پیش از آن نیز حسین عبده‌ تبریزی، اقتصاددان و مشاور وزیر راه و شهرسازی، گفته بود که 1.5 میلیون ایرانی در صف مهاجرت به کانادا و ‏استرالیا قرار دارند. این عدد معادل حدود 2 درصد جمعیت کل ایران است.

رضا فرجی دانا، وزیر پیشین علوم، تحقیقات و فناوری دولت حسن روحانی و مشاور فعلی رئیس‌جمهوری ایران در امور علمی و آموزشی که پیش از این ریاست دانشگاه تهران را نیز بر عهده داشت، در سال 92 گفته بود که سالانه 150 هزار نخبه علمی از ایران مهاجرت کرده و میزان ضرری که این کشور از بابت مهاجرت مغزها متحمل می‌شود، سالانه 150 میلیارد دلار است.

برای درک ساده‌تر موضوع باید گفت اگر ایران بخواهد ضرری که از فرار مغزها متحمل می‌شود، را جبران کند، باید بتواند سالانه 600 هزار نفر را به سرمایه‌گذاری 250 هزار دلاری در این کشور ترغیب کند، کاری که به نظر ناممکن و حتی غیرممکن می‌آید.

ترکیه به کسانی که تنها 50 هزار دلار بیشتر، یعنی 300 هزار دلار در این کشور مستغلات بخرند، علاوه بر اقامت دائم، حق شهروندی و گذرنامه این کشور را نیز اعطاء می‌کند؛ گذرنامه‌ای که در رده 40 شاخص پاسپورت ایندکس قرار دارد و سفر به 117 کشور جهان را بدون ویزا برای دارندگانش ممکن می‌کند. در این شاخص گذرنامه ایران، در کنار گذرنامه کره‌شمالی و فلسطین در رده 87 قرار دارد و با آن تنها می‌توان به 46 کشور دنیا سفر کرد.

تحریم‌های اقتصادی ناشی از سیاست‌های خارجی، برنامه موشکی، برنامه هسته‌ای و نقض حقوق بشر در ایران نیز از دیگر عواملی هستند که به نظر می‌رسد موانع جدی در راه ایران برای جذب سرمایه‌گذاران خارجی باشد. به این موضوع می‌توان سایه جنگ، نبود امنیت عمومی، کیفیت نامناسب زندگی، نبود آزادی‌های اجتماعی و سیاسی و همچنین سقوط ارزش پول ملی را نیز افزود.