در خبرها آمده است که پسر ۱۷ ساله ای، با مراجعه به دبیرستان دخترانه سماء در تاکستان، اقدام به گرفتن یا تست خون از ۶۰ دانش آموز با ۱۳ سوزن مشترک کرده است.
جزییات خبر را در سایت های خبری حتما مطالعه کرده اید. نکته ای که می خواهم به آن اشاره کنم، ادعای مقام پلیس تاکستان است که گفته است:
«پس از دستگیری و بازداشت فرد خاطی برای اطمینان از سلامت جسمی وی آزمایش‌هایی روی او انجام و مشخص شده است که وی هیچ گونه بیماری ویروسی از جمله اچ‌آی‌وی و هپاتیت نداشته و در سلامت کامل به سر می‌برد.»
این ادعا مشخصا و بدون تردید «دروغ» است. دروغی که شاید برای ایجاد آرامش در میان والدین دخترانی که از آن ها خون گرفته شده گفته شده است.
این که در مدت زمانی کوتاه بتوان با اطمینان کامل، ادعای عدم آلودگی به ویروس اچ.آی.وی که منجر به بیماری مهلک ایدز می شود کرد غیر ممکن است.
من امیدوارم که آن چه مقام پلیس تاکستان گفته است درست از آب در بیاید و هیچکس در اثر این تزریق یا تست به هیچ بیماری یی دچار نگردد اما کار این مقام انتظامی، به شدت غیر مسوولانه و گمراه کننده است.
هنوز معلوم نیست پسر دانش آموز، به چه علت دست به چنین کار عجیبی زده است. شاید شوخی احمقانه ای بوده شاید هم دلیل دیگری برای این کار داشته است. ما شاهد نمونه هایی در غرب بوده ایم که فرد بیمار برای درگیر کردن دیگران به بیماری خود، به شیوه های مختلف آن را به دیگران منتقل کرده است.
نکته ی حائز اهمیت اینجاست که والدین دختران، باید بعد از سه ماه، اولین تست اچ.آی.وی را روی فرزندشان انجام دهند. بعد برای اطمینان خاطر، در مدت زمانی که پزشک «بی طرف و مسوول» تعیین می کند مجددا این تست را تکرار کنند.
بیماری ایدز، بیماری یی ست که امروزه تحت کنترل در آمده، اما «معالجه پذیر» نیست. اطلاع به موقع از ابتلا به این بیماری، به پزشکان امکان می دهد تا بیماری فرد مبتلا را با دارو مهار کنند. اما چشم بستن بر احتمال بیماری و از کنار آن گذشتن، فقط به عمر کوتاه و دردناک فرد مبتلا منجر نمی شود. فرد می تواند بدون این که از بیماری خود آگاه شود، عامل انتقال بیماری به دیگران شود.
باز هم تکرار می کنم که امید به این که بچه ها در اثر کار این پسر نادان بیمار نشده باشند بسیار است ولی حتی با احتمال یک در یک میلیون، خانواده ها به تست به موقع اقدام کنند تا خیال شان از هر جهت آسوده شود.
ما در کشوری زندگی می کنیم که وزیر بهداشت اش، ارزشی برای زندگی بیماران خاص قائل نیست بنابراین باید در این جنگل پر از وحوشی که برایمان درست کرده اند، خودمان به فکر خودمان باشیم.
