البته دست یافتن به چنین وضع ایده آلی، با خلقیات ایرانی یی که از خود سراغ داریم، دشوار تر از دست یافتن به کره ی ماه است، ولی دستکم می توان به سمت این ایده آل گام بر داشت.

چگونه می توان بر مردم اثر گذاشت تا با جان و دل، کس یا کسانی را بپذیرند و فقط شنونده ی حرف آن ها نباشند بلکه حاضر به عمل بر اساس شنیده ها باشند؟

دو کلمه ی کلیدی در پاسخ به این سوال این ها هستند:
باور و اعتماد.

باور و اعتماد با قول دادن و حرف های زیبا زدن به دست نمی آید. شهروند ایرانی یی که به خیابان می رود، با جان خود بازی می کند. با سرنوشت خود و اعضای خانواده اش بازی می کند. شما اگر به کسی اعتماد نداشته باشید حاضر نیستید حتی ۱۰۰ هزار تومان به او بدهید، جان که دیگر جای خود دارد.

کاری که خمینی توانست بکند این بود که مردم میلیونی، او را «باور» کردند، و بر اساس این باور، به او «اعتماد» کردند، آن قدر که حتی جان شان را در راه آن باور بدهند.

ظاهر، کاراکتر، قاطعیت در فکر و عمل، لباسی که دروغگویی را از او دور نشان می داد، باوری که خودش به هدف اش داشت...

می دانم. از خمینی به عنوان الگوی مبارزه سخن گفتن نفرت انگیز است. ولی او، دقیقا، آخوندِ مکار و حیله گر را، موجودی الهی نشان داد؛ پیرمرد قاطع در آدمکشی را، پیرمردی با هدفی مقدس نشان داد؛ لباسِ ریاکاری و سالوس را لباس پاک آسمانی نشان داد؛ و به شکلی ماهرانه، مثل کف زنان ماهر و دزدان ماهر و کلاهبرداران ماهر، دروغ را حقیقت جا زد.

متاسفانه، باید بگویم که برخی از کسانی که خود را اپوزیسیون نظام اسلامی معرفی می کنند، می خواهند جا در جای پای خمینی بگذارند و با دروغ، اطمینان مردم میلیونی را جلب کنند اما مردمِ از همه سو گزیده شده، از ریسمان سیاه و سفید هم می ترسند چه برسد به مارهای واقعی.

برخی از طراران و حقه بازان که مردم را احمق فرض کرده اند، حتی تلاشی برای بهتر کردن شیوه های فریب خود نمی کنند و مثل شعبده باز ناشی یی هستند که مردم به چشم، دوز و کلک آن ها را می بینند و به جای فریاد حیرت بر آوردن، قهقهه ی تمسخر سر می دهند...

[ادامه دارد]