سازمان شفافیت بین‌المللی عراق را در تازه‌ترین فهرست کشورهایی که در آنها فساد بیداد می‌کند در رده دوازدهم قرار داده است. در کشوری که پنجمین صادرکننده نفت جهان است، بیکاری از مرز ۴۰ درصد عبور کرده. تورم هم حول و حوش ۲۰ درصد است، یک سوم مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در بسیاری از ساعات روز مردم یا برق ندارند یا در بی‌آبی بسر می‌برند و امنیت هم به جنس کمیابی تبدیل شده. اصیل یادآوری می‌کند که این دور از تظاهرات اعتراضی با شعار «همه فاسدند» آغاز شد. وی می‌افزاید «در ابتدا مردم بر پایه دعوتی فیسبوکی در بغداد با چهار خواست به خیابان آمدند: کار، رفاه، برق و امنیت. ولی چند روزی بیشتر به طول نیانجامید که این خواست‌های ابتدایی جای خود را به شعارهای سیاسی دادند زیرا مردم بلافاصله دریافتند که بدون تغییرات بنیادی سیاسی هیچکدام ار این خواست‌ها تحقق نخواهند یافت. وضعیت خیلی خراب‌تر از این حرف‌ها است».

کابوسی به نام جمهوری اسلامی

این روزنامه‌نگار که به دلایل امنیتی نام دیگری را در این گفتگو برای او انتخاب کرده‌ایم، می‌گوید «۱۵ سال پیش بسیاری از ما سقوط رژیم صدام را جشن گرفتند چون امیدوار بودیم بتوانیم به یک دمکراسی حداقلی برسیم. این رویا ولی پس از تنها یک سال و اولین انتخابات به کابوس جدیدی تبدیل شد. متوجه شدیم که از یوغ صدام نجات پیدا کردیم ولی به دامان جمهوری اسلامی افتادیم که نظام چنان بهتری از آنکه داشتیم نبوده و نیست. اگر از اقلیم کردستان بگذریم که در وضعیت بهتری نسبت به بقیه کشور قرار دارد، در مرکز مردم چند سالی اسیر حکومت اسلامی داعش بودند و جنوب هم مستعمره غیررسمی جمهوری اسلامی است».

مطالب بیشتر در کیهان لندن

اصیل می‌گوید «عراقی‌ها جانشان به لب رسیده. می‌خواهند سرنوشت کشورشان را خودشان به دست بگیرند. نمی‌خواهند داعش سنی و شیعه ایرانی بر کشورشان حکومت کند. نمی‌خواهند مستعمره جمهوری اسلامی یا هر کشور دیگری باشند، ما قبل از آنکه شیعه یا سنی باشیم عراقی هستیم و در این روزها نشان دادیم که گذشته از وابستگی مذهبی و قومی می‌توانیم دوش به دوش هم برای آینده‌ای بهتر تلاش کنیم. این مردمی که روزهاست جان بر کف اعتراض می‌کنند به دعوت هیچ حزب و رهبر مذهبی به خیابان نیامده‌اند، بلکه برعکس برای گذاشتن نقطه پایان بر حکومت فرقه‌ای، تا کنون بیش از ۳۰۰ کشته داده‌اند. یکی از شعارهای اصلی که این روزها در تمامی تجمعات شنیده می‌شود «چه شیعه، چه سنی، همه عراقی هستیم» است. شعاری که نگرانی شدید زمامداران ایران را به دنبال داشته است که چنین واکنش سخت و وحشیانه‌ای را از خود نشان داده‌اند». اصیل می‌گوید «اگر در مناطق سنی‌نشین مرکزی شاهد تجمعات اعتراضی نیستیم به این دلیل است که واهمه دارند اگر آنها هم به خیابان بیایند بلافاصله به کل جنبش اعتراضی برچسب داعشی بودن یا هواداری از صدام حسین خواهند زد!»

