خانم عبادی، شما اخیراً به صورت مجازی در جمع پارلمان کانادا حضور یافتید و درباره شرایط حقوق بشر در ایران و مسئله تحریم‌های اخیر سخنرانی کردید. ممکن است بفرمایید اساس این دعوت چه بوده است؟

حضور من در کانادا و آشنایی مردم کانادا با فعالیت‌های من سابقه‌ای دیرینه دارد. من از اعضای مؤسس و عضو هیئت مدیره موسسه زنان نوبل هستم که در دفتر آن در کانادا مستقر است. این موسسه تعدادی از زنان برنده جایزه صلح نوبل را گرد هم آورده است و آنان نهادی برای پیشبرد حقوق زن و همچنین صلح در جهان تأسیس کرده‌اند. از این رو هم دولت کانادا و هم رسانه‌ها و جامعه مدنی کانادا با افکار من آشنایی دارند. از سوی دیگر من سخنرانی‌های متعددی در محافل علمی و دانشگاهی کانادا داشتم و موفق شدم از سه دانشگاه معتبر کانادا دکترای افتخاری بگیرم که یکی از آنان دانشگاه بریتیش کلمبیا است. ضمناً فراموش نشود که من وکیل خانواده زهرا کاظمی تبعه ایرانی- کانادایی بودم که در زندان اوین کشته شد. بنابراین اتفاق عجیبی نیست اگر از من نیز در کنار سایر ایرانیان دعوت کرده باشند. این دعوت برای حضور در پارلمان بود اما چون در سفری کاری بودم امکان حضور نداشتم و سخنان خودم را از طریق اسکایپ مطرح کردم.

اشاره کردید در آن نشست تعدادی از فعالان رسانه‌ای نیز حضور داشتند. در رسانه‌ها نیز برای سخنرانی‌ها از تعبیر «شهادت‌نامه» استفاده شد. ممکن است توضیح دهید دستور کار این نشست چه بوده و چرا از عبارت شهادت‌نامه استفاده شده؟

در آن نشست که چند روز طول کشید؛ جلسات متعددی با حضور ایرانی‌ها و همچنین شوهر «نازنین زاغری» که انگلیسی است برگزار شد و آنان نظرات خویش را درباره چگونگی وضعیت حقوق بشر در ایران بیان کردند. من نیز در همین ارتباط نظرات خویش را بیان کردم. اما این که چگونه نام شهادت‌نامه را به آن دادند، نمی‌دانم. رسانه‌ها می‌توانند هر نامی را روی این سخنان بگذارند. تنها این را می‌توانم بگویم که فقط من آنجا نبودم و این نشست در چند روز و با حضور دست کم ۱۵ ایرانی برگزار شد.

آنچه که از سخنرانی شما در رسانه‌ها و برخی شبکه‌های اجتماعی بازتاب یافت، حمایت شما از تحریم‌های آمریکا و همچنین سیاست نفت در برابر دارو و غذا بود. آیا این تعبیر درستی است و شما از تحریم‌های اقتصادی در مقابل ایران حمایت می‌کنید؟