کلمه - نرگس مستوفی: سردار عزیز جعفری، فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، هم رخت نظام بر تن کرده و هم لباس دیپلماتیک پوشیده است. او یک روز در قامت وزیر کشور ایفای وظیفه می کند و روز دیگر وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی می شود، در عین حال مشرف بر تمام اخبار سیاسی و امنیتی است و برای فعالان سیاسی و دولتیان خط و نشان می کشد.
او سالهاست که وصیت امام را در گوشه‌ای گذاشته و به عنوان یک نظامی در تمام امور کشور دخالت می‌کند، انگار نه انگار که وصیتی مبنی بر عدم دخالت نظامیان در سیاست وجود داشته است.
سردار در تازه ترین اظهارات خود ترامپ را خطاب قرار داده و در مقابل پیشنهاد او برای مذاکره گفته است: "شما این آرزو را به گور خواهید برد که مقامات جمهوری اسلامی ایران از شما درخواست ملاقات کنند یا اجازه ملاقات با شما را از ملتشان دریافت نمایند. هرگز چنین روزی را نخواهید دید. همچنان در کاخ سیاهتان بنشینید و در توهم ملاقات با مقامات ایرانی بمانید، و بدانید این یک آرزویی است که تا پایان دوران ریاست جمهوری‌تان با شما همراه خواهد ماند و حتی رؤسای جمهوری بعدی آمریکا هم آن را نخواهند دید."
البته او چند روز پیش نیز در نامه‌ای به حسن روحانی از رئیس جمهوری خواسته بود تا خشم انقلابی خود را در مقابل امریکا نشان دهد، همان طور که در مقابل رقبای داخلی نشان می دهد.
فرمانده سپاه با ترامپ از قول ملت سخن گفته است و می گوید ملت به مسوولان اجازه مذاکره نمی دهند. نخست آنکه کدام ملت به عزیز جعفری نمایندگی داده است که از جانب او سخن بگوید؟ مردم پای صندوق های رای با رایی که دادند دیپلماسی و سیاست مورد نظر خود را انتخاب کردند و بهتر آن است که نیروهای انتصابی نظام کمتر از جانب مردمی که هیچ گاه به آنان رای نداده اند سخن بگویند.
اگر عزیز جعفری میخواهد به نمایندگی از ملت ایران سخن بگوید، بهتر آن است که یک بار حداقل خود را در معرض رای عموم قرار دهد و ببنید آیا سرنوشتی چون آن دیگر سردار یعنی باقر قالیباف در انتظارش است و یا رای خواهد داشت؟
دوم آنکه، آیا به تازگی مردم ایران در نظر سنجی شرکت کرده و نظر خود را در خصوص رابطه با آمریکا داده‌اند که اینگونه از جانب آنان با قاطعیت سخن گفته می شود؟
سوم آنکه کشور وزیر خارجه دارد، دیپلمات دارد، حتی رهبری نیز مشاور امور بین الملل دارد که به سفر می رود و مذاکره می کند، کشور مجلس و نماینده دارد، حزب و فعال سیاسی دارد، اگر بنا به پاسخ دادن به ترامپ باشد قطعا آنها پاسخ لازم را بر اساس منافع ملی می دهند، کار فرمانده نظامی پاسخ دادن به رئیس جمهور یک کشور نیست. کار یک نظامی دخالت در امور دیپلماتیک نیست. او باید در این روزها سکوت کند، بفکر تقویت بنیه دفاعی کشور باشد، و مهم تر آنکه سکوت کند و با صحبت‌های خود هرآنچه دیپلمات‌ها رشته اند را پنبه نکند.
در واقع چنین موضع گیری هایی از سوی یک مقام نظامی در زمان جنگ صورت میگیرد نه در زمانیکه دستگاه سیاست خارجی تمام تلاشش را برای جلوی گیری از جنگ و انجام مذاکره با حفظ مصالح ملی انجام می‌دهد.
معمولا در جهان رسم نیست که نیروهای نظامی تا این حد در مورد مسائل سیاست خارجی نظر دهند، آنهم خطاب به رئیس جمهور کشوری دیگر، اما در ایران سالهاست که رسم شده تا نظامیان در همه امور دخالت کنند و سپاه نیز سرآمد این امر است.
این نهاد نظامی که قرار بود حافظ آرمان‌های انقلاب باشد و روزگاری سردارانش در فکه و مجنون و جای جای جنوب و غرب کشور فداکاری و ایثار کردند امروز تبدیل به یکی از نهادهای امنیتی شده که از فعال سیاسی و روزنامه نگار تا فعال محیط زیستی از دستش در امان نیستند. سپاه تبدیل به نهادی شده که اقتصاد مملکت را کامل قبضه کرده و جایی برای رشد و شکوفایی دیگر نهادهای اقتصادی خصوصا بخش خصوصی نگذاشته است، سپاه تبدیل به نهادی شده موازی با وزارت خارجه که با بازیگری خود در عرصه بین المللی و خصوصا منطقه‌ای روز به روز منافع ملی را بیشتر در خطر می اندازد.
