رضا معینی، مسوول دفتر ایران و افغانستان در سازمان گزارشگران بدون مرز، در مراسم یادبود پروین افتخار نژاد سخنرانی یی ایراد کرد که در آن به «دمکراتیزه شدن تبعیض در رسانه های داخل کشور در شرایط حاکمیت جمهوری اسلامی» اشاره شده بود و این که برخی روزنامه نگاران در ایران -مثل بختیار نژاد- به قول معینی، «نابرابر ترند». معینی در سخنرانی خود اصطلاح عجیب و تماما حقیقت دیگری به کار بُرد:
حسادت قربانی تبعیض به قربانی دیگر!
آن چه معینی گرامی می گوید، در چهارچوب ایران و حاکمیت جمهوری اسلامی ست. فاجعه ی روزنامه و رسانه در ایران به قدری عظیم است که بحث در باره ی آن در یک مقاله و دو مقاله ممکن نیست ولی رضا با دو سه اصطلاحی که به کار می بَرَد، گوشه ای از این فاجعه را نشان می دهد.
شنیدن سخنرانی معینی باعث شد تا این یادداشت را در تکمیل حرف های او بنویسم و از «تبعیض» و «حلقه» در رسانه های خارج از کشور چند کلمه ای برای تبویب بحث سخن بگویم.
موضوع تبعیض در رسانه ها، -که باعث می شود روزنامه نگار نتواند به وظیفه ی خودش عمل بکند- فقط مربوط به حکومت اسلامی و دستگاه تبلیغات اش نیست؛ مساله ی دیکتاتورهای رسانه ای خارج از کشور هم هست که در راس هرم قدرت رسانه ها نشسته اند و در پیوند پیدا و پنهان با یکدیگر، «حلقه» های بسته و به شدت حفاظت شده ای به وجود آورده اند که هر کس را بخواهند داخل آن می کنند و هر کس را نخواهند از آن بیرون می رانند و به قول نویسنده ی خود بزرگ بینی «از روی زمین محو می کنند».
ما حکایت این حلقه ها را در حلقه های ادبی پیش و پس از انقلاب دیده ایم که هنوز هم وجود دارند و به شدت بر ادبیات روز ایران تاثیر می گذارند. حلقه های حکومتی به یک صورت، حلقه های غیر حکومتی و یا ضد حکومتی به صورت دیگر.
برای ورود به حلقه -چه ادبی، چه رسانه ای-، باید خودی باشی یا یک خودی تو را تایید کرده باشد.
خودی بودن به معنای خوب بودن در کار یا اثر گذار بودن نیست. یک کارنابلد تازه از تخم در آمده اگر خودی باشد، به ناگهان در صدر مجلس نشانده می شود.
اگر جامعه ی فرهنگی ما تحمل شنیدن حقیقت داشت، ده ها اسم در همینجا می آوردم.
عین همین ماجرا، در حلقه ی رسانه های صاحب نام ایرانی در خارج از کشور نیز وجود دارد. عین همین دیکتاتوری های رسانه ای و دیکتاتورهای راس نشین و طبقه ی صاحب قدرت رسانه ای در رسانه های فارسی زبان خارج از کشور وجود دارد.
نیازی به نام بردن نیست چرا که آن که دنبال حقیقت است همه ی این ها را خود می داند و به عیان می بیند و آن که دنیای بسته ی ذهن خود را حقیقت مطلق می پندارد، هر چه هم بگویی و نام ببری و نمونه کار نشان دهی چیزی در ذهن او تغییر نخواهد کرد.
باز هم در آینده از این موضوع سخن خواهیم گفت.
