دیروز دیدم علیرضا بهشتی، پسر دکتر بهشتی معدوم، در مصاحبه ای، در پاسخ به سوال خبرنگاری که پرسیده:
«باشناختی که از افکار و رفتار شهید بهشتی داشتید فکر می کنید اگر امروز بودند از قطار انقلاب پیاده می شدند یا پیاده می کردند ایشان را؟»
گفته است:
«(باخنده...) نمی دانم، اما اگر بودند یا پیاده شان می کردند و یا احتمالا ریل گذاری این قطار را مورد تجدید نظر قرار می دادند...»
بعد از گذشت ۴۰ سال از وقوع انقلاب نکبت بار اسلامی، کم کم آدمکشان و سرکوبگران دیروز تبدیل به قهرمانان و اصلاح طلبان امروز می شوند که لابد به خاطر مشی و مرامی که داشتند در مقابل حکومت فعلی می ایستند (یا در صورتی که زنده نباشند «می ایستادند») و جوان های بی خبر هم تحت تاثیر القائات صورت گرفته آن ها را قهرمانان از دست رفته ی دوران امام راحل می پندارند که اگر بودند حتما مردم، وضعیت بهتری داشتند.
اما خوشبختانه هنوز نسل ما سرکوب شدگانِ آن دوران، از میان نرفته و خاطرات تلخ مان از دوران طلایی بعد از انقلاب تر و تازه و دست نخورده باقی مانده است.
یکی از کسانی که در پایه گذاری حکومت تبهکار فعلی نقش داشت و خودش هم عمله ی جنایتکار بزرگ سید روح الله بود، سید محمد بهشتی بود.
این که او و حزب اش -جمهوری اسلامی- چه بلاهایی بر سر جوانان آن دوران آوردند جای بحث اش در اینجا نیست. فقط می خواهم اشاره کنم که بازماندگان «شهدا»ی حکومتی آن دوران، خیلی روی فراموش شدن جنایت ها در اثر مرور زمان حساب باز کرده اند و به گمان کم حافظگی مردم، «شهدا»یشان را با دروغ به عرش اعلا می کشند.
اما توجه به یک مورد که هیچگاه مورد بحث قرار نمی گیرد این است که چرا مجاهدین خلق ایران، حزب جمهوری اسلامی را منفجر کردند و بهشتی و «بیش» از ۷۲ تن از یاران اش را به دیار عدم فرستادند؟
همه به این رویداد، که البته قابل دفاع نیست و اوضاع خراب آن روزگار را خراب تر هم کرد، با نظر منفی و فقط از زاویه ی دید محکوم کردن مجاهدین خلق نگاه می کنند، اما آیا تا کنون فکر کرده ایم که دلیل این همه نفرت مجاهدین از بهشتی و حزب جمهوری اسلامی چه بوده که آن ها را هدف ترورهای خود قرار داده اند؟
آیا می توان گفت که مجاهدین، همین طور بی دلیل، بهشتی و یاران اش را کشته اند و آن ها خوب آدم هایی بوده اند؟ آیا از خود پرسیده ایم که اگر بهشتی و دار و دسته ی حزب جمهوری اسلامی خوب بوده اند، چرا مجاهدین خلق این عمل زشت را انجام داده اند؟
طبیعتا کسی به این سوال ها جواب نخواهد داد. خودِ مجاهدین هم که امروز کارشان شده برگزار کردن نمایش و تئاتر صد هزار نفره برای نشان دادن رحمان و رحیم بودن و ضد خشونت بودن شان به این سوال ها جواب نخواهند داد و شاید اصلا انجام چنین کاری را به خودشان مربوط ندانند.
ولی واقعیت این است که «شهید» بهشتی، از آغازگران سرکوب در ج.ا. بود و بنیاد نظامی را نهاد که نتیجه اش شده است حکومت اسلامی امروزی.
این که بهشتی با تیر خلاص زدن «خلخالیون» مخالف بود و به خاطر آن عصبانی شد یا انسان مظلومی بود که بیهوده کشته شد، «ننه من غریب ام» بازی در آوردن گروهی از حکومتِ امروز رانده شدگان است که در صدد کسب وجهه برای خود هستند.
بهشتی اگر امروز زنده بود، حداکثرِ خواست اش بازگشت به دوران طلایی امام راحل بود و اجرای بدون تنازل قانون اساسیِ آن دورانِ انسان سوز. همان خواستی که سردبیر آن زمانِ روزنامه ی حزب جمهوری اسلامی مطرح کرد و موجب پیاده کردن خودش و همسرش از قطار انقلاب در مقابل خانه ی کوچه ی اختر شد....
