در برنامه «شصت دقیقه»ی بی بی سی فارسی، آقایان، نریمان مصطفوی و امیرحسین اعتمادی در باره ی صحبت های اخیر رضا پهلوی بحث تند و تیزی داشتند که در آن موضوعی مطرح شد که انگیزه ی نوشتن این یادداشت کوتاه شد.

آقای کسری ناجی، اداره کننده ی این بحث در بی بی سی فارسی، سوالی مطرح کرد به این مضمون که در حکومت -فرضی- آینده، اصلاح طلبان که خواهان «تغییر تدریجی حکومت» هستند آیا جایی خواهند داشت یا خیر؟

آقای نریمان مصطفوی، عضو سابق دفتر تحکیم وحدت هم بر این موضوع تاکید داشت این که اصلاح طلبان و اصول گراها باید از یک رسانه ی خاص کنار گذاشته شوند خیلی خیلی زشت است خاصه از کسی که قرار است در فردای «خیالین» براندازی، آینده ی روشنی را به ارمغان بیاورد... (نقل به مضمون).

اول این که، بر خلاف تعریف کسری ناجی، اصلاح طلبان حکومتی، خواهان «تغییر» تدریجی حکومت امروز ایران نیستند بلکه خواهان «اصلاح» این حکومت هستند که با «تغییر دادن آن» زمین تا آسمان فرق دارد.

اصلاح طلبان حکومتی، از صدر تا ذیل شان، خواهان «معتدل» شدن رفتار حکومت اسلامی، در برخورد با مردم، در تصویب و اجرای قوانین، در موضوعات اجتماعی هستند. تمام این خواسته ها هم منتهی به این نتیجه ی اصلی می شود که «اصلاح طلبان حکومتی، دوباره به دایره ی قدرت باز گردند و همه چیز را به دوران «طلایی امام» بازگردانند و قانون اساسی جمهوری اسلامی را بدون «تنازل» اجرا کنند.»

بنابراین اصلاح طلبان، بر اساس عملکردی که تا کنون داشته اند، «بخشی» از حکومت فعلی هستند نه «جدای» از آن و نه خواهان حکومتی غیر از آن.

نکته ی دوم، در بد فهمی موضوع دمکراسی است. دمکراسی، معنایش اجازه دادن به مثلا «فاشیست ها» و «راسیست ها» و «جنایتکاران سابق و لاحق» برای اداره ی کشور نیست.

«««دمکراسی، معنایش اجازه دادن به کسانی که می خواهند از دمکراسی، برای لغو اصول دمکراتیک و قوانین دمکراتیک و در نهایت نابود کردن «دمکراسی» استفاده کنند نیست.»»»

و این عبارت آخر، ختم کلام در مقابل کسانی ست که دمکراسی را آگاهانه یا نا آگاهانه «جور دیگر» می فهمند و آن را چماقی می کنند بر سر دمکراسی خواهان واقعی در متن حکومت های تبهکار آزادی ستیز.