برای خبر رسانی به خانواده‌ها و تحویل دادن بدن های کشته شدگان نیز خشونت و سرکوب را به حد نهایت رسانده اند و در بسیاری موارد اجازه ی برگزاری مراسم آزادانه به خانواده‌ها را نمی‌دهند و بدن های برخی را با دریافت مبالغ هنگفت به خانواده‌ها تحویل می‌دهند تا به این وسیله خانواده‌ها را بیشتر و بیشتر آزار دهند و بترسانند. این جلادان سراپا فاسد هم جان مردم را می‌گیرند و هم مال مردم را و اگر بتوانند شان انسانی برخی خانواده‌ها را هم زیر فشار شدید خرد خواهند کرد و باید هوشیار باشیم و اجازه ندهیم که ما و حقوق انسانی مان را زیر پاهای کثیف شان له کنند.

این حاکمان جنایت کار وقاحت را از حد گذرانده اند و باز می خواهند از ترفندهای کثیف گذشته ی خود استفاده کنند و برخی خانواده‌ها را یا با تهدید یا با تطمیع، مجبور کنند تا بپذیرند که فرزندان شان بسیجی بوده‌ و توسط مردم کشته شده‌اند. سپس آن‌ها را شهید بنامند و به خانواده‌ها غرامت پرداخت کنند تا به این وسیله هم تبلیغات کثیف شان را علیه معترضان انجام دهند و هم صدای دادخواهی خانواده‌ها را خاموش کنند و آن‌ها را به گوشه‌ی عزلت بکشانند. علی خامنه ای که در آبان ماه همراه دیگر سران نظام دستور شلیک مستقیم به مردم را داده بود، در گزارش روز چهارشنبه خبرگزاری ایرنا، در پاسخ به گزارش شورای عالی امنیت ملی دستور داده است: «شهروندان کشته شده که «هیچ‌ گونه نقشی در اعتراضات» نداشتند و «در میانه درگیری‌ها جان باخته‌اند در حکم شهید محسوب شده و خانواده‌های آنان تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران قرار بگیرند». ناهید شیربیشه و منوچهر بختیاری (مادر و پدر پویا بختیاری) جزو اولین خانواده‌هایی بودند که با شجاعت و روشنی به این دستور اعتراض کردند. مادر پویا گفته است: « از خشم و آه من بترسید،‌ ارزش خون فرزندم بیش از میلیاردها دیه است. نه تسلیت تان را می‌پذیرم نه دلجویی تان.». درود بر این خانواده‌های دادخواه و جسور که مرعوب حاکمان جنایت کار نمی‌شوند.

ناهید شیربیشه را به حراست آموزش و پرورش شهر قدس احضار کردند. او شجاعانه گفت: «من چنان با صلابت، چنان مفتخر، چنان سربلند در اداره راه می‌رفتم که احساس می‌کردم تمام عوامل اداری باید به پای من بایستند، چون من پسرم را تقدیم همین کشور کردم. کشوری که آن‌ها دارند توی آن زندگی می کنند. وقتی به من گفتند که متاسفیم و تسلیت می‌گوییم که پویا را از دست دادی. گفتم من پویا را از دست ندادم، شما او را از دست دادید.».

همراهی دیگر خانواده‌های دادخواه و فعالان سیاسی و اجتماعی با خانواده‌های آسیب دیده و خانواده‌های زندانیان سیاسی در این شرایط از اهمیت زیادی برخوردار است و نباید بگذاریم که خانواده‌ها تنها بمانند. به هر شکل که می‌توانیم با خانواده‌ها همراهی کنیم و به آن‌ها سر بزنیم و به آن‌ها روحیه بدهیم و صدای شان را بلند کنیم.حکومت همواره از این با هم بودن‌ها و همراهی‌ها وحشت دارد و برای همین به شدت تلاش می‌کند تا فریاد دادخواهی خانواده‌ها را در گلو خفه کند.

احضار مادران شجاع و دادخواهی چون شهناز اکملی، مادر مصطفی کریم بیگی از کشته شدگان ششم دی ماه ۱۳۸۸، برای همراهی با مادر پویا بختیاری و دیگر خانواده‌های زخم خورده به همین منظور است. این ظالمان جنایت کار، پسر جوان و نارنین شهناز اکملی را ده سال پیش کشتند و به جای پاسخ‌گویی بر چرایی قتل پسر، حال می‌خواهند مادر را زندانی کنند. خبر رسیده که پروین محمدی، فعال حقوق کارگری نیز شنبه ۱۶ آذر ۱۳۹۸، پس از مراجعه به شعبه ۷ اجرای احکام کیفری دادسرای ناحیه ۱ کرج بازداشت و به زندان کچویی منتقل شد. پیش تر نیز ژیلا کرم زاده مکوندی از مادران پارک لاله ایران و راحله راحمی پور از خانواده‌های دادخواه دهه ی شصت را بازداشت کرده بودند. ژیلا کرم زاده در۱۰ آذر و راحله راحمی پور در ۱۷ آذر و هر دو با وثیقه ۳۰۰ میلیون تومانی و به طور موقت آزاد شدند. ما خواهان لغو حکم و پایان دادن به پرونده سازی برای شهناز اکملی، ژیلا کرم زاده مکوندی، راحله راحمی پور، پروین محمدی و دیگر فعالانی هستیم که زیر بار این پرونده سازی ها مدام در معرض خطر هستند.

