زدن حاج قاسم در بغداد، خیلی چیزها را مشخص کرد!

مشخص کرد که این فقط اپوزیسیون ما نیست که افکارش قاطی پاطی ست و نمی داند که چه می کند و چه می خواهد بلکه مردم ایران هم افکارشان قاطی پاطی ست و نمی دانند که چه می کنند و چه می خواهند!

یک روز می بینیم که مردم به بهانه گران شدن بنزین و نفرت از حکومت نکبت، به خیابان ها می ریزند و حکومت را تا پای سرنگونی پیش می برند. حکومت هم، چنان به وحشت می افتد که با تیر مستقیم، چند صد نفر را در عرض سه روز درو می کند.

چند روز بعد، و دقیقا چند روز بعد می بینیم که مردم به خاطر مرگ کسی که فرمانده آدمکشان حکومت بوده، به شکل میلیونی به خیابان ها می آیند و حماسه ای برای حکومت می آفرینند که دهان خودِ حکومت هم باز می ماند.

یک روز می بینیم که «آقا» چنان از دست امریکایی هایی که سردارش را دود کرده اند و به هوا فرستاده اند به خشم می آید که شخصا در جلسه شورای عالی امنیت حضور می یابد تا طرح «انتقام سخت» را خودش پیگیری کند.

دو سه روز بعد، و دقیقا دو سه روز بعد می بینیم که همین «آقا» یک سخنرانی لطیف ایراد می کند و انتقام سخت اش می شود لبخند ملیحی که بعد از تکبیر یکی از حضار در سخنرانی می زند و می گوید این تکبیر یعنی این که خسته شدین، حالا برین خونه ها تون! یه سیلی موشکی فعلا به امریکا زدیم ولی موضوع انتقام زیاد مهم نیست و ما باید او را از منطقه ی خاور میانه بیرون کنیم. به عبارتی بفرمایید دنبال نخود سیاه و آبِ شعار در هاونِ جمهوری اسلامی کوبیدن!

یک روز می بینیم که آقای ترامپ دستور زدن اتومبیل سردارِ تروریست، قاسم سلیمانی را صادر می کند.

دو سه روز بعد، و دقیقا دو سه روز بعد، بعد از شلیک ده دوازده موشک بالستیک به سمت پایگاه هایش در عراق، یک سخنرانی نرم و لطیف ایراد می کند که ما آماده ی مذاکره و گفت و گو با جمهوری اسلامی هستیم.

با مزه تر از همه، شلیک موشک های انتقامی ایران به سمت امریکایی هاست که با خبر قبلی صورت می گیرد که دوستان امریکایی! ما داریم موشک شلیک می کنیم! لطفا تشریف ببرید به پناهگاه ها!