منابع مطلع به سازمان حقوق بشر ایران گفتند: «او تا زمان اعدام در سلول مرگ نگهداری می‌شد. مدتها زیر بازجویی بود و شکنجه‌های سختی شد. بارها با شوک الکتریکی و تا همین اواخر با ضرب و شتم شدید. روزهای زیادی در توالت حبسش می‌کردند و زیر ناخن‌های هر دو دست و پاهایش سوزن‌های کلفتی را فرو می‌کردند. به شکلی که جای سوزن‌ها در ملاقاتی که به طور نامنظم با فرزندانش داشت مشخص بود و بچه‌ها را آزار می‌داد. در طی شکنجه‌ها یکی از دستانش را شکسته بودند و بدون مداوا رها کرده بودند و ناجور جوش خورده بود».

این منبع همچنین گفت: «یک بار هم در جایی که نگهداری میشد وادارش کردند تا قبری را بکند و جنازه‌ای را که نمیدانست کی هست، دفن کرده بود. بهش گفته بودند که خودش را هم به همین شکل مفقود می‌کنند».

لیلا تاجیک، همسر این زندانی نیز در دادگاه به ۱۵ سال زندان محکوم شده و اکنون در زندان کچویی بسر می‌برد. بارها در مدت بازجویی‌ها سیدجمال حاجی زواره و لیلا تاجیک را با تهدید بازداشت دو فرزند نوجوانشان تحت فشار قرار داده بودند. فرزندان این دو زندانی اکنون بدون سرپرست زندگی می‌کنند.

احکام این دو زندانی در دادگاه نظام صادر شده بود و در طی دادگاه ایشان از حق داشتن وکیل تعیینی محروم بوده‌اند.

منبعی که این اطلاعات را در اختیار سازمان حقوق بشر ایران قرار داد گفت: «هرگز اجازه داشتن وکیل نداشتند و این اواخر وکیل تسخیری داشتند که هر بار لیلا زنگ میزد یا جواب نمی‌داد یا جواب مأیوس کننده میداد. سیاوش تا زمان اعدام در خانه امن سپاه در انفرادی بود. هیچ آدرسی از خانه امن نداشتند، اما مکانی که در بازداشت بودن ساختمانی شبیه به خانه‌ای بزرگ بود که به شکل بازداشت گاه در آمده بود. ملاقات سیاوش با فرزندانش نیز در دادگاه نظام صورت می‌گرفت. دو هم پرونده دیگر هم داشتند که یکی تبرئه و دیگری به ۸ سال حبس محکوم شد».

وی همچنین گفت: «لیلا و سیاوش خودشان راضی بکار خبری نبودند و فکر میکردند اگر سکوت کنند و موضوع رسانه‌ای نشود امکان بخشش و شکستن حکم برایشان وجود دارد».

گفتنی است، لیلا تاجیک از بیماری درد مفاصل و نوعی رماتیسم مفصلی رنج میبرد و تا کنون از امکانات درمانی مناسب محروم بوده است.