این که آدمی شجاع و صادق باشد و نظرش را بگوید بسیار خوب است و من هم با آقای بهنود هم نظرم.

این که آدمی برای خوشامد این و آن چیزی ننویسد کاملا فرمایش صحیحی ست و من هم با آقای بهنود هم نظرم.

من سازندگی ها و تغییرات فرهنگی که رضا شاه در ایران به وجود آورد، کم نظیر و بلکه بی نظیر می دانم و همراه با قدرشناسان دیگر شادی روح اش را آرزومندم.

اما با پوزش از آقای بهنود، و بر اساس نظر ایشان که انسان صادق باشد و شجاع باشد و برای خوشامد کسی چیزی ننویسد، خدمت ایشان عرض می کنم که توییت جناب «سعید حسین پور» توییتی بی معنا و بی سر و ته و غلط انداز و پر از تناقض است، که مطلقا نمونه ی خوبی برای آن چه آقای بهنود خواهان بیان آن است نیست.

صغرا کبرایی که سعید حسین پور مطرح می کند و بر اساس آن نتیجه می گیرد، از صغرا کبرایی که یک بچه محصل دو کتاب خوانده می تواند بچیند هم بچگانه تر و خام تر است.

این سوال یعنی چه که آیا دموکراسی لیبرال در ایران امتحان شده و نتیجه داده است یا نه؟
یا جواب به آن سوال معیوب یعنی چه که:
[دموکراسی لیبرال در ایران] نه امتحان شده و نه نتیجه آن معلوم است.

و این نتیجه گیری از سوال و جواب فرضی بالا که:
ولی روش رضا شاه امتحان شده است و جواب داده است به همین سادگی، اوج استدلال بچه گول زنک و النگوی دست اش را دزدیدن است که فکر نمی کنم ساده لوح ترین انسان ها هم با چنین نتیجه گیری یی فریب بخورند!

آقای حسین پور یک جمله هم در انتهای توییت اش می آورد که آن هم خودش آیتی از احمق پنداشتن مردم است:
اگر دیکتاتوری منجر به بهبود حقوق بشر شود من در انتخاب آن شک نمی کنم.

تا آن جا که ما می دانیم، مرحوم رضا شاه هرگز در صدد پیاده کردن «حقوق بشر» در ایران نبود، و ایران آن زمان اصلا به خاطر فقر و فاقه و بی سوادی نمی توانست دنبال حقوق بشر برود. آن پادشاه فقید، کاری که کرد، سازندگی ساختاری بود و برخی تغییرات فرهنگی در جامعه که آن هم بدون ضرب و زور شدنی نبود. بنابراین طرح «حقوق بشر» در توییت حسین پور از آن قلماشی های سخیف است.

ورود به این بحث، با این پایه های پوچ و غلط انداز را اصلا صحیح نمی دانم، و به همین دو جمله بسنده می کنم که مثال جواب دادن و جواب ندادن را می توان این گونه بیان کرد که در دوران جادو و جنبل، بُخورِ جناب جادوگر و هولاهولا کردن او «امتحان شده» بود و گاهی هم نتیجه می داد، ولی وقتی پزشکی جدید قدم جلو گذاشت، نه امتحان شده بود و نه نتیجه اش معلوم بود. آن وقت یک عده بودند مثل همین آقای حسین پور، که بر اساس این استدلال، در انتخاب جادوگری به جای پزشکی علمی شک نمی کردند!

و در خاتمه دو کلمه با آقای بهنود:
این ها جوان اند و با عرض معذرت نادان و عجول! شما چرا؟! واقعا ما راهی جز نگاه به گذشته و امروزمان نداریم، و حرف جدیدی برای گفتن پیدا نمی شود که باید قربان صدقه ی امثال حسین پورها و شجاعت و صداقت شان برویم؟