اصلا چرا راه دور می رویم و به پیروزی و شکست می اندیشیم؛ این سرپرست است که اصولا می تواند گروه را دور هم جمع کند، تعیین هدف کند، امکانات صعود را فراهم بیاورد، نیروی مادی و معنوی لازم را آماده کند، و استارت کار را بزند.

تا زمانی که سرپرستی در کار نباشد، ماها فقط می توانیم تنهایی یا دسته جمعی تا درکه و دارآباد برویم و قدمکی بزنیم و در رستوران «جویبار» دل و جیگری چیزی به رگ بزنیم.

دسته جمعی تا درکه رفتن که اسم اش کوه نوردی نیست. کوه نوردی کاری ست جدی و تخصصی که مهارت می خواهد، مداومت می خواهد، کار بلدی می خواهد، نترس بودن می خواهد، ممکن است آدم موقع کوهنوردی جان اش را از دست بدهد، و خیلی چیزهای دیگر.

کوهنوردی راس راستی هم با بازی های کوهنوردی رایانه ای فرق دارد که در آن آدم با شلوار پیژامه روی صندلی لم داده بعد با جویستیک بالای کوه می رود. در این نوع کوهنوردی آدم خیلی کیف می کند و لذت می برد و در باره ی دیواره ها و ستیغ های کوه حرف مفت یا همان «زِر» مشهور را می زند ولی کوهنوردی رایانه ای کجا، کوهنوردی راس راستی کجا!

خب. حالا ما یک سرپرست خوب و بهتر از سرپرست های دیگر پیدا کرده ایم، و می خواهیم بگوییم بسم الله و بعد از ۴۰ سال تن پروری و «ور» زدن، چیز مبارک مان را از زمین بلند کنیم و بر اساس رهنمودها و برنامه ریزی های سرپرست گرامی و نامدار مان حرکت به سمت قله ی پاستور را آغاز کنیم.

اخیرا این کار را کردیم و من به عنوان یک کوهنورد استخوان خرد کرده و استخوان خرد شده ی کهنه کار، که معمولا تا ایستگاه اول دوم کوه ها می رفتم و چون سیگار می کشیدم به هن هن می افتادم، با افتخار بسیار دیدم که کوه نوردان داوطلب همه یک بسم الله ی کشیدند و بر پا خاستند تا کوله ها را بیندازند پشت شان و به سمت ایستگاه یک «پاستور» حرکت شان را آغاز کنند، ولی ناگهان سرپرست عزیز و گرامی، به جای به پا کردن گتر و سفت کردن بند کفش ها و مالیدن روغن شتر روی پوتین ها، یک تخته سیاه در آورد و در همان کوهپایه، به یک تخته سنگ تکیه داد و از اساتید کوهنوردی و گردشگری و گیاه شناسی و فسیل شناسی و زمین شناسی و دیرینه شناسی دعوت نمود که به ما درس های مختلف بدهند و ما را که دیگر پای مان لب گور است از فواید «توانا بود هر که دانا بود» آگاه سازند.

هیچی دیگه. ما دوباره گرفتیم نشستیم سر جای مان و گفتیم ببینیم به جای ما، «ققنوس»ی چیزی پر می گیرد و بر بلندای قله ی پاستور می نشیند یا نه.

همین دیگه. این بود درس اول ما در باره ی نقش سرپرست در موفقیت گروه های کوهنوردی...