پریروز حادثه ای تلخ در عرصه ی فرهنگ جهانی اتفاق افتاد:
بخش بزرگی از نتردام پاریس در آتش سوخت.

کسانی که با فرهنگ فرانسه آشنا هستند از این رویداد غمگین شدند، و آن هایی که با فرهنگ فرانسه زندگی کرده اند و با آن بزرگ شده اند، به خاطر از دست رفتن این اثر بزرگ فرهنگی اشک بر چشم آوردند.

نویسنده، که سال ها در هزار توی فرهنگ فرانسه غور کرده و سعی کرده از فرهنگ این کشور که بخش بزرگی از فرهنگ جهانی را تشکیل می دهد به حد توانایی توشه بر گیرد، اندوهی تیره بر دل اش سایه افکنده که تصور نمی کند بتواند آن را به آسانی از درون اش براند.

حال، با این توصیفات، با نهایت تعجب مشاهده می کنیم که عده ای که خود را «چپ» می نامند، به نام مبارزه با دین، و با اشاره به کشتارهای دینی کلیسا در قرون وسطا، به خاطر آتش گرفتن این بنای کهنسال اظهار شادی می کنند و مفتخرند به این که این یادمان دوران کهن به سزای خود رسیده است!

این ها همان «داعشی»هایی هستند که به جای مکتب اسلام، مجهز به مکتب مارکسیسم لنینیسم هستند و از این مکتب، تنها جزم و حمق را فرا گرفته اند.

این دار و دسته ی گول و فاقد شعور، مثل همتایان مسلمان شان انواع و اقسام دارند و همان طور که امروز می بینیم گروهی شان به مانند دسته ی چند نفره ی «اتحاد جمهوری خواهان»، به پشتیبانی از داعشیان وطنی یعنی سپاه پاسداران بر خاسته اند، و گروهی دیگر که همان چند نفر را نیز در چنته ی خود ندارند، به دور آتش نتردام، مانند وحشیان، رقص و پایکوبی می کنند.

در یک کلمه، این ها از مجموعه ی تاریخ بشریت و تاریخ فرهنگ بشری، جز ویرانی و نکبت چیزی دستگیرشان نشده است.