این در حالی است که تصور نمی‌شود ایران در این مرحله، آمادۀ مذاکره خارج از چارچوب برجام و یا پذیرش تغییراتی در آن باشد. از این رو اروپایی‌ها ممکن است پس از کشف این موضوع، اوضاع را یک مرحله خطرناک‌تر و تهدیدآمیزتر از گذشته ببینند.

ظاهر بیانیۀ شورای عالی امنیت ملی و سخنان حسن روحانی نشانگر آن است که آنها می‌خواهند بخصوص اروپایی‌ها را بر سر دو راهی سختی قرار دهند بدین صورت که یا آنها برای حفظ برجام قاطعانه به خنثی‌سازی تحریم‌های نفتی و بانکی آمریکا مبادرت کنند و یا اینکه منتظر خروج تدریجی ایران از برجام باشند.

طبعاً اروپا نمی‌خواهد بین این دو گزینه دست به انتخاب بزند زیرا خنثی‌سازی تحریم‌های آمریکا پیش از هر چیز در توان آن نیست و خروج ایران از برجام نیز م‌ تواند به بروز جنگ و ایجاد ناامنی در منطقه و هجوم سیل آوارگان به سرتاسر اروپا منجر شود.

از این رو، اروپا نمی‌خواهد از سیاست بینابین خود دست بردارد اما اگر مجبور به انتخاب شود، بسیار بعید است که برای حفظ برجام پنجه در پنجۀ آمریکا بیاندازد.

با این حساب، تهدید ایران به خروج تدریجی از برجام در صورت عدم تغییر رویکرد کشورهای اروپا، ممکن است به در بسته بر بخورد به طوری که اروپایی‌ها خود را مجبور به کنار کشیدن از این ماجرا ببینند و حل و فصل موضوع را کلاً به آمریکا بسپارند.

در چنان شرایطی، آیا ایران پس از بی‌تفاوتی اروپا در برابر ضرب‌الاجل دو ماهه‌اش، واقعاً می‌خواهد تهدید به غنی سازی بالای ۵/ ۳ درصد را عملی کند؟ اگر چینن شود، طبعاً این ورود به راهی بی‌بازگشت است و بخصوص طبل‌های جنگ را از طرف آمریکا و اسرائیل به صدا در می آورد. ایران اما اگر بخواهد در همین حد کنونی متوقف بماند، در آن صورت با تصمیم اخیر خود فقط اروپا را از دور خارج کرده و به ناچار باید بحران مربوط به برجام را فقط از طریق آمریکا و تا حدی روسیه دنبال کند.