نظام‌های مستبد نهایتا قربانی سیاست سانسور و سرکوب خود هستند. از سویی اطلاعاتی که می‌توانند از زیر پوست جامعه با آزادی مطبوعات بدست آورنده باید از طریق سربازان گمنام امام زمان، بولتن‌های سری و خفیه نویسان بدست آورند. از سوی دیگر با از دست دادن اعتماد عمومی مردم آن نظام را یکپارچه سیاه می‌بینند، مسئولان همه دیو می‌شوند و حتی کارهای بد نکرده هم به پای آن نظام و مسئولانش می‌نویسند. چنانکه اگر اقدامات خوبی نیز انجام شده باشد، دیده نمی‌شود و برعکس خود تعبیر می‌شوند. چنانکه نظام شاه قربانی سانسور و سرکوب خود شد.

در بستر چنین بی اعتمادی به حکومت و دستگاه رسانه‌ای آن، برخی سایت‌های خبری و خبرنگارانی که مثل قارچ در فضای مجازی سبز می‌شوند به انواع تفسیرهای عجیب و غریب و مضحک علیه جمهوری اسلامی ایران می‌پردازند. سیل در دروازه قرآن شیراز به وقوع اتفاق یا انفجار در انبارهای آب سپاه پاسداران نسبت داده می‌شود و زلزله کرمانشاه به آزمایش‌های هسته‌ای زیرزمینی و مخفیانه سپاه ربط داده می‌شود!

صدا و سیما که در روزهای اول عید در گزارش از آسیب‌های سیل در ترکمن صحرا غایب بود با گسترش سیل به دیگر استان‌های کشور و اعتراض مردم به سکوت رسانه ملی و غیبت مسئولان، به پوشش خبری سیل‌های اخیر می‌پردازد. تصاویر با لباس به آب زده مسئولان یکی پس از دیگری از بخش‌های مختلف خبری پخش می‌شوند. جنگ لفظی بین رئیس جمهور و فرمانده سپاه درمورد درست بودن تخریب یک راه برای کاهش آبگرفتگی گمیشان و آق قلا در ترکمن صحرا ادامه دارد. تویت حسام الدین آشنا مشاور رئیس جمهور که به هردو طرف هشدار می‌دهد فیتیله دعوا را پایین بکشند اوج این اختلاف نظرها را نشان می‌دهد. انتظار این است که هنگام بروز فاجعه‌های طبیعی سیاستمداران و مسئولان از جناح‌های مختلف، چنانکه در اکثر کشورهای جهان مرسوم است، اختلاف‌های خود را کنار گذارند و همه نیروها و نهادها را برای کمک رسانی به مردم آسیب دیده، مرحم نهادن بر زخم‌ها و کاهش رنج و درد آنها بکار گیرند.