در واقع این دو فراکسیون با حدود ۱۸۰ عضو مقهور فراکسیونی با حدود ۸۰ عضو شده است. باید بگوییم هوش سیاسی فراکسیون ولائی از دو فراکسیون دیگر بیشتر است. در انتخابات اخیر، آنها ابتدا وانمود می‌کنند که بخش زیادی از آراء ما سفید یا به عارف خواهد بود و به این وسیله از یک طرف مستقلان را نگران و شایق برای ائتلاف می‌کنند و از طرف دیگر امیدی‌ها را به طمع معرفی کاندیدا برای ریاست می‌اندازند و هردو اتفاق هم می‌افتد و آنها به هدفشان می‌رسند.

امسال فراکسیون امید اعلام کرد که ما برای آنکه هویت اصلاح‌طلبانه خود را ثابت کنیم با هیچ فراکسیونی ائتلاف نمی‌کنیم و فهرست کامل می‌دهیم چون مستقلها را صادق نمی‌دانیم. مستقل‌ها هم برای انتقام‌گیری، با طرف مقابل ائتلاف کردند و نتیجه را دیدیم. اشتباه فراکسیون امید این بود که ندانست جای اثبات هویت، انتخابات هیئت رئیسه مجلس نیست. این انتخابات جای ائتلاف و تعامل برای کسب بیشترین کرسی هیئت رئیسه است. جای اثبات هویت در مواضع و رفتارهاست. فراکسیون داخل مجلس را نباید زیرمجموعه یک حزب درنظر گرفت و سرنوشت آن را به سرنوشت آن حزب گره زد با این استدلال که چون می‌خواهیم در انتخابات اسفند ۹۸ و انتخابات ۱۴۰۰ مستقل عمل کنیم و از ورود افراد فرصت‌طلب جلوگیری کنیم امروز در انتخابات هیئت رئیسه مجلس صرفا می‌خواهیم اثبات هویت کنیم ولو این که کرسیهایی را از دست بدهیم.

اما اشتباه سران مستقلان این بود که برای انتقام گرفتن از فراکسیون امید و شخص آقای عارف توجه به هزینه آن نداشتند. زبان حال این افراد این بود که حالا که برای ریاست کاندیدا معرفی می‌کنید بلایی سرتان می‌آوریم که نه رئیس و نه نواب رئیس‌تان رأی نیاورند و دیدیم که تقریبا همین طور شد زیرا آقای پزشکیان هم نزدیک به سقوط بود و فاصله‌اش با آقای مصری فقط ۵ رأی بود.

بنابراین اتفاقی که در انتخابات هیئت رئیسه مجلس افتاد و به راحتی قابل پیشگیری بود نتیجه دو چیز بود: اول اشتباه آقای عارف در کاندیداتوری ریاست و دوم توجه نداشتن سران مستقلان در انتقام‌گیری خود به هزینه این کارشان، و این هردو عامل نتیجه اختلاف و کینه بیجایی است که سران این دو فراکسیون از ابتدای مجلس دهم نسبت به هم داشته‌اند. هنوز هم دیر نشده است، می‌توانند در سال آخر مجلس دهم راه همکاری را درپیش گیرند.