گرچه رؤسای دولت ترکیه، روسیه و جمهوری اسلامی ایران تاکید کردند که بحران سوریه هیچ راه‌ حل نظامی نمی‌تواند داشته باشد و تنها از طریق یک فرایند سیاسی سوری- سوری می‌توان به آن پایان داد اما همچنان خبری از حضور طرفین سوری در این سلسله نشست‎ها نیست.

در حدود سه چهار سال گذشته این سه کشور در ائتلافی مستقل از غربی‎ها و کشورهای عربی برای تغییر شرایط سوریه نشست‌هایی برگزار کردند و نسخه‎های مشترک پیچیدند و لبخند زدند و دست اتحاد دادند اما بیش از آنکه اقدام عملی صورت گیرد نشست‎های آنها تا کنون هیچ نقشی در وضعیت سوریه نداشته است. در نهایت نیز چند روز یا چند هفته پس از این نشست‎ها سران یا نمایندگان روسیه و ترکیه در نشست دوجانبه بدون اینکه با رژیم ایران مشورت کنند تصمیم‌های عملی می‎گیرند و اجرا می‎کنند؛ تقریباً در همه موارد نیز نه تنها آنچه جمهوری اسلامی به سود خود می‌داند در نظر گرفته نشده بلکه آنچه مورد نظر اسرائیل و همچنین کشورهای غربی است در سوریه پیاده شده است.

حتی در موارد متعدد روس‎ها با نادیده گرفتن منافعی که ترکیه نیز به دنبال آن است در نهایت آنچه را با اسراییل در مورد سوریه توافق کرده پیاده می‎کند که بخشی از این تصمیمات خواسته‌ی واشنگتن است.

بخشی از اقدامات عملی در سوریه نیز بطور کل تحت اختیار این سه کشور نیست؛ به عنوان مثال تصمیم آمریکا برای خروج نیروهایش از سوریه که در نهایت به تعویق افتاد. اما جالب این بود که در بیانیه پایانی نشست سوچی روی آن حساب کردند و تلویحاً رهبران سه کشور به پای برنامه‎های خود نوشتند اما تاکید کردند، «در صورت اجرا، گامی به منظور کمک به تقویت ثبات و امنیت سوریه خواهد بود.» باید اشاره کرد که یکی از عوامل به تعویق افتادن خروج نیروهای آمریکایی از سوریه فشارهای اسرائیل است.

در بخشی از این بیانیه بر روی ادامه اقدامات پیشین جهت برقراری امنیت و ثبات در «شمال شرق سوریه» توافق شده که به معنای ادامه کنترل نظامیان ترکیه بر این مناطق است.

رهبران سه کشور ضمن آتش‌بس در سوریه توافق کردند که دوازدهمین نشست صلح این کشور در آوریل ۲۰۱۹ در آستانه برگزار شود. آنها همچنین تصمیم گرفتند نشست سه جانبه بعدی سران سه کشور در ترکیه انجام شود.

در این میان، مسکو، آنکارا و تهران در حرف و روی کاغذ بر قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت تاکید می‎کنند اما در عمل دولت ایران نه تنها به آن پایبند نیست بلکه در مواردی آن را نقض هم می‌کند. ایران، روسیه و ترکیه متعهد به حسن اجرای این قطعنامه هستند و طبق آن باید به فراهم شدن شرایط گذار و دوران انتقالی تا برگزاری انتخابات آزاد در سوریه بدون حضور بشار اسد کمک کنند.

حرف‌های حسن روحانی در کنفرانس مطبوعاتی بیش از آنکه پیشبرد برنامه‌ها برای صلح در سوریه باشد حمله به آمریکا و اعلام مواضع رژیم ایران نسبت به تصمیمات واشنگتن بود. او ادعا کرد، «در شرق فرات مداخلات آمریکا تا کنون نگران‌کننده بوده و نگران آن هستیم که َآمریکایی‌ها به فکر یک توطئه بلندمدت برای سوریه باشند. این نگرانی ما همچنان وجود دارد حتی اگر آمریکا از خاک سوریه هم خارج شود می‎تواند به تجاوزهای هوایی خود ادامه دهد.»

او در پاسخ به پرسشی در باره‎ی اعلام خروج آمریکا از سوریه، گفت: «اصلاً به حرف‌های آمریکایی‌ها خوش‌بین نیستیم؛ گرچه چنانچه آمریکا از سوریه بطور کامل خارج شود، حتماً یک خبر خوشحال‌کننده‌ای برای مردم سوریه خواهد بود، کما اینکه یک روزی اگر آمریکا از عراق، افغانستان و سایر کشورهای منطقه هم تصمیم بگیرد و خارج شود، حتماً‌برای ملت‌های این کشورها خبرهای بسیار خوشحال‌کننده‌ای است.»

روحانی افزود، «...آمریکا در طول ۲۰ سال گذشته در منطقه چه در افغانستان چه در عراق، سوریه و چه امروز در یمن همیشه نقش مخرب داشته و همواره نقش آمریکا نقش مثبت نبوده است... از انتقال بخش از داعشی‌ها به افغانستان از سوی آمریکایی‌ها نگران هستیم.»

او همان اتهاماتی را که دنیا متوجه رفتار جمهوری اسلامی در منطقه می‎داند عیناً به آمریکا نسبت داد و گفت «معتقدیم آمریکا باید نظر خودش را تغییر دهد و بفهمد راه نفوذ در منطقه، مسیری نیست که تا کنون انتخاب کرده و این راه نادرست است و همواره می‌بینیم که اقدامات آمریکایی‌ها نه به نفع ملت آمریکا و نه به نفع مردم منطقه است.»

او از فرصت استفاده کرد و به کنفرانس ورشو هم پرداخت و گفت «نتیجه نشست ورشو هیچ و پوچ است و آمریکا به دنبال سرگردانی است و نمی‌داند باید چه بکند و آنچه انجام می‌دهد چه در این دولت و چه در دولت‌های قبلی تا کنون منافع منطقه و ملت‌های منطقه را تضمین نکرده است؛ امیدواریم آمریکا در سیاست‌های خودش نسبت به منطقه تجدید نظر کند.»

روحانی تاکید کرد «ملت ایران در طول ۴۰ سال گذشته قربانی تروریسم بوده و بسیاری از این تروریست‌ها توسط خارجی‌ها و به ویژه توسط صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها حمایت شدند.»

با توجه به تجربه‌های گذشته و شرایط منطقه از جمله سوریه بعید به نظر می‏‌رسد نشست سوچی بتواند راه عملی برای بازگرداندن امنیت به سوریه باشد چون طرف‎هایی که گرد هم نشسته‌اند و مامور اجرای قطعنامه شورای امنیت‌اند از یک سو خود پای ثابت ایجاد ناامنی در سوریه هستند و از سوی دیگر از دورن اختلافات نهان و آشکار زیادی دارند. از درگیری مستقیم نظامیان روسیه و ایران در سوریه گرفته تا از کار افتادن عمدی پدافند روسیه هنگام حمله جنگنده‎های اسرائیل به مواضع سپاه.