

درحالی که برخی رسانه ها نوشته اند که رحیمی مدرک دکترای حقوق بین الملل از دانشگاه «شهید بهشتی» دارد، درمجلس تنها مدرکی که از او ثبت شده، کارشناسی ارشد است.

رحیمی در دولت محمد خاتمی، مشاور «محمد شریعتمداری»، وزیربازرگانی وقت شد اما هیچ گاه از سوی مقامات این وزارت خانه جدی گرفته نشد و درهمین جایگاه باقی ماند. با این حال، به شریعتمداری وفادار بود و هنگام نامزدی وی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲، او را همراهی کرد.

با پیروزی حسن روحانی، رحیمی بار دیگر مشاور وزارت خانه ای شد که وزیرش، محمد شریعتمداری بود. سمت او این بار، مشاور معاون اجرایی وزیر بازرگانی بود. اما این دفعه هم چندان جدی گرفته نشد و حتی در مجموعه معاونت اجرایی، به او اتاق اختصاصی ندادند.

یکی از اسرای ایرانی که بعدها آزاد شد، علیرضا رحیمی را متهم کرده که از اسارتش در جنگ یک تجارت پرسود ساخته است.

علیرضا رحیمی در انتخابات مجلس دهم، در فهرست اصلاح طلبان قرار گرفت. او در مجلس هشتم نیز در لیست برخی از گروه های اصلاح طلب بود اما در آن سال اصلاح طلبان برخلاف مجلس دهم، شکست خوردند. او در انتخابات مجلس ششم نیز به صورت مستقل نامزد و با ۱۵۷ هزار رای، نفر هفتاد و پنجم شده بود.

رحیمی از جمله نمایندگان پرمصاحبه و پرنطق اصلاح طلب به شمار می رود و بسیاری از مواضع اصلاح طلبان را از تریبون مجلس بیان کرده است. با این حال، درموضوع حساب های شخصی رییس قوه قضاییه، او و «احمد مازنی»، «محمود صادقی»، نماینده تهران را تنها گذاشتند.

پس از تذکر محمود صادقی درمجلس درباره تلاش ماموران برای بازداشتش، «علی لاریجانی» فاش کرد که این نماینده تهران را به همراه احمد مازنی و علیرضا رحیمی به دفترش دعوت کرده و توضیح داده است که حساب های رییس قوه قضاییه شخصی نیستند.

پس از این دفاع علی لاریجانی از برادرش، محمود صادقی قانع نشد و موضوع حساب هایی که به نام شخص رییس قوه قضاییه افتتاح شده بود را پی گیری کرد. اما علیرضا رحیمی در مصاحبه ای اعلام کرد که این حساب ها شخصی نیستند.

در پنجمین دوره انتخابات شوراهای شهر، رحیمی رییس هیات نظارت بر انتخابات استان تهران بود که تایید صلاحیت چهره هایی چون «عبدالله مومنی»، «عماد بهاور» و «علی تاجرنیا»، سه زندانی معترض نتیجه انتخابات پرحاشیه ریاست جمهوری سال 88 توسط این هیات خبرساز شد.

او در پاسخ به اعتراض های اصول گرایان گفته بود برای این هیات، موازین قانونی و «مُر» قانون مهم است و حوادث ۸۸ را هم به صرف حوادث ۸۸، ملاک قرارنمی دهد.

رحیمی به سوال خبرگزاری «مهر» که گفته بود یعنی توصیه‌های رهبری نظام هم درباره «فتنه» ملاک نیست؟ پاسخ داده بود: «ملاک، قانون است.»

درنهایت البته عبدالله مومنی و عماد بهاور از سوی هیات مرکزی نظارت برانتخابات شوراها رد صلاحیت شدند.

او با وجود نزدیکی به اصلاح طلبان، درفعالیت های سیاسی بسیار محافظه کار بوده و عضو هیچ یک از احزاب جدی اصلاح طلب نشده است. شاید یکی از دلایل جدی گرفته نشدنش درعرصه سیاست، همین موضوع بوده است.

ورود علیرضا رحیمی به هیات رییسه دهمین دوره مجلس شورای اسلامی اگرچه جایگاه سیاسی او را ارتقا داد اما او برای تبدیل شدن به یک چهره ای جدی درسیاست ایران، راه بسیار در پیش دارد.