حال در پرتو آنچه در بالا آوردیم، منظور آخوندهای حاکم تهران، از «توطئه» روشن می‌شود؛ یعنی تا زمانی که کشورهای منطقه و جامعه جهانی از به رسمیت شناختن نفوذ ایران و عمق استراتژیک آن در کشورهای چهارگانه یاد شده، امتناع ورزند، توطئه ادامه خواهد داشت و هر حرکتی توطئه خوانده خواهد شد.

هرچند قیام مردمی در ایران با زور سلاح سرکوب گردید، اما قیام مردمی در عراق با تمام قوت جریان دارد و به رغم صدها کشته و هزاراها زخمی، توانست حکومت عادل عبد المهدی را مجبور به استعفا کند. هم‌چنان کلیه ای تهمت زنی‌ها، اختلاف افکنی‌ها و حمله‌ به معترضان، تا کنون در تضعیف انقلاب لبنان، ناکام مانده است.

چنین به نظر می‌رسد که خواسته‌های معترضان عراق و لبنان با گذشت زمان عمیق‌تر و ریشه دار تر می‌شود و دیگر به استعفای سعد حریری و عادل عبدالمهدی و وعده‌های اصلاحات ظاهری، قناعت نخواهند کرد، بلکه تا مرز تغییرات اساسی و بنیادین پیش خواهند رفت.

آری! زمین لرزه‌ سیاسی که عراق، لبنان و ایران را همزمان به لرزه در آورده، با وعده‌های دروغین و فرافکنی‌های واهی و بی‌اساس، حل شدنی نیست، بلکه راه حل ریشه‌ای و اساسی می‌طلبد.

این مطلب در پیام مهدی کروبی، نامزد معترض به نتیجه انتخابات ۲۰۰۹ که در حصر خانگی به سر می برد، به خوبی، تبارز یافته است؛ وی در پیامی که به مناسبت سرکوب معترضان بنزینی ایران، منتشر کرده گفته است: «ریشه و بستر اعتراضات اخیر را باید در فساد، تحقیر، تبعیض و نابرابری حاکم جستجو کرد نه در آن سوی آب‌ها.» البته هیچ‌کس انتظار ندارد که زمامداران ایران، پیام مهدی کروبی را شنیده باشند.

سؤال قابل طرح در اینجا این است که چرا آخوندهای حاکم در تهران، همه جریان‌ها و رویدادهای ایران، عراق، سوریه، لبنان و یمن را به یک تار می‌بندند و تنها عامل آن‌ها را «توطئه دشمنان جمهوری اسلامی ایران» می‌خوانند؟

پاسخ این است که نگاه رژیم ایران به مناطق زیر نفوذش شبیه به نگاه اتحاد جماهیر شوروی به اردوگاه سوسیالیستی است.

اتحاد شوروی در آن زمان براساس «دکترین برژنف» عمل می‌کرد که بر مبنای آن کشورهای واقع در اردوگاه سوسیالیستی بایستی وابسته و گوش به فرمان موسکو بوده و از قدرت محدودی برخوردار باشند. از همین جهت در هر جا که لازم می‌دید به بهانه دفاع از نظام سوسیالیستی و امنیت ملی شوروی، مداخله می‌کرد. چنان‌چه «بهار پراگ» را با مداخله عریان نظامی و زور تانک‌ها منهدم کرد. تا این‌که دیوار برلین و در پی آن اتحاد شوروی و اردوگاه سوسیالیستی فرو ریخت و چکسلواکی به استقلال خود دست یافت.

به همین ترتیب تهران، روشی را به کار می‌برد که می‌توان آن را «دکترین خامنه‌ای» نامید. رژیم ایران بر مبنای این دکترین، برای خود حق می‌دهد که در هر جای از مناطق نفوذش که منافعش را در خطر ببیند، مداخله سیاسی، تبلیغاتی و نظامی کند.

در سوریه به گونه مستقیم مداخله نظامی کرد و هنگامی که عاجز ماند از روسیه کمک خواست؛ در یمن برای حوثی‌ها سلاح تأمین می‌کند؛ در عراق ارتش موازی به نام «حشد شعبی» ایجاد کرده است که در ظاهر جزو نیروهای مسلح عراق به شمار می‌رود، اما در عمل از سپاه قدس و ولایت فقیه دستور می‌گیرد. در لبنان دست به تأسیس سازمان حزب الله زد و با پرداخت هزینه های هنگفت، این سازمان را تبدیل به چنان یک نیروی سیاسی نظامی کرد که اکنون در سوریه می‌جنگد و در عراق و یمن نقش بازی می‌کند.

به قول سعدی شیرازی: « منافع مشترک، می تواند بهترین روابط را ایجاد کند»، اما رژیم آخوندی منافع خود را بالاتر از منافع دولت‌ها و ملت‌ها قرار داده و اولین گامش تیره کردن روابط با دیگران است.

هر چه باشد، بازی خطرناکی در جریان است که حال و آینده منطقه را تهدید می‌کند و البته ایران تنها بازی‌گر این بازی نیست.