• من در داوری فلسفه خودم را دارم. برایم مهم نیست چه کسی در موردم چه فکری می‌کند؛ از من راضی هستند، خوش‌شان می‌آید یا نه. در هر بازی که قضاوت کردم، اول حس رضایت خودم مهم بوده و در نهایت مسئولینی که به کارم نگاه می‌کنند. سعی کردم از این فضا که چه کسی از من خوشش می‌آید یا از کارم نفرت دارد، خارج شوم.

روند بازی‌هایی که فیفا به شما داد اعجاب‌آور بود. مهمترین بازی‌‌های مرحله گروهی و بعد ویژه‌ترین بازی مرحله حذفی بین فرانسه و آرژانتین را به شما دادند. انتظارش را داشتید؟ فیفا به شما چنین تصویری از قبل داده بود که قرار است بازی‌های حساس گروهی و حذفی را قضاوت کنید؟ من فکر می‌کنم شما یکی از مهم‌ترین مهره‌های داوری فیفا در بازی‌های سرنوشت‌ساز بین تیم‌های بزرگ بودید ...

• من بدون هیچ انتظاری وارد روسیه شدم. فرقی نمی‌کرد قرار است کدام بازی را داوری کنم. از روز اول با هم قرار گذاشتیم هر بازی، برای ما حکم همان فینالی را داشته باشد که قبلا در موردش حرف زده بودیم. به صورت کلی یک عرف در انتخاب داوران وجود دارد. کسی با شما در مورد بازی حرف نمی‌زند. همه در تمرینات گروهی شرکت می‌کنند و بعد در جمع، احکام ابلاغ می‌شود. انتخاب اولین بازی به تست‌های آمادگی جسمانی ما و قضاوت‌های قبلی برمی‌گشت. اما وقتی بازی اول تمام شد، باز هم اعتماد کردند و باز یک بازی ویژه به ما دادند. اما واقعا توصیه یا حرفی از قبل وجود نداشت. داورها تا فاصله ۴۸ ساعت یا گاهی ۲۴ ساعت قبل از بازی‌ها اصلا اطلاعی ندارند.

یک تصویر در بازی رده‌بندی از علیرضا فغانی وجود دارد. وقتی سوت پایان را می‌زنید، انگشت اشاره دست راست شما به سمت آسمان است. همین رفتار و تصویر را در لحظه بالارفتن از سن برای گرفتن جایزه و مدال، وقتی عکس یادگاری می‌اندازید و همین طور وقتی دارید از زمین بیرون می‌روید هم دیده شد.

• من از جنوبی‌ترین نقطه تهران می‌آیم. از زمین خاکی‌هایی که حتی دروازه‌هایش تور نداشتند. آن روزها وقتی به کسی می‌گفتم من روزی فینال جام جهانی را قضاوت می‌کنم، فقط خنده‌های تمسخرآمیز تحویل می‌گرفتم. این هدفم بود، برایش تلاش کردم و فکر می‌کنم لطف خدا هم وجود داشت. ما در ایران جوانانی را می‌بینیم که از وضعیت گلایه دارند. از موقعیت اجتماعی و اقتصادی و محرومیت‌هایی که خب می‌دانیم بخاطر شرایط کشور وجود دارد. من همیشه با این گلایه‌ها روبرو هستم و تنها چیزی که می‌گویم این است که دست‌تان را روی پای خودتان بگذارید، بلند شوید و بجز خودتان و خدای خودتان از هیچ کس انتظار نداشته باشید. من این کار را فقط برای همان جوان‌ها انجام دادم. فکر می‌کنم بازخورد خوبی هم داشت.

من یک تصویر ویژه از علیرضا فغانی در ذهنم دارم. مردی که دو بار در لیگ برتر ایران محروم شد؛ مورد انتقادهایی وحشتناک قرار گرفت. حتی به شما حق دفاع ندادند. اشکال فنی در ورزشگاه را گردن یک داور انداختند و شما را محروم کردند. اما همین داور، بهترین و مهمترین بازی‌های بین المللی را قضاوت کرد. این شکاف عمیق در احترام و باور، از کجا شکل گرفته؟ تفاوت زیادی هست بین مقبولیت شما در فدراسیون فوتبال یا حتی بخشی از جامعه فوتبال ایران و کمیته داوران فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا.

• محرومیت در ایران که خب یه مسئله طبیعی است. فقط همان دو بار نبود، ولی همان دو مرتبه‌ای که شما می‌گویید، برجسته شد. چون می‌خواستند من را سپر کنند. می‌خواستند بگویند من مقصر تمام مشکلات این فوتبال در آن هفته‌ها هستم. مهم هم نبود. ما عادت داریم و فقط یاد می‌گیریم صبور باشیم. وقتی صبر شما به این درجه برسد، دیگر موانع هم معنی ندارند. من با هربار محرومیت در لیگ ایران، انگیزه‌ام بیشتر شد. به خودم گفتم درس بگیر، یاد بگیر، مبادا بدتر از این تکرار شود. حتی در بازی‌های بین المللی هم دقتم بالاتر رفت. گفتم بخشی از این محرومیت‌ها برای پنهان شدن پشت سر ما بود. ولی باید این را قبول کنیم که شرایط داوری در یک تورنمنت واقعا با لیگ متفاوت است. شما در طول یک تورنمنت مثل جام جهانی، بین یک تا چهار بار شانس داوری دارید. خیلی از داورانی که به روسیه آمده بودند، بعد از اولین قضاوت کارشان تمام شد و برگشتند. اگر برای ما هم جام جهانی با یک یا دو بازی تمام می‌شد، الان وضعیت ما فرق داشت. به جای این همه تبریک و تحسین، با یک مشت توهین و تحقیر روبرو می‌شدیم. من نه با آن محرومیت‌ها دلم لرزید و پا پس کشیدم، نه با این استقبال‌ها به اوج می‌روم. من همیشه یاد گرفتم که خودم باشم.

یک سوال پایانی در مورد تصاویری که از شما منتشر شد کنار خانمی که همکار و همسر یکی از دوستان و همکاران شما بود.

• خب من فکر می‌کنم در طول این جام آن قدر اتفاقات روشن برای خودم و کشورم وجود داشت که از کنارش رد شوم. مهم نیست؛ هرکسی هرچه دوست دارد بگوید و بنویسد. من داوری کردم، باعث خوشحالی مردم کشورم شدم و حالا این که چه کسانی می‌خواهند با چند عکس من را و آن حس شادی را خراب کنند، به خودشان مربوط است. آب به آسیاب دشمن نمی‌ریزم. همین.