مجتبی واحدی - دیدگاه نو

رهبر جمهوری اسلامی در نیمه دوم از سی امین سال سلطنت مطلقه، چنین گفته است : «بعضی برای نمایندگی مجلس ـ یا ریاست اجرایی ـ خودشان را می‌کشند؛ اگر چنانچه به هر دلیلی راه پیدا نکنند یا مثلاً فرض کنید صلاحیت‌اش را تأیید نکنند یا رأی نیاورد، خودش را به آب و آتش و در و دیوار می‌زند که چرا نشد.» . علی خامنه ای تلویحا خود را نمونه بی علاقگی به جاه و مقام معرفی کرده و در خصوص دور دوم ریاست جمهوری ، چنین گفته است :«بنده قطعاً عازم بودم به اینکه نامزد ریاست جمهوری نشوم... گفتم من قطعاً نامزد نمی‌شوم. امام به من فرمودند، بر تو واجب عینی و تعیینی است؛ هر دو را گفتند. خب بنده هم برخلاف میل خودم قبول کردم و رفتم.»

البته کسی نیست که با تحولات سال شصت و چهار آشنا باشد و نداند که علت بی میلی خامنه ای برای کاندیداتوری ، اعتراض او به کاهش قدرت رئیس جمهور و افزایش نفوذ نخست وزیر بود نه بی میلی او به جاه و مقام. دوره اول ریاست جمهوری خامنه ای در شرایطی آغاز شد که با تلاش ‌خود او و همفکرانش در مجلس اول وبرای مقابله با بنی صدر ، بسیاری از اختیارات ریاست جمهوری به نخست وزیر منتقل شده بود. اما در پایان دوره اول ریاست جمهوری او، اختیارات خامنه ای و سهم او از قدرت حتی نسبت به چهار سال قبل از آن ، کاهش زیادی پیدا کرده بود . دو جناح حکومتی در مجلس اول، برای عزل بنی صدر و محدود سازی بازرگان و دوستان او متحد بودند اما پس از انتخابات دومین دوره و استقرار مجلس دوم که موجب تغییر موازنه به نفع نزدیکان احمد خمینی و هاشمی رفسنجانی شد میرحسین موسوی با اتصال به رفسنجانی و جناح موسوم به خط سوم، دارای قدرت مستقل از رئیس جمهور شد . حمایت های جدی آیت اله خمینی از میرحسین موسوی ، موجب عصبانیت خامنه ای از موسوی و تلاش برای حذف او در دوره دوم ریاست جمهوری شد که خمینی با حمایت از موسوی، عملا خامنه ای را ناکام گذاشت. پس سخن‌اخیر رهبر جمهوری اسلامی در باب بی میلی خود به کاندیداتوری در دومین‌دوره ریاست جمهوری که همراه با انتقاد از " چسبیدگان به قدرت " بیان شده، نوعی فریب کاری است.

علاقه خامنه ای به داشتن اختیارات بیشتر، به دوره ریاست جمهوری او محدود نشد.‌ هنوز دومین سال رهبری او به نیمه نرسیده بود که او بزرگترین گام را برای مادام العمر کردن رهبری خویش برداشت. البته در دوره رهبری ده ساله آیت اله خمینی هم امکان عزل رهبر وجود نداشت اما حداقل ، تلاش می شد که نمای بیرونی مجلس خبرگان، نشان دهنده استقلال اعضای آن از نهاد رهبری باشد. بر همین اساس، تایید صلاحیت نامزدهای ننایندگی خبرگان به عهده روحانیون سرشناس استانها ، مراجع تقلید و حوزه های علمیه بود. اما در دومین دوره انتخابات مجلس خبرگان که در نیمه سال شصت ونه انجام شد تغییر مهمی در شیوه تایید صلاحیت کاندیداها ایجاد شد . به موجب شیوه جدید که با حمایت هاشمی رفسنجانی و خامنه ای صورت گرفت تایید صلاحیت کاندیداها به فقهای شورای نگهبان سپرده شد که خود، منصوب رهبر هستند. به عبارت دیگر، رهبر جمهوری اسلامی تدبیری اندیشید که مجلس خبرگان از جایگاه " ناظر بر رهبر" به " گماشته رهبر" تنزل کند و موضوع عزل رهبر توسط خبرگان، به رویایی دست نیافتنی تبدیل شود . تبدیل رهبری به یک مقام مادام العمر ، توسط کسی صورت گرفت که اکنون در مذمت " وابستگی دیگران به قدرت" سخن می گوید!