یکی از اتفاقات متفاوت بازار مسکن در ماه گذشته، تعلق گرفتن رکورد بیشترین معامله به واحدهای مسکونی واقع در بازه های قیمتی بیش از متری ۱۲ میلیون تومان با ۱۳.۹ درصد بود این در حالی است که در ماه های گذشته واحدهای بین متری ۳ تا ۵ میلیون تومان بیشترین حجم معاملات را به خود اختصاص می دادند. ولی در مرداد امسال واحدهای مسکونی واقع در این بازه قیمتی (۳ تا ۴ میلیون تومان در هر متر) ۱۲.۴ درصد و ۴ تا ۵ میلیون تومان در هر متر ۱۱.۸ درصد از کل معاملات مسکن را در اختیار داشتند که نشان می دهد استقبال از واحدهای گرانتر بیشتر بوده است! واحدهای زیر متری ۲ میلیون تومان هم با داشتن یک درصد معاملات، کمترین تعداد خرید و فروش مسکن را کسب کردند.

توحش اجاره ها

همدلی - ماجرای اجاره‌ها را حتما شما هم شنیده‌اید. البته به طور حتم نمی‌دانید چرا این اتفاق رخ داده است و یا چرا هر روز دامنه آن گسترده‌تر‌ می‌شود. جالب اینجاست که کسی هم نیست تا پاسخگوی سناریوی اجاره‌ها باشد یا به داد اجاره‌نشین‌ها برسد. واقعیت آن است که قیمت‌ها وحشی شده‌اند. بهترین تشبیه برای این افسارگسیختگی قیمت‌ها، توحش اجاره‌هاست.

هر چه هست به‌نظر‌ می‌رسد امروز می‌توان مدعی شد که اجاره‌ها در بدترین روزهای خود ایستاده‌اند و مردم یا همان اجاره‌نشین‌ها نیز بدترین روزهای خود را تجربه می‌کنند. در حال حاضر در مناطق غرب تهران مثل حوالی میدان پونک یک واحد کوچک 50متری یک سال یا دوسال ساخت 150میلیون رهن داده می‌شود و کمی پایین‌تر در مناطق میانی شهر تهران مانند ستارخان یک آپارتمان 70 متری آن هم نه چنان نوساز با 70 میلیون پول پیش و چیزی نزدیک به 2میلیون یا 5/2میلیون اجاره داده می‌شود. در مناطق جنوبی نیز وضع به همین منوال است.

جالب اینجاست که دیروز معاون وزیر راه و شهرسازی با بیان اینکه در 40 سال گذشته حضور دولت در ساخت‌‌وساز مسکن بین نیم تا 3درصد بوده است، ‌می‌گوید:‌ «دولت تنها در جایی حق دخالت در بازار مسکن را دارد که بخواهد از قشر ضعیف حمایت کند». البته این که دولت در پروژه‌های اقتصادی دخالت نکند، به طور قطع فرآیندی مطلوب است اما اگر فرض را بر این بگذاریم که برای حمایت از قشر ضعیف دولت‌ می‌تواند به بازار مسکن ورود و از اجاره نشین‌ها حمایت کند، آیا اکنون زمان این دفاع فرا نرسیده است؟ خب به اطراف خود نگاه کنیم، برخی از صاحبخانه‌ها به همراه گروهی از مشاوران املاک در بستر برخی سیاست‌های نابجای اقتصادی، ضوابط حاکم بر بازار مسکن را شبیه جنگل کرده اند. اکنون در جایی مثل یوسف آباد اجاره یک آپارتمان 70 متری به 150میلیون پول پیش و 3 میلیون اجراه رسیده است. در جایی مثل شهران نیز یک آپارتمان 60 متری را با 70 میلیون پول پیش و 1.650 ملیون تومان اجاره ماهانه پشت ویترین قرار داده‌‌اند. تهرانپارس آپارتمان 105 متری، با 70 میلیون و اجاره ماهانه بیش از3 میلیون تومان در اختیار متقاضیان قرار می‌گیرد. در مجیدیه نیز آپارتمان 53 متری با 35 میلیون و بیش از 2 میلیون تومان اجاره داده‌ می‌شود. در شهرک غرب 300 تر ویلایی که به طور حتم برای هر شهروندی نیست، با 250میلیون تومان ودیعه و اجاره ماهانه 15میلیون تومان برای اجاره در پرونده‌های مشاورین قرار گرفته است. امیرآباد 72 متر آپارتمان را به 70 میلیون تومان پول پیش با اجاره ماهانه 2 میلیون تومان اجاره می‌دهند. در سلسبیل 51 متر آپارتمان به 25 میلیون پول پیش و 1.5 میلیون تومان اجاره ماهانه پای قرارداد ایستاده است. اندیشه در حواشی تهران 60 متر آپارتمان را تا 40 میلیون رهن کامل اجاره‌ می‌دهند. این نرخ‌ها به شکل رندوم از چند نقطه تهران انتخاب شدند تا قیمت بازار در اختیار مخاطبان قرار بگیرد. برخی گزارش‌ها همچنین حاکی از آن است که قیمت یک واحد آپارتمان 56 متری در بلوار فردوس با رهن 65 میلیون تومان و اجاره ماهانه 700 هزار تومان معامله می‌شود.

گزارش‌های موجود نشان می‌دهد برخی صاحبخانه‌ها به شکل دلبخواهی و برخی مشاوران نیز با ترفندهای گوناگون بازار اجاره را به سرسام رسانده‌اند. به طور قطع بارها نیز از ماجرا گزارش تهیه شده است یا از آن سخن گفته است اما تا امروز نه تنها اتفاقی رخ نداده است بلکه نرخ‌های بازار به شکل بیمارگونه‌ای بالا‌ می‌روند. به نظر شما آخر این پروسه قرار است به کجا برسد؟