در مقابل، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در اطلاعیه‌ای علت این حمله را «خیانت و تبانی عامل یا عوامل نفوذی» عنوان کرده و مدعی شده است که «فریب و تطمیع» باعث شد این آدم‌ربایی صورت بگیرد!

سنت دروغ و لاپوشانی

جمهوری اسلامی جیش العدل را یک گروه تروریستی می‌داند. پاسدار محمد پاکپور فرمانده نیروی زمینی سپاه در ویدئویی گفته اعضای این گروه باقیمانده‌ی نیروهای عبدالمالک ریگی هستند و با دولت و ارتش پاکستان در این مورد تماس گرفته شده و همچنین تاکید کرد نیروهای نظامی جمهوری اسلامی آمادگی انجام هرگونه عملیات نظامی مشترک با ارتش پاکستان برای آزادسازی گروگان‌ها را دارد.

جیش‎العدل ادعای سپاه مبنی بر اینکه نیروها مسموم شده بودند را رد می‎کند. طرح ادعای مسموم شدن نیروها از آنجا برای سپاه مهم است که نشان دهد نیروها بی‎هوش بودند و حال طبیعی نداشتند و به همین علت بی‎دفاع بودند تا به این ترتیب ضعف آنها را لاپوشانی ‎کند. مسموم کردن نیروها و حمله به آنها در بی‎هوشی از ارزش عملیات مهاجمین نیز می‎کاهد و به همین علت آنها نیز زیر بار این ادعای سپاه نمی‌‏روند.

تبلور انتقامجویی

در سال‌های اخیر ضرباتی که جیش‎العدل و دیگر گروه‎های مسلح مخالف جمهوری اسلامی در مرز استان سیستان و بلوچستان و پاکستان به سپاه، بسیج و نیروی انتظامی زده‌اند بسیار بالاست. مسئولان جمهوری اسلامی طبق عادت با کمک رسانه‎های داخلی این قبیل حملات تروریستی را به آمریکا، اسراییل و عربستان نسبت می‎دهند. چنانکه بعد از حمله تروریستی به رژه نیروهای مسلح در اهواز که ۳۱ شهریور ۹۷ صورت گرفت و طی آن ۲۹ نفر کشته و ۵۷ نفر زخمی شدند و همچنین در حوادث مشابه این ادعا تکرار شد.

انداختن تقصیر به گردن «دشمنان» این فرصت را به کارگزاران نظام می‎دهد که از یک شوک عمومی تلخ با مظلوم‎نمایی و جریحه‎دار کردن احساسات شهروندان بهره‎برداری سیاسی کنند. در عین حال تجربه نشان می‌دهد که این قبیل وقایع در استان‎هایی تکرار می‎شود که اغلب از تبعیض مذهبی، اجتماعی و اقتصادی رنج می‎برند و همواره صداهای فروخفته که سالیان دراز گرفتار انواع رنج و مشکلات و تبعیضات هستند، بستر مناسبی برای چنین عملیاتی به شمار می‌روند. هرچه این تبعیض‌ها طولانی‎تر، عمیق‎تر و دامنه‎دارتر باشد هم آنهایی که به قصد انتقام و رساندن پیام خود به حکومت مرکزی اقدام می‌کنند خشونت بیشتری نشان می‎دهند و هم امکان سوء استفاده از موقعیت برای گروه‌های مسلح و تروریستی و تجزیه‌طلب و رقیبان منطقه‌ای و دست‌های خارجی بیشتر می‌شود.

بهره‎برداری‎های امنیتی و سیاسی

سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از فضاسازی‌هایی که پس از وقوع چنین عملیاتی صورت می‎گیرد بیشترین بهره را می‎برد. نخستین فرصت، «بهره‎برداری امنیتی» است که با سرکوب فعالین قومی، مذهبی و سیاسی همراه است و تا مدت‎ها مناطقی که این اتفاقات در آنجا به وقوع پیوسته پاتوق گردان‎های سپاه و بسیج و پلیس می‌شود. پس از حادثه اخیر در میرجاوه نیز نیروهای امنیتی به حوزه علمیه «قلمویی» متعلق به اهل تسنن در شهرستان سیرک از مناطق بلوچ‎نشین هرمزگان هجوم بردند و سه روحانی را بازداشت کردند. گزارش‎ها حاکی از آن است که تعدادی از فعالین بلوچ در استان سیستان و بلوچستان نیز بازداشت شده‌اند. پس از حمله مسلحانه به رژه نیروهای مسلح در اهواز نیز گروهی از فعالین عرب و اهل تسنن در استان خوزستان به ویژه در اهواز بازداشت شدند. در همین دوران با افزایش درگیری‎ها در مرزهای غربی ایران و پس از حمله موشکی سپاه به مقر احزاب کرد ایرانی در کردستان عراق شماری از فعالین کرد دستگیر و روانه زندان شدند.

