هنگامی که مسوولین، ایران و ایرانیان را بالاتر از نظام بدانند، برای آرامش و آسایش آنها، از هیچ‌گونه تلاشی کوتاهی نخواهند کرد و حتی در این راه، حاضر به هزینه کردن از نظام (به شیوه‌هایی همچون کنار گذاردن برخی مهره‌های اصلی، دگرگونی در اندیشه‌ها و قوانین پایه‌ی نظام و...) خواهند بود. رفاه ایجاد شده در پی چنین فداکاری و گذشتی، خود به خود مایه‌ی خرسندی ایرانیان از نظام و بنابراین پشتیبانی از آن خواهد شد. اما هنگامی که مسوولین، نظام را به ایران و ایرانیان ترجیح دهند، حاضر به هزینه کردن از ایران و ایرانیان (به شیوه‌هایی همچون کوتاه آمدن در برابر همسایگان؛ بخشیدن و واگذار کردن بخش‌هایی از خاک و آب‌های سرزمینی؛ فروش دائمی یا موقت سرمایه‌های سرزمینی همچون آب شیرین، خاک، جنگل و دریا؛ دست کشیدن از حقوق ایرانیان در برابر کشورهای دیگر و...) خواهد بود. چنین هزینه کردن‌هایی از ایران و حقوق ایرانیان، ناخرسندی ایرانیان را در پی خواهد داشت که می‌تواند به مقابله با نظام بینجامد.

این اندیشه‌ی نادرست را پیش از این به شیوه‌ای دیگر، نظریه‌پردازانی همچون آیت‌الله مصباح یزدی در چارچوب ارجحیت «اسلامیت» به «جمهوریت» نظام بیان کرده بود و با انتقادات بسیاری روبرو شد. بالاتر دانستن نظام نسبت به ایران که دیروز از زبان رییس‌جمهور بیان شد را می‌توان گونه‌ای از تداوم - ناخواسته - همان اندیشه‌ی آیت‌الله مصباح دانست؛ حتی اگر امثال حسن روحانی، به ظاهر مخالف اندیشه‌های آیت‌الله مصباح باشند. قربانی کردن جمهوریت (که بر پایه‌ی خواسته‌ی مردم شکل می‌گیرد) در پای اسلامیت (که بر پایه‌ی تفسیر گروهی خاص و در قدرت انجام می‌شود)، همان نادیده گرفتن حقوق حقه‌ی ایرانیان در تعیین سرنوشت خویش است که اکنون در گفتار حسن روحانی، گامی واپس‌تر رفته و این بار، خود ایران نشانه گرفته شده است.

رمز کامیابی این نظام یا حکومت هر کشور دیگری در این است که خود را خدمت‌گذار کشور و مردمانش بداند نه بالاتر از آنان.