حالا کسانی که پول بیشتری دارند، یا احتکار می کنند و یا قیمت ها را بالا می برند و آنها که کمتر درآمد دارند، سعی می کنند آخرین داشته های خود را به غذا تبدیل کنند. شرایط رو به وخامت بیشتر می رود.

دولت ترامپ همچنین تعداد تحریم ها را بر علیه ایران افزایش داده و در مرحله اصلی، شیر نفت ایران را بست. ایران کشوری نفت خوار است که درآمد اصلی آن از محل فروش نفت به دست می آید. طبق داده های Tanker Trackers، در حال حاضر صادرات نفت تحریمی ایران از روزانه ۲.۵ میلیون بشکه در روز به حدود ۵۰۰ هزار بشکه کاهش یافته است.

تمام مقامات جمهوری اسلامی که می توانند سخن خود را به گوش جهان از طریق رسانه های بین المللی برسانند، اصرار دارند که تحریم ها یا حداقل تحریم های نفتی لغو شوند.

دولت ترامپ در مقابل می گوید پیش از لغو تحریم ها، باید ایران بر سر میز مذاکره برای یک توافق جدی حاضر شود.

دولت ایران در برابر حقوق ۲۲۰ دلاری ایرانیان (به طور تاییدی دولتی و نه آنچه که درآمد واقعی است) و افزایش قیمت های غذا، دست های خود را بالا برده است.

در حالی که ایرانیان در گرسنگی عمیق تر فرو می روند، مسئولان جمهوری اسلامی همچنان به اختلاس و فساد بیشتر دست می دهند.

ریال در سال ۲۰۱۸ تقریبا ۶۰% از ارزش خود را از دست داد. با کاهش قدرت خرید (به طور مثال نرخ ارز تا چندی قبل ۱۴.۵۰۰ تومان بود)، ایرانی ها می دانند که دیگر نمی توانند همچون سابق خرید کنند.

ایرانی ها گرسنه نیستند و گرسنه نمی مانند. همیشه چیزی که خوردنی باشد وجود دارد. مساله اما چیز دیگری است. مساله این است که به تدریج ایرانیان تنها سیر می شوند اما آنچه که بدن یک انسان نیاز دارد را دریافت نمی کنند.

یونس علی، یک مغازه دار در یکی از محله های پرجمعیت تهران، گفت که قیمت های همه چیز از شیر تا ماکارونی تا کنسرو تن ماهی افزایش یافته است. تن ماهی از ۲۵۰۰ تومان به ۱۹۰۰۰ تومان و ماکارونی از ۱۸۰۰ تومان به ۶۵۰۰ تومان رسیده است.

حالا تبلیغات تولید کنندگان این محصولات نیز در راستای همین سیاست "فقط سیر شو" عمل می کنند. بیلبورد یکی از تولیدکنندگان ماکارونی که در اتوبان های شهر تهران خودنمایی می کند این پیام را منتقل می کند. روی آن نوشته شده یک بسته برای ۵ نفر فقط با ۵۰۰۰ تومان!

یکی از دلایل افزایش قیمت تن ماهی این است که مواد اولیه آن در خارج از کشور تامین می شود. علی می گوید او شانس آورده که توانسته هنوز دوام بیاورد چرا که مغازه ای در خیابان اصلی دارد. او گفت بقیه هم صنفانش که در کوچه های فرعی هستند کسب و کارهای خود را تعطیل کرده اند.

در طول یک سال گذشته، دولت تلاش کرده که مشکلات گرانی را با استفاده از یارانه و تنظیم بازار حل کند اما ناکارآمدی اقتصادی و سوءمدیریت، تقریبا همه را مطمئن کرده که سیاست های دستوری راه به جایی نخواهند برد.

در تلاش برای تنظیم بازار، دولت به طور مثال قیمت محصولی همچون قند را تعیین می کند و سپس کارخانه ها آن را به سمت سوپرمارکت ها می فرستند. اما سیاست دستوری نه تنها پیروی نمی شود بلکه همین موضوع باعث بسته شدن مغازه ها شده است.