البته آن چه به جایی نرسد، فریاد اهل قلم است، آن هم از نوع بایکوت شده توسط رسانه های بزرگ! ولی ما فریادمان را می زنیم شاید گوش شنوایی آن را بشنود!
بعد از سرنگون کردن پهپاد ۲۰۰ میلیون دلاری امریکا، آقای ترامپ تصمیم گرفت تا سه هدف نظامی را برای تهاجم «محدود» در ایران مشخص کند و دستور حمله به آن ها را بدهد.
ظاهرا تخمین یکی از ژنرال ها از تعداد ۱۵۰ کشته ی احتمالی این حمله را متوقف کرد!
البته حقیقت ماجرا نمی تواند چنین دلیل مسخره و آماتوری از نظر نظامی باشد.
مگر قرار است وقتی پایگاهی موشکی یا نظامی هدف قرار می گیرد، کسی در آن پایگاه ها نباشد یا تعداد آن ها انگشت شمار باشد؟ این چه استدلال کودکانه و مسخره ای ست که امریکا خود را به آن آویخته و موجب تمسخر اهل فن شده است؟
نکته ی دوم اصطلاح «حمله ی محدود» است که امریکا به کار برده! آیا امریکا تصور کرده، سران ج.ا. با یک حمله ی «محدود» عقب خواهند نشست و تن به مذاکره و پذیرش خواسته های امریکا خواهند داد؟
آیا مشاوران پرزیدنت ترامپ بعد از ۴۰ سال همزیستی «مزاحمت آمیز» با ج.ا. چنین شناخت -با عرض معذرت- احمقانه ای از سران تصمیم گیر ج.ا. پیدا کرده اند؟
آیا آن ها لحن صریح و محکم خامنه ای در پاسخ به نخست وزیر ژاپن را ملاحظه نکرده اند؟
طبیعتا سیاست ورزی، پیش و بیش از تهدیدات نظامی باید صورت بگیرد.
طرفِ سر سخت، باید به نحوی برای انجام مذاکره، «نرم» شود.
اما راهی که امریکا برای «نرم» کردن جمهوری اسلامی بر گزیده، نه تنها باعث سخت تر شدن سران آن می شود بلکه موجب استهزای روحیه بخش عوامل آن می گردد.
این میدان، میدانی نیست که نصفه نیمه در آن گام نهاد. اگر ترامپ و دستگاه دولت امریکا و مجالس آن تصمیم به از میان برداشتن ج.ا. یا وادار کردن اش به تسلیم دارند این راه و روش اش نیست.
حمله ی محدود به چند پایگاه نظامی، اعلان جنگ رسمی ست به ج.ا..
با این اعلان جنگ، ج.ا. خود را مجاز خواهد دانست تا با «ارتش آشکار و سری خود در سراسر جهان»، به منافع و منابع امریکا و غرب ضربه بزند، و در مقابل چنین عملی اگر امریکا آماده برای مقابله و ادامه ی مقابله نباشد، شکست موقت سختی از ج.ا. خواهد خورد و این او خواهد بود که ناچار به تن دادن به تسلیم خواهد شد!
شاید تصور کنید نگرانی ما از آسیب دیدن امریکاست! خیر! همان طور که مقامات امریکا بارها گفته اند که مساله ی مردم ایران مساله ی خودشان است و ما فقط به موضوع اتمی شدن ایران فکر می کنیم، مساله ی امریکا هم از نظر ما مردم ایران مساله ی خودِ امریکاست که هر جور خواست لابد آن را حل خواهد کرد. نگرانی ما، این است که با ضربه خوردن امریکا، ج.ا. دست خود را برای ضربه زدن به مردم آزادیخواه کشورمان باز خواهد دید و وقتی او فکر کند می تواند حریف امریکای قدر قدرت شود، معلوم است که با مردم بی پناه بی قدرتِ داخل کشور چگونه رفتار خواهد کرد!
جناب پرزیدنت!
لطفا یا فکر حمله به ج.ا. را از سر بیرون کنید، یا انتظار و آمادگی برای جنگی تمام عیار و کوبنده حتی در سطح بین الملل داشته باشید.
