ما ایرانیان نیز، آرزوهای بزرگ فردی و اجتماعی در سر داریم. یکی از آرزوهای اجتماعی ما، تغییر نظام حاکم بر کشورمان است. ما می خواهیم کشوری موفق و پیشرفته داشته باشیم. می خواهیم مردم کشورمان در رفاه زندگی کنند. می خواهیم هیچکس، به خاطر فقر و فاقه از پیشرفت باز نماند. به خاطر فقر و فاقه گرسنه نماند، بی مسکن نماند، بی آموزش و درمان نماند. می خواهیم حکومتی داشته باشیم، که خرافات را اشاعه ندهد، ثروت های خدادی کشورمان را صرف آبادانی کشورمان کند. می خواهیم حکومتی داشته باشیم، که ما را بر اساس شاخص های پذیرفته شده ی بین المللی، به بالاترین درجات برساند و در جهان، الگوی پیشرفت و تمدن شود.

آری. آرزوهای بزرگی داریم و خواسته های پایان ناپذیر. اما آیا می توانیم با وضعیتی که در حال حاضر داریم به آرزوهایمان دست یابیم؟

آیا حاضریم حقیقت تلخ را بشنویم، یا دوست داریم شنونده ی دروغ های شیرینی باشیم که بدون در نظر گرفتن وضعیت واقعی مان، دائما از تحقق آرزوهایمان سخن می گوید؟ آیا می دانیم که شنیدن حقیقت تلخ، فایده اش برای رسیدن به آرزوها، بیشتر از دروغ هایی ست که ما را به خواب شیرین فرو می برد؟ آیا می دانیم، آن که حقیقت تلخ را می گوید، خود آرزوها دارد، و مطلقا هم ناامید نیست، ولی با گفتن حقایق، سعی می کند ما به وسایل لازم برای تحقق آرزوهایمان دست یابیم؟ می گوید برای رسیدن به آرزوهایمان، به جای حرف زدن و شعرهای زیبا خواندن، ابتدا، و پیش از هرچیز، به دنبال تهیه وسایل و فراهم آوردن شرایط باشیم، و به جای تصور باطل پریدن از روی صد پله، موانع را کنار بزنیم و پله ها را یکی یکی بالا برویم؟
خوب است به این موضوع فکر کنیم. فکر کردن به این موضوع، اولین پله ای ست که برای تحقق آرزوهای اجتماعی مان بر آن قدم می گذاریم.