چهل سال حکومت سیاه روحانیون شیعه بر کشوری که همه چیز برای توسعه و عدالت دارد، اما جمهوری اسلامی آن را به خاک سیاه نشانده کافی است.
چهل سال حکومت متکی به تبعیض مذهبی، جنسی، و قومی و آلوده به فساد، غارت، آدم کشی و بر باد دادن همه فرصت‌ها و ثروت‌های ملی ایران کافی است.
دوران تبدیل نارضایتی‌های عمیق مردم به اعتراض و خیزش ملی علیه حاکمان خودکامه و تبه کاری که ایران را به پرتگاه ویرانی برده‌اند فرا رسیده است.
فریاد اعتراض ایران از زبان نمادهای مقاومت کارگران، معلمان، هنرمندان، روشنفکران، زنان، دانشگاهیان، وکلا و کنشگران سیاسی آزادیخواه و عدالت جوی ایران مرزهای کشور را در نوردیده و به گوش جهانیان رسیده است.
مردم ایران دیری است که فضای ارعاب و اختناق جمهوری اسلامی را در هم شکسته‌اند. رژیم ولایت مطلقه فقیه در همه عرصه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، و اخلاقی به ورشکستگی مطلق رسیده است. روزی نیست که رسوایی تازه‌ای از فساد و بی اخلاقی رژیم برملا نشود. حتی پیگیرترین پرچمداران اصلاحات نیز پایان دادن به سلطه ولایت مطلقه فقیه را شرط هر گونه تغییر و تحول در ایران یافته‌اند.
اکثریت عظیم مردم خواهان رهایی از شر جمهوری اسلامی هستند. و ادامه حیات جمهوری اسلامی را با منافع و مصالح ایران و حتی هویت و تمامیت کشور در تعارض مطلق می‌بینند. شکاف میان ملت ایران و دیکتاتوری ولایت فقیه عمیق تر از آن است که حکومت بتواند آن را نادیده بگیرد و همچنان مثل گذشته به بقای خود ادامه دهد. اغراق نیست اگر بگوئیم که در تاریخ ایران هیچ رژیمی در فساد و تبه کاری و ناکار آمدی با حکومت ولایت فقیه قابل مقایسه نیست و هیچ رژیمی هم تا به این حد مورد نفرت مردم بویژه نسل‌های جوان نبوده است.
در این شرایط آنچه هنوز برای یک خانه تکانی تاریخی کم داریم اتحاد و هم افزایی همگانی است. مردم ایران در شعارهای تظاهرات به خون نشسته خرداد ۸۸ که در اعتراض به دزدی آرای خود به خیابانها آمدند با سر دادن شعار "نترسید نترسید ما همه با هم هستیم" به اهمیت این ضرورت ملی- همه با هم بودن علیه دیکتاتوری- تاکید کردند. با این همه گروههای سیاسی آزادیخواه و عدالت جوی ایران که بسیاری از آنها به گوهر مطالبات و آرزوهای یکسانی را دارند هنوز نتوانسته‌اند پاسخ شایسته‌ای به این ضرورت و خواست مبرم امروز ایران بدهند. و البته تا زمانی که مجمع الجزایر پراکنده و جدا از هم اپوزیسیون ایران نتواند از دیوارهای گروهی و سوء تفاهمات میان خود بگذرد و از تنگ نظری‌های گروهی به منافع و مصالح ملی گذر کند، گذار ایران از استبداد کنونی ممکن نیست.
پس بگذارید در آستانه سال نو ضمن آرزوی شادکامی برای همه ایرانیان به ضرورت مبرم و حیاتی هم افزایی ملی علیه استبداد و کنار گذاشتن اختلافات و رقابت‌های کوچک با هدف تحقق آرزوهای بزرگ فکر کنیم و سال نو را با امید و عزم به هم دلی و هم افزایی هر چه بیشتر ملی علیه دیکتاتوری ولایت فقیه آغاز کنیم.
تب ۹۸ درجه در راه؟! بابک داد
