حضور محترم فرمانده ناو هواپیمابر لینکلن
پس از سلام و تحیت، ورود شما را به دریای عمان خوشامد می گویم و امیدوارم هوای گرم این منطقه موجب گرمازدگی جناب عالی و ۵۶۰۰ خدمه ناو نشود.
همان طور که استحضار دارید مقامات عالی کشور شما، بعد از شلوغ کاری ها و جفتک پرانی های مقامات عالی کشور ما، تصمیم گرفتند تا شما را جهت زهر چشم گرفتن به منطقه ی ما اعزام نمایند.
احتمالا مستحضر هستید و «بریف» شده اید که با «بچه مذهبی» و «حزب اللهی» در افتادن کار آسانی نیست و بخصوص زهر چشم گرفتن از کسی که چشم به آسمان و حوری هایش دوخته است، فن و فنونی لازم دارد که در اختیار هر کسی نیست. به قول معروف شغال بیشه مازندران را نگیرد جز سگ مازندرانی!
امروز کیهان به شما و ناو هواپیما بر تان صفت «گاو شیر ده ترامپ» داد و این نشان داد که «نسق» گرفتن «آمریکاییانه» (بر وزن دمنشششییاننه) بر بچه «حزبل» ها اثری ندارد و شغال مازندرانی فقط زبان سگ مازندرانی را می فهمد و لاغیر.
باری. امروز قصد ندارم از حکومتیان سخن بگویم بلکه مایل ام از شما برای تغییر ذائقه ی مخالفان حکومت اسلامی در خارج از کشور، که به اپوزیسیون مشهورند کمک بگیرم.
از صفات اپوزیسیون ج.ا. یکی هم این است که تا امریکا و غرب تکانی به خودش می دهد، این اپوزیسیون که اتفاقا در امریکا و غرب ساکن است به نوعی سکسکه ی ملیح دچار می شود که خروجی اش چنین است:
نه! نه! نه! نه! نه به! نه به جنگ! نه به به به جنگ!
بعد انگار این سکسکه به معده شان فشار می آورد، یک دفعه یاد گرسنگان و ستم دیدگان و ظلم کشیدگان و محنت چشیدگان می افتند. بعد خون که به مغزشان حسابی رسید، یاد افغانستان و سوریه و عراق و این ها می افتند که «ای وای! اگر می دانستید امریکا چه بلایی بر سر این کشورها آورده هرگز آرزو نمی کردید که سایه ی ناو های امریکایی روی آب های ایرانی بیفتد.»
خلاصه بساطی داریم از آه و زاری و شیون و اظهار وحشت و نه و نوو و از این حرف ها.
یعنی حیف شد امریکا صدام را از بین برد، حیف شد که بن لادن نازنین به دست سربازان امریکایی افتاد، حیف شد که ویتنام به خاطر دخالت امریکا دست روس ها نیفتاد، و در نهایت و خفا، حیف شد که ایران نشد جمهوری ایرانستان و یکی از جمهوری های مرحوم اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی.
حالا فکر کردم بد نباشد، شما که با آن شهر عظیم دریایی، خواهان عبور از آب های سواحل ما هستید، و به سلامتی و میمنت از این که هیچ آلترناتیوی برای جایگزین کردن حکومت نکبت فعلی با آن در اختیار نیست، بعد از انجام معاملات لازم با ج.ا. و آرام شدن منطقه، آب های ما را به مقصد کشورتان ترک می کنید، مدتی در بنادر اروپایی کشتی تان را پارک بفرمایید و عزیزان اپوزیسیون ایرانی را دعوت کنید تا با شما به سفری دریایی بیایند و شما در گشت بعدی تان آن ها را از دم سواحل نیلگون خلیج فارس عبور دهید و به آن ها بگویید، مساله شما این خاک و این سرزمین و این آب است نه این که افغانستان و سوریه و عراق و این ها چه شدند یا مردم اش چه خواستند بشوند.
ما امریکایی ها با هیچکس از جمله حکومت شما کاری نداریم تا خودتان نخواهید با آن کاری داشته باشید یا حکومت تان نخواهد با ما کاری داشته باشد.
اگر نالان و گریان ید، خودتان مسوول ید و اگر پریشان و حیران ید باز هم خودتان مسوول ید.
ما سربازان امریکاییم و فکر منافع کشور خودمان هستیم. شما هم به فکر منافع کشور خودتان باشید.
حالا این سواحل را ببینید که ما چطور با سر افرازی و قدرت از آن عبور می کنیم و ج.ا. نُطُق نمی کشد و مثل بچه مظلوم ها سر در گریبان فرو می برد.
شما هم قدرتمند شوید، اگر می خواهید ج.ا. در مقابل شما و مردم تان نطق نکشد.
جناب دریادار!
خیلی متشکرم که تقاضای مرا شنیدید. البته بعید می دانم اپوزیسیون ما حال اش را داشته باشد که از پای رایانه ها و چت روم ها بلند شود و بخواهد دنیا را با دو چشم خویش ببیند و ببیند که خورشیدش کجاست و جناب عالی و بنده را باور کند.
