حکومت های مستبد، از بازوی نظامی شان برای سرکوب مردم معترض استفاده می کنند. در حکومت مستبد اسلامی نیز، بازوهای نظامی متعددی وجود دارد.
از سپاه پاسداران که ارشد تمام نیروهای سرکوب گر نظام است تا بسیج و دستگاه های اطلاعاتی رنگارنگ و ماموران شکنجه در زندان و نیروهای انتظامی و حتی در صورت دخالت ارتش ، ارتشیان می توانند جزو نیروهای سرکوب گر نظام باشند.
در برخی از رسانه های سیاسی، مشاهده می شود که مفسران سیاسی، قربان صدقه ی عوامل «پاک و سالم» سپاه و بسیج و ارتش و غیره می روند و از تماس بزرگان آن ها با خود سخن می گویند. حتی احساسات رقیق و انسانی عوامل تماس گیرنده، با ذکر اشک ریختن و آه و نفرین کردن آن ها به شکل دراماتیکی تصویر می شود.
البته در دنیای آزاد هر رسانه ای آزاد است که قربان صدقه ی هر کس که خواست برود اما اگر مبارزه با حکومت اسلامی را جدی بگیریم و نخواهیم به شکل نیمه کاره و ناقص ادای گاندی و ماندلا را که اصولا عملکرد و کنش شان خارج از چهارچوب های فرهنگی و سیاسی ماست در آوریم، باید بدون هیچ تعارفی بگوییم که نیروهای سرکوبگر و کسانی که در ارگان های سرکوب گر حضور دارند دشمن مردم و آزادی مردم هستند و اگر روزی روزگاری تغییری در حکومت صورت بگیرد، این ها باید پاسخگوی ظلم های خود به مردم باشند.
متاسفانه، تصویر ما از «پاسخگویی» و «مجازات»، تصویری مشابه مجازات های حکومت است. مثلا تصور می کنیم که شخص سرکوب گر باید اعدام شود یا باید شکنجه شود و امثال این ها.
این تصویر را باید از سر به در کرد. اگر حکومتی آزاد و واقعا دمکرات بر سر کار بیاید، و قوانین اش منطبق با مفاد بیانیه حقوق بشر باشد مجازات اعدام نخواهیم داشت؛ شکنجه نخواهیم داشت؛ زندان و حبس بی حساب و کتاب هم نخواهیم داشت.
ولی خلاف ها و جرم ها، حتی کوچک ترین آن ها، مشمول مرور زمان نخواهد شد، و مانند نازی هایی که امروز هم در سن ۹۰ سالگی تحت تعقیب اند و از مجازات مصون نیستند، عوامل سرکوب حکومت اسلامی هم هرگز از مجازات قانونی و قاعده مند مصون نخواهند بود.
کسانی که به هر دلیل قربان صدقه ی بخشی از عوامل حکومت می روند، انسان های متوهمی هستند که مبارزات مردم را از جدیت و منطق تهی می کنند و باعث می شوند که افراد معتقد به دار و درفش در اپوزیسیون، زمینه برای رشد پیدا کنند و فضا را با شعارهای وحشت افکن غیر انسانی آکنده سازند.
