بعد از پیروزی انقلاب اسلامی این مراسم محدود شد، اما در اوایل دهه هفتاد نشانه‌هایی از آن ظهور کرد که بیانگر رونق گرفتن مجدد این مراسم است. زمان انجام مراسم قمه‌زنی در صبح عاشورا است. هرچند که در گذشته روز ۲۱ ماه رمضان هم چنین مراسمی برگزار می‌شد. قمه‌زنی آداب مشخصی دارد که در مناطق مختلف متفاوت است. پوشیدن لباس سفید بلند (کفن‌مانند) و تراشیدن موی سر از رایج‌ترین این آداب است.

درباره مراسم قمه زنی همیشه اختلاف نظر‌های اساسی میان علما و فق‌های شیعه وجود داشته است. یکی از موافقان برپایی مراسم قمه‌زنی میرزای نائینی است. او در بند دوم فتوای مشهوری که پای خود تاریخ ۵ ربیع‌الاول ۱۳۴۵هجری قمری را دارد، چنین می‌نویسد: «قوی جواز بیرون‌آمدن خون از پیشانی در اثر زدن شمشیر و قمه، در صورتی که از زیان آن محفوظ باشد، [است]. بیرون‌آمدن خون، بدون صدمۀ به استخوان پیشانی که عادتاً زیان نمی‌رساند و مانند این‌ها هم‌چنان‌که کسانی‌که استعمال شمشیر و قمه می‌کنند، طوری می‌زنند که صدمه به استخوان نمی‌رساند و اگر [قمه‌زن]گمان می‌کرد که زدن قمه به حسب عادت ضرر ندارد، و لکن بعد از زدن، به قدری خون بیرون آمد که مضر بود، بعید است حرمت آن. مانند کسی که وضو بگیرد یا به آب غسل کند یا در ماه رمضان روزه می‌گیرد، سپس روشن شده که ضرر داشته [است]. لکن احوط و سزاوار است کسانی که عارف به استعمال شمشیر و قمه نیستند، خودداری کنند. خصوصاً جوانانی که دل‌هایشان پر از محبت حسین بن علی (ع) است و از محبت حسین (ع) بی‌خود هستند که در موقع استعمال [قمه]توجه ندارند که ممکن است زیان ببینند.»

تعظیم شعائر، حفظ سنت‌های شیعی و قدرت‌نمایی جامعۀ شیعیان از جمله دلایلی است که موافقان برپایی این مراسم برای آن ذکر کرده‌اند. اما برگزاری چنین مراسمی مخالفان زیادی هم دارد؛ ازجمله این مخالفان سید ابوالحسن اصفهانی است که در فتوای معروفش چنین آورده است: استفاده از شمشیر و زنجیر و طبل و بوق و آن‌چه شبیه آن است در دسته‌جات عزاداری عاشورا، حرام و غیرشرعی است.

پس از این فتوا کتاب‌های مختلفی در تایید سخنان سید ابوالحسن اصفهانی نوشته شد که یکی از معروف‌ترین آن‌ها کتاب التنزیه لاعمال الشبیه اثر سید محسن امین است که در آن این رسم (و رسوم مشابه عزاداری) را غیرشرعی و غیرعقلانی و موجب وهن شیعیان دانسته است. این کتاب بحث‌های فراوانی را برانگیخت و جنجال زیادی به پا کرد و رساله‌های فراوانی در موافقت یا رد این کتاب نگاشته شد. از جمله دلایل مخالفان برگزاری مراسم قمه‌زنی می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:

خلاف شرع است. به استناد قاعده فقهی حکم حرمت اضرار به نفس

بدعت است.

عیرعقلانی است.

موجب وهن شیعیان است.

موجب تبلیغات سوء دشمنان نظام اسلامی می‌شود.

در سال‌های بعد از انقلاب اسلامی هم برگزاری چنین مراسمی توسط امام خمینی و آیت الله خامنه‌ای نهی شده است. آیت‌الله خامنه‌ای در سخنرانی خودشان در تاریخ سوم خرداد سال ۱۳۷۳ گفته استد: «حقیقتاً هر چه فکر کردم دیدم نمی‌توانم این مطلب [قمه‌زدن]را که قطعاً یک خلاف و یک بدعت است به اطلاع مردم عزیزمان نرسانم. این کار را نکنند. بنده راضی نیستم. اگر کسی تظاهر به این معنا کند که بخواهد قمه بزند من قلباً از او ناراضی‌ام. این را من جداً عرض می‌کنم. یک‌وقت بود در گوشه و کنار چند نفر دور هم جمع می‌شدند و دور از انظار عمومی مبادرت به قمه‌زنی می‌کردند و کارشان تظاهر، به این معنا که امروز هست، نبود. کسی هم به خوب و بد عملشان کار نداشت؛ چرا که در دایره محدودی انجام می‌شد. اما یک‌وقت بناست که چندهزار نفر ناگهان در خیابانی از خیابان‌های تهران یا قم یا شهر‌های آذربایجان یا شهر‌های خراسان ظاهر شوند و با قمه و شمشیر برسر خودشان ضربه واردکنند. این کار قطعاً خلاف است. امام حسین (علیه السلام) به این معنا راضی نیست. من نمی‌دانم کدام سلیقه‌ها و از کجا این بدعت‌های عجیب و خلاف را وارد جوامع اسلامی و جامعه انقلابی ما می‌کنند.»

با وجود این فتوا‌ها و نهی‌های مکرری که از سوی عالی‌ترین مقام‌های کشور و فقهای بزرگ اسلام شده است می‌بینیم همچنان چنین مراسمی برگزار می‌شود. به‌طوری که در شهریور سال ۱۳۸۸ گروهی از قمه‌زنان در شب شهادت حضرت علی (ع) با نیروی انتظامی درگیر شدند.

سوالی که هم‌اکنون می‌تواند مطرح باشد این است که چرا برخی از مردم که اغلب آن‌ها جوان هستند مبادرت به برگزاری چنین مراسمی می‌کنند؟ جواب این سوال مولفه‌های گوناگونی دارد. اما مهم‌ترین دلیلی که می‌توان برای آن ذکر کرد هنجارگریزی جوانان است که در قالب چنین مراسم خشنی بروز و ظهور پیدا می‌کند.

میل به خشونت زمانی در یک فرد پدید می‌آید و باعث می‌شود چنین رفتاری از او سر بزند که از سوی جامعه تحقیر یا طرد شده باشد؛ لذا با انجام چنین مراسمی سعی می‌کند توجه جامعه را به حضور خودش جلب کند ولو این‌که دلیل و علت چنین جلب توجهی ریشه دینی نداشته باشد. اما نکته دیگری که باید توجه مسئولان و متولیان ما را به خودش جلب کند این است که چرا علی‌رغم نهی مکرر عالی‌ترین مقام‌های نظام هنوز چنین مراسمی برگزار می‌شود؟ چرا دستگاه‌های مسئول و مرتبط با عرصه فرهنگ نتوانسته‌اند جامعه را برای عدم برگزاری چنین مراسمی قانع کنند؟ چرا هنوز برای برخورد با بانیان این مراسم احتیاج به برخورد نیروی انتظامی است؟ وجود قمه‌زنان نشان می‌دهد دستگاه‌های فرهنگی ما نتوانسته‌اند چنین مسئله ساده و بدیهی را حل کنند. پس روا است اگر بپرسیم این همه بودجه صرف چه می‌شود که هنوز نتوانسته‌اند با خرج کردن آن مسئله به این سادگی را حل کنند؟