امروز پس از چهل سال حاکمیت اسلام سیاسی بر ایران، کاهش محبوبیت اش بر کسی پوشیده نیست. روزی نیست که نسل جوان با بخشی از رسم و رسومات اجباری شده از سوی حکومت درگیر نشود. از حجاب اجباری تا روزه و حتی عزاداری و جشن اجباری، هر روز بر میزان تنفر مردم خسته از ناکارامدی های جمهوری اسلامی از مذهب می افزاید.

در ابتدای عمر جمهوری اسلامی بودند روحانیونی که اسلام سیاسی را در بلندمدت به ضرر اسلام میدانستند. روحانیونی که به بخش سنتی مرجعیت شیعه تعلق داشتند حتی پا را فراتر گذاشتند و تشکیل حکومت اسلامی در زمان غیبت امام زمان را خلاف شرع دانسته و علنا به مخالفت با جمهوری اسلامی پرداختند.

در میان گروه های اپوزسیون جمهوری اسلامی، هستند گروه‌هایی که علنا به تخریب و مبارزه اسلام مشغولند و اسلام را مشکل اصلی وضعیت فعلی ایران میدانند. از گروه‌های چپ رادیکال و ضد مذهب تا گروه های نزدیک به سلطنت طلبان که هرچند تلاش میکنند همگام با مواضع شاهزاده رضا پهلوی از ستیز با مذهب دوری کنند اما زیر چتر مبارزه با خرافه یا مبارزه با ارتجاع روزی نیست که توجه خود را معطوف به مبارزه با مذهب نکنند.

سوال اینجاست که آیا میتوان اسلام یا هر مذهب دیگری را (تا هر میزان خرافی و ارتجاعی) از میان برد؟ آیا این مسیر به براندازی جمهوری اسلامی منجر میشود و ایرانیان را به دموکراسی میرساند؟

در دموکراسی های غربی، آزادی مذاهب تحت عنوان آزادی های فردی تضمین شده است. دموکراسی های غربی (خصوصا آمریکا)، تاکید بسیاری بر آزادی مذهب دارد هرچند آزادی انتقاد و حتی تمسخر و ضدیت با مذهب هم به رسمیت شناخته شده است. در دموکراسی های غربی، قدرت سیاسی قصدی برای نابود کردن مذهب ندارد و تاجایی که اعتقادات شهروندان مسبب آزار و محدود کردن ازادی های دیگران نشود، حاکمیت قضاوتی نسبت به اعتقادات شهروندان ندارد.

به عبارت دیگر شما مجاز هستید هر نوع اعتقادی داشته باشید، هر خدایی را بپرسید یا اصلا اعتقادی نداشته باشید. مسئله‌ای که درکش حتی برای اپوزسیون برانداز جمهوری اسلامی ساکن در غرب دشوار است. اپوزسیون برانداز بجای مبارزه برای از میان بردن جمهوری اسلامی، مشغول مبارزه برای از میان بردن اسلام است. مبارزه ای که بیش از هرچیز تاکنون منافع برای جمهوری اسلامی و بقای حاکمیت اسلام سیاسی داشته است.

اپوزسیون برانداز جمهوری اسلامی باید مسیر خود را شفاف کند، آیا بدنبال مبارزه با مذهب و از میان بردن ادیان است یا بدنبال سرنگونی جمهوری اسلامی. اگر پاسخ هر دو است، باید روشن کرد که چطور مبارزه برای نابود کردن اسلام قرار است به دموکراسی منجر شود که در آن آزادی مذهب به رسمیت شناخته خواهد شد؟ آیا این مبارزه به اسلام ختم میشود یا گریبان الباقی ادیان ابراهیمی، اقلیت های دینی و عرفان های گوناگون را هم خواهد گرفت؟

جامعه ایده آل براندازان ضد مذهب ایرانی، بیشتر از آنکه منطبق بر واقعیت باشد بیشتر به فانتزی شبیه است. کافی است نگاهی به اروپا و خیل کثیر شهروندان مذهبی اش انداخت. رهبری متمرکز کاتولیک های جهان شاید تنها یکی از نمونه هاست. هند بعنوان یکی از عظیم ترین دموکراسی ها بیشترین گوناگونی ادیان و مذاهب را در خود دارد. روزی نیست که در آمریکا یک گروه مذهبی یا اعتقادی جدید سر بر نیاورد.

براندازان مقیم ایالات متحده برای پیدا کردن روایت ها و داستان هایی از قسم آنچه آیت الله شیرازی در ان ویدئو تعریف میکند، کافی است همین یکشنبه به کلیسای محل زندگی خود سری بزنند. شاید مبارزه با مذهب یا به تعبیر ایشان مبارزه با خرافات و ارتجاع را بتوان با قوت و قدرت و در آزادی بیشتر در امریکا دنبال کرد و فعالیت سیاسی براندازانه را به کسانی سپرد که با مولفه های حاکم بر دنیای واقعی آشنایی بیشتری دارند و آزادی مذهب را بخش جدایی ناپذیر یک دموکراسی میدانند.