عصرایران؛ مصطفی داننده- نوبتی هم باشد نوبت کافه رفتن جوان‌هاست. نوبت پخش گزارش علیه سبک زندگی جوانان است. از این به بعد جدا از رفتن به کنسرت، تئاتر و یا ورزشگاه، کافه رفتن هم "جیز" است.
گزارشگر خبر 20:30 نگران کافه رفتن جوان‌هاست و می‌گوید ممکن است تبدیل به یک تهدید شود. تصویر سیگار کشیدن آنها را در کافه پخش می‌کند و می‌گوید این تصاویر تلخ و زننده است.
واقعا این همه نگرانی از کجا می‌آید؟ چرا این همه احساس خطر می‌کنیم؟ چند جوان برای گفت‌وگو، نوشیدن یک چایی یا قهوه و خوردن یک کیک به کافه می‌روند، بعضی کافه‌ها هم به مشتری‌های خود اجازه می‌دهند سیگار بکشند، کجای این نگرانی دارد؟
اصلا شما چرا اینقدر نگران هستید؟
مگر جوانان این کشور کجا را برای تفریح دارند که شما دغدغه کافه رفتن جوان‌ها را دارید؟ اگر ما کافه یا کنسرت نرویم یا در سینما فیلم دلخواه خود را نبینیم یا در فعالیت‌های اجتماعی شرکت نکنیم، دقیقا کجا برویم و انرژی خود را تخلیه کنیم؟
بهتر نیست به جای اینکه یقه جوانان این کشور را بگیرید و از آنها بپرسید که چرا کافه می‌روید، یقه مسؤولان کشور را بگیرید که در این همه سال، نتوانستند فضاهایی را برای تفریح جوانان فراهم کنند تا آنها انرژی‌های نهفته خود را تخلیه کنند.
برای نسل جدید ایران، وسعت جهان به اندازه یک موبایل یا تبلت است. به واسطه شبکه‌های جهانی امروز تمام اتفاقات دنیا پیش چشم آنهاست.
متولدین دهه 60، 70 و حتی 80 در جریان تمام اتفاقات فرهنگی و اجتماعی دنیا هستند. بسیاری از اینها درگیر سریال‌های چند فصلی ساخت آمریکا، اروپا و حتی ترکیه هستند. بخشی از آنها در مترو، اتوبوس، ماشین و حتی سرکلاس دانشگاه موسیقی غربی گوش می‌دهند. به‌روزترین فیلم‌های سینمای هالیوود از طریق اینترنت به راحتی در اختیار جوانان ایرانی است.
به نظر شما می‌شود به این جوانان گفت در کنسرت شرکت نکنید؟ یا به کافه نروید؟ آیا آنها دلایل مسئولان فرهنگی، قضایی، اجتماعی و سیاسی ما را که عمدتاً از نسل اول و دوم انقلاب هستند برای تعطیلی یک کنسرت یا اجازه اکران ندادن به یک فیلم یا نرفتن به کافه را می‌پذیرند؟
جوان امروز به دنبال تفریح و جایی برای سپری کردن وقت خود است. این معنا نه مختص جوانان ایران بلکه دربرگیرنده همه جهان است. تفاوت جهان با ما در این است که آنها اجازه می‌دهند جوان انرژی پنهان خود را در مکان‌های فرهنگی و اجتماعی تخلیه کنند و ما به جای اجازه دادن، نگران می‌شویم و تحدید می‌کنیم.
مواظب باشیم با سخت‌گیری‌های فرهنگی نسل سوم را از دست ندهیم. ضمن این که در دنیای امروز سرگرمی تنها سرگرمی نیست یک صنعت است و عده ای در این صنعت کار می کنند و اشتغال دیگر تنها در کارگاه و کارخانه تبلور نمی یابد.
