مجتبی احمدی - شبکه بیان
زمان هرچه می‌گذرد بحران مالی رژیم ایران ابعاد جدی‌تری می‌یابد و این برای دولتی که هزینه‌های جاری‌اش به 320 هزار میلیارد تومان می‌رسد، بسیار خطرناک است.
شاید بی‌دلیل نیست که ظریف سفرهای خارجی خود را افزایش داده و دست به دامن کشورهایی شده است که رابطه خوبی با دولت آمریکا دارند. مسئله قابل‌تأمل این است که کوچک‌ترین جزئیاتی از سفرها و دیدارهای اخیر ظریف رسانه‌ای نشده و رسانه‌های حکومتی نیز صرفاً به انتشار محورهای کلیِ مطرح‌شده در این دیدارها بسنده کرده‌اند.
رژیم ایران به دنبال یک میانجی‌گر قدرتمند که حرفش برای آمریکا خریدار داشته باشد، می‌گردد؛ اما 12 شرط مایک پمپئو، وزیر امور خارجه آمریکا فراهم کردن زمینه‌های مذاکره را بسیار دشوار کرده است.
آمریکایی‌ها خواهان خروج ایران از سوریه، قطع حمایت از حوثی‌های یمن، توقف برنامه موشکی ایران و آزادسازی زندانیان آمریکایی است؛ اما کارشناسان سیاسی معتقدند این خواسته‌های دولت آمریکا مواردی حساس برای رژیم ایران محسوب می‌شوند و به نظر نمی‌رسد در برابر این خواسته‌ها سر خم کند.
بااین‌حال، وزیر امور خارجه ایران ماه گذشته در سفر به نیویورک گفته بود برای تبادل زندانیان دو طرف «اختیار کامل» دارد. ناظران سیاسی می‌گویند این اظهارات ظریف پیامی روشن به آمریکا بوده که جمهوری اسلامی خواهان مذاکره است.
اما جناح رادیکال رژیم ایران همچنان مخالفت شدیدی با مذاکره با آمریکا دارد و چهره‌های تندرو نیز گفته‌اند «مذاکره با آمریکا فایده‌ای ندارد.»
کیوان خسروی، سخنگوی شورای عالی امنیت ملی ایران نیز طی یادداشتی در خبرگزاری حکومتی ایرنا نوشته است «به صراحت گفته‌ایم تا رفتارها عوض نشود، تا حقوق کشور تأمین نشود، تا از لفاظی به اقدام عملی تغییر مسیر ندهند، راه همین است. به‌هیچ‌وجه مذاکره‌ای در کار نخواهد بود.»
مخالفت هسته مرکزی قدرت با مذاکره و هم‌زمان تلاش‌های دستگاه دیپلماسی رژیم ایران برای فراهم کردن شرایط مذاکره با آمریکا اگرچه تضاد مواضع بین‌المللی این کشور را نشان می‌دهد، رویه همیشگی جمهوری اسلامی در تاریخ 40 ساله‌اش بوده است. چنانکه در ماجرای گروگانگیری سفارت آمریکا در سال 1357، آزادسازی اسرای آمریکایی در لبنان و در مناقشه هسته‌ای در سال 2013 چنین رویکردی از رژیم ایران دیده شده است.
