بگذار/ آفتاب من؟ پیرهنم باشد

و آسمان من/ آن کهنه کرباسِ بی رنگ.
بگذار
بر زمین خود بایستم
بر خاکی از براده الماس و رعشه درد.
بگذار سرزمینم را/ زیر پای خود احساس کنم
و صدای رویش خود را بشنوم...

علیرضای ما رفت. پسر شیرین‌ و طنازمان در بعدازظهری سرد به ناگهان با پوزخندی به زندگی در تبعید همه ما را تنها گذاشت تا اگر جسم‌اش در ایرانی که تا آخرین لحظه دلش برای آن می‌تپید، جایی نداشت، روح‌اش آزادانه پر بکشد به هر کجا که دلش می‌خواست.
علیرضا روحی بزرگ، بی‌پروا، جسور و مهربان داشت اما جسم‌اش این دنیا را طاقت نیاورد. او در ماه‌های اخیر تحت نظر و درمان بود و در نهایت، طبق نظر پزشک معالجش بر اثر ایست قلبی درگذشت و همگی ما را در ناباوری ترک کرد.
پیکر علیرضا، روز جمعه ۳۰ نوامبر در محل زندگی‌اش، شهر لیل فرانسه تشییع و به خاک سپرده خواهد شد و مادرش میزبان دوستان و نزدیکان او خواهد بود.
درگذشت این روزنامه‌نگار و طنزپرداز را به تمامی دوستدارانش، جامعه هنرمندان، روزنامه‌نگاران، نویسندگان، کنش‌گران و هرآن‌که علیرضا لبخندی به گوشه لبان‌‌اش آورد، تسلیت می‌گوییم.