کم کم به نظر م می رسد نیمچه عقلی هم که در سر دارم، دارد از دست می رود. تقریبا رشته ی روابط و ضوابط از دست ام در رفته، و در میان همهمه ی عوام اینترنتی، و چکاچاک شمشیرهای چوبین و پلاستیکی نامداران اپوزیسیون، مشاهده ی برخی تراوشات قلمی کسانی که دستکم باور داشتیم تاریخ کشورمان را می شناسند، آدمی را بر جای میخکوب می کند.

آخرین اثر رشحات قلم آقای بهنود، به شوک الکتریکی می مانست که بر من وارد آمد.

موقعی که سعید حجاریان در «بهشت» گلوله خورد و به بیمارستان سینا انتقال پیدا کرد، جوانان آن روزگار، بی آن که بدانند حجاریان کیست و بانی چه فجایعی در کشور ما بوده، و فقط به صرف این که «اصلاح طلب» نامیده می شد و نظرهایی علیه تندروها صادر می کرد، در حاشیه بیمارستان سینا دست به دعا برای شفای عاجل سعید «عزیز» ی آن روزگار برداشتند و از جمله دعوت کنندگان به دعا و در خواست کنندگان شفای الهی، یکی هم آقای بهنود بود.

البته شفا از آسمان آمد ولی نه شفای آسمانی بلکه جت خصوصی ای که با موتور روشن آماده بود تا هر لحظه لازم باشد سعید را به خارج منتقل کند. طبیب هم که پروفسور مجید سمیعی نامدار بود از آلمان به ایران منتقل شد تا به شفای الهی یاری رساند.

در آن دوران می شد درک کرد که دوستی ها و محفل ها، اثری قاطع بر اندیشه های سیاسی و تحول آن ها دارد. در آن دوران هم کسی نمی خواست، نشان دادن واقعیت حجاریان و حجاریان ها، به حمایت از سعید عسگرها و «دخمه» ای ها تعبیر شود. لذا زبان ها در دهان ها از چرخیدن باز ماند و آقایان هر چه جلوتر آمدند حتی با وجود حضور استراتژیست و متخصص جنگ روانی و امنیتی مثل حجاریان و دیگر اصلاح طلبان مجاهد و شلاق گردان، در راه انقلاب اسلامی، چون جنین شان از رحم «جمهوری اسلامی» خون خورده بود و رشد کرده بود، به تدریج پر و بال ریختند و شدند مرغ پرکنده ای که امروز به شکلی مسخره در فضای سیاسی ایران بال بال می زند و جوانان دیروز و جوانان امروز، به بال بال زدن این مرغ لخت و عور و نسبتا سالخورده لبخند می زنند.