«وی اس نایپل» می خواست اشتیاق خلخالی به اعدام کند و کاو کند. او گوشه هایی از مشاهدات خود و تجربه اش از این دیدار را مکتوب کرده است. در بخشی از آن که برگردان فارسی آن در وب سایت «تاریخ ایرانی» منتشر شده اینطور آمده است:

«خلخالی در مورد دوران زندگی‌ اش تا جوانی تقریباً هیچ ‌چیز نگفت. تنها چیزی که ــ با خنده‌ای شدید و از ته گلو ــ گفت این بود که بلد بوده چطور باید سر گوسفند برید؛ و این را هم جوری گفت انگار شوخیِ دیگری دربارهٔ اعدام و خطاب به جمع کوچک دوروبرش باشد. شاید چون هیچ‌وقت یاد نگرفته بود زندگی ‌اش را بالا و پایین کند یا ‌به آن فکر کند، هیچ وقت به آن اندازۀ لازم چیز به ‌دردبخور نخوانده بود یا جدی فکر نکرده بود، تجارب زندگی‌ اش همین‌طور خیلی راحت رد شده و رفته بود، جوری که حتی بخش اعظم آن از خاطرش هم پاک شده بود.»

« وی اس نایپل» به پاکستان، مالزی و اندونزی نیز سفر کرد و تجربیات خود را در کتابی تحت عنوان « در میان مؤمنان: سفری اسلامی» چاپ کرد.

دغدغه مهاجرت و هویت

او جوامع پسا استعماری را «جوامع نیمه ساخته» توصیف می کرد و معتقد بود دین اسلام در پی زدودن دیگر فرهنگهای دنیا است.

«نایپل» در سال ۱۹۹۰ نشان «شوالیه» بریتانیا را دریافت کرد.

او در آثارش، قصه و واقعیت را در هم می آمیخت و به مسائلی چون مهاجرت ، هویت و تطبیق با جامعه میزبان می پرداخت.

«نایپل» در دوران دانشجویی و بی پولی با دختری به نام «پت» آشنا شد و با او ازدواج کرد.

«پت» در سال ۱۹۹۶ در پی ابتلا به سرطان درگذشت.

«نایپل» سالهای طولانی با زنی آرژانتینی در رابطه عاشقانه بود ولی در همان سالی که همسرش از دنیا رفت، با روزنامه نگار پاکستانی «نادره علوی» ازدواج کرد.