در عالم سیاست هیچ اتفاقی عجیب نیست؛ یک سیاستمدار «خوب» همیشه در حال تغییر و انطباق دادن خود با شرایط واقعا موجود است و چیزی به نام «خجالت» و «محذور اخلاقی» مانع از تغییر و حتی چرخش ۱۸۰ درجه ای او نمی شود.
دونالد ترامپ، از سال ۲۰۱۷ که به ریاست جمهوری ایالات متحده برگزیده شد تا امروز که در آستانه ی سال ۲۰۲۰ هستیم، نشان داده است که فوت و فن سیاست را می داند و به لحاظ تخصص در تجارت، مدیریت سیاسی اش را با مدیریت تجاری در هم آمیخته و معجونی از مدیریت سیاسی-اقتصادی به وجود آورده است که اصل «منفعت» را سرلوحه ی کار قرار می دهد.
ترامپ با طرح شعار انتخاباتی «امریکا پیش از همه» بر خواسته ای انگشت نهاد که هم توده ی عوام را جذب خود می کرد، هم خواست قلبی و تخصصی خودش را به عیان نشان می داد.
او برای رسیدن به اهداف خود، مثل هر تاجر موفقی، می تواند سدهای اخلاق را نادیده بگیرد و آن ها را دور بزند.
پیچیدگی سیاست جهانی، بر خلاف نگاه ساده ی او به جهان که تصور می کرد با تهدیدهای لفظی و اِعمال فشار بر کشورهای نافرمان، می تواند دنیا را سر به راه و پی رو خود کند، بسیاری از برنامه های ساده نگرانه ی او را بر هم ریخت و بسیاری از طرح های او را بی اثر کرد.
امروز کیم جونگ اون، کلمات درشتی در باره ی ترامپ و امریکا به کار برده و سران جمهوری اسلامی هم با وجود این که عقربه های اقتصاد کشور در اثر تحریم های سفت و سخت جهانی به ته منحنی قرمز چسبیده، به رغم آشوب های سیاسی ناشی از مشکلات اقتصادی، همچنان بر مواضع دشمنانه ی خود پای می فشارند هر چند با سفر احتمالی روحانی به ژاپن، به نظر می رسد نرمشی دیگر از جانب جمهوری اسلامی در راه باشد.
خامنه ای دستگاه حکومت «ایران» را به این شکل به جهانیان نشان می دهد که شامل یک بخش قدرتمندِ فراقانونی و «غیر رسمی» است که شامل عوامل و نهادهای تحت نظارت خود او می باشد و یک بخش ضعیف تر ولی قانونی و «رسمی» که دستگاه دولت و مجلس و غیره می باشد، در حالی که در واقعیت یک دستگاه حکومت، که نه مربوط به ایران بلکه مربوط به «جمهوری اسلامی» ست وجود دارد که هدف اش یک سان و مبتنی بر خواسته های ولی فقیه است و این دستگاه سلسله مراتبی دارد که خامنه ای و نهادهایش، در رده های بسیار بالاتر از دستگاه «رسمی» دولت قرار دارند و دستگاه «رسمی» در واقع مجری خواست خامنه ای و مشاوران سپاهی او ست.
اکنون آبه شینزو، نخست وزیر ژاپن، با هماهنگی امریکا در صدد کشاندن روحانی به ژاپن به منظور میانجی گری مجدد میان ج.ا. و امریکا ست و جمهوری اسلامی هم به خاطر فشارهای غیر قابل تحمل ناشی از تحریم ها و اعتراضات داخلی، سیگنال های رضایت خاطر ش را به شیوه های مختلف برای کاستن از تنش های خود با امریکا ارسال کرده است.
بعید نیست که ما در آینده ی نزدیک شاهد عکس گرفتن ظریف با وزیر خارجه ی امریکا و بعد حسن روحانی با دونالد ترامپ باشیم، که امروز بیش از هر چیز به انتخابات آتی امریکا و پیروزی در آن می اندیشد.
خامنه ای و دار و دسته ی رسانه ای اش نیز کماکان به مخالفت های خود برای برقراری رابطه کامل یا رابطه نصف و نیمه با امریکا ادامه خواهند داد تا اگر فرصت مناسبی فراهم شود مجددا بازی «مرگ بر امریکا» را ادامه دهند و ترامپ هم مانند یک سیاستمدار-تاجر «خوب»، گام اصلی موفقیت در سیاست-تجارت را که در اختیار داشتن اهرم های کار به طور کامل است با پیروزی در انتخابات امریکا بردارد.