دومین فرصتی که عملیات مسلحانه‌ی گروه‌های ضدرژیم در اختیار حکومت قرار می‌دهد «بهره‎برداری سیاسی و تبلغاتی» است. گرچه گروه‎های معاندِ جمهوری اسلامی مبارزه علیه تبعیض و بی‌عدالتی و فقر را به عنوان توجیه عملیات مسلحانه به کار می‎برند و همچون جیش‎العدل ادعا می‌کنند انتقام خون کشته‎ها و اعدامیان مظلوم توسط حکومت را می‌گیرند اما روش خشونت‎بار آنها نظیر گروگانگیری، ترور و حمله نظامی که مصداق تروریسم است در امتداد همان روشی است که خود جمهوری اسلامی چهل سال است در پیش گرفته و حاصل آن جز شکاف قومی و مذهبی و آسیب‌های جانی و مالی و صدمات روحی از جمله به کسانی که هیچ نقشی در تصمیم‌گیری‌های رژیم ندارند نبوده است. تکرار روش‌های خشونت‏بار و جهادی برای رساندن صدای اعتراض به گوش سران رژیم از جمله به بهانه‌ی آیات جهادی قرآن و روایات اسلامی در دنیای امروز مردود و محکوم است و به سران رژیم فرصت می‎دهد تا صدای اکثریت معترض جامعه را زیر اخبار مربوط به این قبیل جنایات خفه کند. چنانکه پس از عملیات تروریستی اهواز نیز حسن روحانی و محمدجوادظریف وزیر خارجه جمهوری اسلامی در جریان هفتاد و سومین مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک (سپتامبر ۲۰۱۸) بر موج تبلیغاتی آن سوار شده و رژیمی را که خود صادرکننده تروریسم است به عنوان قربانی معرفی کردند.

از قصور تا خیانت

در عین حال نباید از عواملی همچون ضعف‎ نظامی، قصور امنیتی و نفوذ اطلاعاتی در نیروهای مسلح و دستگاه‎های عریض و طویل اطلاعاتی جمهوری اسلامی که با بودجه‎های هنگفت تغذیه می‎شوند گذشت. با در نظر گرفتن صحت گزارش‎های نهادهای رسمی رژیم مبنی بر نفوذ و مسموم کردن نیروهای مرزبان یا قصور نیروهای تأمین امنیت رژه نیروای مسلح در اهواز این ضعف سیستماتیک بیشتر آشکار می‌شود. چطور می‌توان دسترسی نیروهای دشمن به حتی غذای نیروهای نظامی و مسموم کردن آن را در حساس‎ترین مناطق مرزی توجیه کرد؟! یا در حادثه‌ی تروریستی اهواز چهار مهاجم مسلح در چند متری جایگاه اصلی مراسم مستقر بودند و به اندازه ۱۵ دقیقه مهمات داشتند و شلیک می‌کردند! این اگر ضعف عمیق نیروهای امنیتی نیست، پس چیست؟!

«ترقه‎بازی»‎های بی‎ارزش

در چنین حوادثی وزارت‌خانه‎های خارجه، کشور، اطلاعات و دفاع مسئولیت‎ مستقیم دارند. اردیبهشت ۹۶، در حمله جیش العدل به پاسگاه میل ۱۰۰ از گروهان چاهندو، ۹ نفر از نیروهای مرزبانی کشته و یک نفر به گروگان گرفته شد. نتیجه تمهیدات دیپلماسی و تهدیدهای نظامی مقام‎های سیاسی و سرداران پرادعای سپاه و ناجا چیست؟!

احمدرضا پوردستان جانشین وقت فرمانده کل ارتش ادعا کرد این عملیات به هیچ عنوان ارزش عملیاتی نداشته بلکه بیانگر ضعف کشور پاکستان است! در حمله مسلحانه به رژه نیروهای مسلح در اهواز و همچنین حمله داعش به مجلس شورای اسلامی و مقبره خمینی (خرداد ۹۶) نیز ادعا شد که این عملیات ارزش نظامی نداشته و حتی خامنه‎ای آن را «ترقه‎بازی» نامید!

چرا همزمان با ادعاهای تهدیدآمیز تولید موشک‎های بالستیک دوربُرد و میانبُرد، بستن تنگه هرمز، شلیک موشک‎هایی با شعارهای مرگ بر اسراییل و آمریکا، کمکی به حفظ امنیت مرزها و مقابله با حوادث تروریستی در داخل کشور نشده است؟ مگر قرار نبود نیروهای نظامی ایران در سوریه و عراق بجنگند تا در تهران و کرمانشاه نجنگند؟! برگزاری طرح همدلی سپاه و ارتش و نیروی انتظامی بجز تبلیغات پوچ چه نقشی در افزایش امنیت کشور داشت؟ چه میزان از اقدامات مسلحانه علیه رژیم ریشه در سیاست‎های غلط داخلی و خارجی حکومت دارد؟ نظام وامانده ایران هیچ پاسخی برای این پرسش‌ها ندارد! تا وقتی تامین‌کنندگان امنیت خود از عوامل عدم امنیت هستند و دست در دست گروه‎های تروریستی، یک پا در احزاب و جناحین سیاسی و بنگاه‎های اقتصادی و پولشویی و دلالی داشته باشند و یک پای دیگر در آشوب‎های منطقه‌ای، تأمین امنیت در کشور یک شوخیست. حاصل این وضعیت، ۹۵ کشته و زخمی و گروگان در کمتر از یک ماه در دو عملیات مسلحانه است.