ماجرایی که در این جا می خوانید تماما واقعی ست...
بعد از توییت محسن رضایی، در باره ی عملیات کربلای ۴، که او در ابتدا از آن به عنوان عملیات «فریب» یاد کرد، و با اعتراض گسترده مردم و خانواده ی جانباختگان آن رو به رو شد، اشاره ای کردم به این که ج.ا. نه فقط در عملیات کربلای ۴ بلکه در هیچ عملیات برون مرزی دیگر موفقیت و پیروزی نداشته است و اگر در حمله ای مقداری جلو رفته، به فاصله ی چند روز و بعد از ضد حمله و پاتک عراقی ها، از آن مواضع، عقب نشینی کرده است.
بهترین دلیل برای اثبات این موضوع، تحت اشغال بودن بخشی از خاک سرزمین ما توسط عراق در پایان جنگ بود. اگر ج.ا. موفقیتی در جنگ با عراق بعد از پیروزی خرمشهر می داشت، قاعدتا ما باید بخش بزرگتری از خاک عراق را در اختیار می داشتیم. این که در دو سه نقطه، چند کیلومتری جلو بودیم، باید با این تراز سنجیده شود که در چند نقطه، عقب تر از خطوط مرزی مان بودیم و سهم کدام یک از ما، یعنی ج.ا. و عراق از میزان اشغال بیشتر بود.
خمینی، بعد از پیروزی در انقلاب ۵۷، آرام آرام دور برداشت و به تصور این که خداوند باعث پیروزی او شده، و نیروی الهی پشت سر اوست، شعارهایش را تندتر و گسترده تر کرد.
یکی از این شعارها که بر مبنای باور به الهی بودن نتایج حملات فتح المبین و بیت المقدس و آزادسازی خرمشهر مورد قبول خمینی قرار گرفت «جنگ جنگ تا رفع فتنه در عالم» بود.
این شعارِ خانمان بر انداز، که نتیجه اش پنج شش سال جنگ بیهوده و نابود کننده ی سرمایه های انسانی و مادی ایران بود، دنباله ی شعار «جنگ جنگ تا پیروزی» بود.
وقتی خمینی و عمال اش خرمشهر را آزاد دیدند، واقعا تصور کردند که نیرویی ماورایی عامل این پیروزی شده، و لذا می توانند با همین نیروی ماورایی، عراق را فتح، متجاوز را تنبیه، و صدام ضعیف شده را سرنگون کنند و در نهایت از طریق کربلا به قدس دست یابند.
دنباله استراتژیک فتح قدس هم، فتح کاخ سفید امریکا و برافراشتن پرچم اسلام بر فراز کاخ سفید، و حتی بعد ها بر فراز کاخ کرملین بود. این ها صحبت هایی بود که جسته و گریخته از زبان مسوولان آن زمان جنگ شنیده می شد.
بعد از آزادسازی خرمشهر، خامنه ای که رییس شورای عالی دفاع ج.ا. بود و به اتفاق هاشمی رفسنجانی، جنگ را اداره می کرد، با گردن فرازی و غرور اعلام کرد:
«به مردم باید گفته شود که با فتح خرمشهر و حتی فتح دیگر شهرها، جنگ تمام نخواهد شد، زیرا تا زمانی که متجاوز تنبیه نشده است، مبارزه ادامه خواهد داشت...»
و تنبیه متجاوز، تبدیل شد به تجاوز به خاک عراق، به قیمت چند صد هزار کشته و هزار میلیارد دلار خسارت مادی و هدر رفتن میلیون ها ساعت عمر مفید و سازنده ی جوانان ایرانی در میان خاک و خل جبهه ها.
گام اول فاجعه، در اولین حمله ی برون مرزی ج.ا.، با نام عملیات رمضان برداشته شد. عملیاتی که به شکستی مفتضحانه و کشتار بچه های واحد ما، یعنی گردان ۲۹۳ تانک ختم شد. عملیاتی که نشان داد، خداوند در پیروزی ها نقشی نداشته و عراقی که از چند هزار کیلومتر مربع خاک ما عقب نشینی کرده، حتی یک متر از خاک خودش را به ما نخواهد داد...
ادامه دارد...