حضور قاسم سلیمانی در بغداد

این اشاره اصیل به حضور قاسم سلیمانی فرمانده نیروی «قدس» است که در نشستی با مسئولان امنیتی عراق گفته بود «ما می‌دانیم چگونه با معترضین برخورد کنیم چون در کشور خودمان توانستیم حرکت‌های مشابه را مدیریت کنیم!» تک‌تیراندازانی که از پشت بام‌ها به سر و سینه تظاهرکنندگان شلیک می‌کنند، لباس شخصی‌هایی که با چوب و چماق به جان معترضین می‌افتند، بازداشت زخمی‌ها در بیمارستان و حمله‌های شبانه به خانه‌های فعالان مدنی، شیوه‌هایی هستند که مردم ایران با آنها کاملا آشنایی دارند. اصیل در اشاره به حضور قاسم سلیمانی در بغداد می‌افزاید: «جمهوری اسلامی عراق را مستعمره خود می‌داند وگرنه چرا ریاست جلسه مسئولان امنیتی عراقی باید به ریاست قاسم سلیمانی برگزار شود؟ چرا قاسم سلیمانی باید مانع استعفای عادل عبدالمهدی بشود پس از آنکه برهان صالح (رئیس جمهور عراق) گفته بود که نخست وزیر آماده استعفاء است؟ چرا علی خامنه‌ای باید بگوید کسانی که علیه دولت کشور خودشان اعتراض می‌کنند، عوامل قدرت‌های خارجی هستند؟ آیا منظورش این است که صدها هزار عراقی معترض مزدبگیر کشورهای خارجی هستند؟ اگر واقعا چنین است باید پرسید دولت دست نشانده جمهوری اسلامی در عراق چکار کرده که چند صدهزار عراقی پیر و جوان، زن و مرد، مزدوری کشورهای بیگانه را پذیرفته‌اند؟!»

اصیل معتقد است «رهبران احزاب شیعی دست نشانده جمهوری اسلامی ما را از سوریه شدن می‌ترسانند. اما سال‌هاست که ما سوریه‌ای زندگی می‌کنیم. چندین سال نیمی از کشور در اشغال داعش بود، در پانزده سال گذشته بیش از یک میلیون عراقی کشته شدند، آب و برق درست و حسابی نداریم، بسیاری مجبور به ترک شهر و روستاهایشان شده‌اند. ما را از چه آینده‌ای می‌ترسانند؟ حالا هم که مردم را در خیابان‌ها می‌کشند و هیچکس هم پاسخگو نیست. کمیسیون تحقیقات در مورد کشتار معترضین در گزارش خود صحبت از «استفاده بیش از حد زور» از سوی نیروهای امنیتی و پلیس می‌کند. در این گزارش نه اشاره‌ای به تک‌تیراندارانی می‌‌شود که بدون شک برخی ار آنها که به دست مردم افتادند ایرانی بودند، و نه از جنایات حشدالشعبی که بازوی محلی نیروی قدس است نیز نامی برده می‌شود».

اصیل می‌گوید «صدام حسین در دادگاه متهم به سه جنایت شده بود و برایش حکم اعدام صادر کردند. یکی از این اتهامات قتل ۱۲۸ نفر در سال ۱۹۸۲ در دجیل بود. این دولت مسئول قتل بیش از ۳۰۰ نفر است و شمار قربانیان روز به روز هم افزایش پیدا می‌کند. شنبه خبر رسید که نیروهای جمهوری اسلامی از مرز دیاله به عراق وارد شدند و قرار است در شهرهای جنوبی به ویژه در کربلا، بصره و شهر بندری ام قصر (تنها بندر عراق در خلیج فارس) مستقر شوند. اگر این خبر تائید شود یعنی در روزهای آینده ما شاهد کشتار شمار بیشتری از مردم معترض عراقی به دست نظامیان و شبه‌نظامیان حکومت ایران خواهیم بود».

اصیل همچنین اشاره به ویدیوئی در شبکه‌های اجتماعی می‌کند که در آن یک افسر عراقی در حومه کربلا در گفتگویی با فرماندهی خود از طریق بی‌سیم، صحبت از حضور نیروهای وابسته به حکومت ایران می‌کند که به سمت تظاهر کنندگان تیراندازی می‌کنند. البته این ویدئو هنوز از سوی مقامات رسمی و نیمه‌رسمی عراق مورد تائید یا تکذیب قرار نگرفته است.