در شانزدهم آذر امسال در روز دانشجو، دانشجویان شجاع ما در دانشگاه‌های مختلف کشور و در امنیتی ترین شرایط و زیر سایه ی سرکوب گران خون ریز، در همراهی با معترضان آبان ماه و به یاد کشته شدگان بی تدفین و در اعتراض به کشتار مردم و برای آزادی زندانیان سیاسی تجمع هایی امیدبخش داشتند و شعار دادند: «فقر، کشتار، گرانی، مردم شدند قربانی»، «خیابونا خونی شد، آزادی قربانی شد»، «جواب ما تفنگ نیست، این همه کشته کم نیست»، «بیگاری، بیکاری، حجاب زن اجباری»، «زنده باد زندگی، زنده باد مقاومت»، «نان، کار، آزادی، اداره شورایی»، «از نیزارهای ماهشهر تا مرزهای کردستان، از شیراز تا تهران، از سیستان تا تبریز». در بیانیه بخشی از دانشجویان دانشگاه تهران هم چنین آمده است: « اما ما دانشجویان، در این بزنگاه و در حین فرود آمدن سهمگین‌ترین شلاق‌های ستم و استثمار بر گرده‌ی فرودستان، که خود زخم‌خورده همین شلاق‌هاییم، نظاره‌گری منفعل نیستیم و نخواهیم بود... ما دانشجویان، خون های خشکیده بر کف خیابان را فراموش نمی کنیم، این را هم به در خون‌خفتگان و هم به خون‌ریزان شان قول می‌دهیم». آن‌ها بر روی پلاکاردی نوشته بودند: «و ما نیز شادمانیم رفیق، نگاه کن! گریه نمی کنیم، نه رفیق! می گرییم پنهانش نمی کنیم، چرا که ما رزمندگانیم و تو را دوست می داریم رفیق و در رزم مان تو را کم خواهیم داشت و دلمان برای تو تنگ خواهد شد». درود بی پایان به عشق و مقاومت و رزم شان.

ما مادران پارک لاله ایران، سرکوب وحشیانه، کشتار و بازداشت های گسترده ی مردم معترض در آبان ماه ۱۳۹۸ را به شدت محکوم می‌کنیم و خواهان روشن شدن حقیقت چرایی و چگونگی کشتار این عزیزان و محاکمه و مجازات آمران و عاملان این جنایت ها هستیم. ما می‌خواهیم بدانیم به چه حقی مسئولان حکومت اسلامی ایران دستور حمله و شلیک تیر به مردم معترض در خیابان دادند؟ ما می‌خواهیم بدانیم به چه حقی تعدادی زیادی از معترضان را بازداشت کرده اند؟ ما می‌خواهیم بدانیم که تعداد کشته شدگان، مجروحان و بازداشت شدگان چند نفر هستند و هر کدام در کجا و در چه وضعیتی قرار دارند. ما می‌خواهیم بدانیم چه بلایی بر سر معترضان در خیابان ها، چه بلایی بر سر بدن های کشته شدگان، چه بلایی بر سر خانواده‌های کشته شدگان و چه بلایی بر سر زندانیان و خانواده‌های آن‌ها درون و بیرون زندان ها آورده‌اند و می آورند. ما خواهان روشن شدن حقیقت و آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی بازداشت شدگان اخیر هستیم.

ما هم چنان تأکید می‌کنیم که خواهان: ۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) لغو قانون شکنجه و مجازات اعدام از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایات‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه هایی علنی و عادلانه هستیم. ما هم چنین اعتقاد عمیق داریم که این خواسته ها با اتحاد و همبستگی و مبارزات پیگیر ما دادخواهان به دست خواهد آمد و تردیدی نیست که برای رسیدن به این خواسته ها باید برای رسیدن به ۴) آزادی بیان و اندیشه، ۵) حق داشتن تجمع و اعتصاب و تشکل و احزاب مستقل، ۶) رفع هرگونه تبعیض و ۷) جدایی دین ازحکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی عدالتی ها را در ساختار حکومت و قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز حکومت اسلامی ایران می دانیم.

مادران پارک لاله ایران

۱۸ آذر ۱۳۹۸