یادداشتی در روزنامه وال استریت جورنال از آرتور هرمن، پژوهشگر ارشد «انستیتو هادسن» و نویسنده کتاب «۱۹۱۷: لنین، ویلسون و تولد بی نظمی نوین جهانی»
ژنرال آمریکایی جان پرشینگ تصور می کرد که توافق ترک مخاصمه جنگ جهانی اول زودهنگام اتفاق افتاد. او درست فکر می کرد و جنگ خونین دیگری در پی آن آمد.
یک قرن پس از پایان جنگ جهانی اول که خونین ترین جنگ تاریخ بود، باید به یاد داشته باشیم که توافق ترک مخاصمه هر چند به جنگ پایان داد، اما زمینه را برای جنگ بعدی آماده کرد.
متفقین هیچ دلیل نظامی برای توقف جنگ نداشتند. ارتش آلمان شکست های سخت پیاپی را متحمل شده بود. بریتانیایی ها و فرانسوی ها از چهار سال جنگ خونین خسته شده بودند، اما ژنرال جان پرشینگ، فرمانده نیروهای اعزامی آمریکا، می خواست آلمان ها را در عقب نشینی هایشان تار و مار کند.
نیروهای او با وجود تحمل تلفاتی هنوز تازه نفس بودند. پرشینگ انتظار داشت در آغاز سال ۱۹۱۹ بیش از یک میلیون نیرو در جبهه داشته باشد.
شکست کامل آلمان و حتی پیشروی به سوی برلین، آمریکا را در موقعیت تحمیل خواسته هایش در توافق نهایی صلح می گذاشت. تسلیم بی چون و چرای آلمان باعث تغییر شکل اروپا به گونه ای می شد که دیگر نیازی نبود نیروهای آمریکا در آنجا کشته شوند.
اما پرزیدنت وودرو ویلسون با وعده «صلح بدون پیروزی» وارد جنگ شده بود. هدف او ایجاد یک نظم جهانی نوین بود. وقتی آلمانی ها در ۴ اکتبر برای ویلسون پیام پیشنهاد آتش بس فرستادند، او فرصتی برای تحقق اهدافش بدون خونریزی بیشتر دید.
ویلسون خشنود بود که آلمانی ها بر مبنای اصول ۱۴ ماده ای اش که اواخر سال ۱۹۱۷ اعلام کرده بود، خواهان صلح شده بودند. آلمان در ۲۰ اکتبر رسما شروط ویلسون را پذیرفت.
اما فرانسه برای ایجاد مناطق حائل خواهان اشغال بخش هایی از آلمان و بریتانیا خواهان محدود شدن ناوگان سلطنتی آلمان بود. تمام اینها پس از توافق آتش بس قابل مذاکره بود.
ژنرال پرشینگ تنها فرمانده نظامی مخالف توافق ترک مخاصمه بود. او معتقد بود تنها کلید صلح پایدار پیروزی نظامی کامل است.
توافق آتش بس آلمان را از شکست نهایی نجات داد. ارتش آلمان برقرار ماند.
اگر آمریکایی ها در سال ۱۹۱۸ به برلین رسیده بودند، قرن بیستم سرنوشتی بسیار متفاوت پیدا می کرد. ژنرال داگلاس مک آرتور، فرمانده کل نیروهای آمریکا، شاگرد ژنرال پرشینگ در جریان جنگ جهانی دوم گفته بود: «هیچ چیز جایگزین پیروزی نیست.»
