نیکولاس پلهام در روایت از دومین روز بازداشتش می‌نویسد که مترجم بازجویش از او پرسیده که "چگونه می‌تواند کتاب‌هایش را بخرد" و اصرار بازجو بر اینکه او فارسی می‌داند ادامه می‌یابد. این خبرنگار بریتانیایی پس از مدتی به یک واحد دو خوابه آپارتمانی منتقل می‌شود. او اجازه بستن در اتاق را نداشته و تا بامداد چراغ اتاق روشن بوده است.

در این آپارتمان بازجویی به همراه مترجمی دیگر ادامه می‌یابد. در پاسخ به درخواست مجدد این خبرنگار برای دسترسی به وکیل و اطلاع دادن به سفارت بریتانیا، گفته شده که این اقدام سبب تشکیل "پرونده‌ای طولانی مدت" یا "حبس در زندان اوین" خواهد شد.

خبرنگار اکونومیست می‌نویسد که پس از ورودش به تهران با اقتصاددانی ملاقات داشته که ۲۱ روز در سلول انفرادی زندان اوین محبوس بوده است. این زندانی روایت کرده که شکنجه روانی شده است.

وقت‌گذرانی در خانه امن با رقص ایرانی

به نوشته نیکولاس پلهام، بازجوی خبرنگار اکونومیست خود را مامور بازوی اطلاعاتی سپاه پاسداران معرفی کرده است.

همچنین از نیکولاس پلهام خواسته می‌‌شود تا متنی را دیکته کند که آنها از موبایل او برای همسرش ارسال کنند که به این ترتیب از وضعیت او خبردار شود.

او در مقاله‌اش شرایط زندگی با ماموران را در این آپارتمان را تشریح کرده و می‌نویسد که چگونه با به صدا درآمدن در توسط شخصی که غذای سفارش داده شده را آورده بود، دست ماموران به روی سلاحشان می‌رفت. همین‌طور می‌نویسد که یکی از آنان "نقش معلم زبان" را ایفا می‌کرد و به این ترتیب او نام اشیا را به فارسی یاد می‌گرفته است. خبرنگار اکونومیست می‌نویسد که حتی یکی از ماموران پیشنهاد می‌کند تا با "آهنگ‌های عاشقانه ایرانی" که روی موبایلش پخش می‌کرده، برقصند.

بازجو "هر بامداد" با او ملاقات می‌کرده و در سومین روز گفته می‌شود که باید به "هتلی راحت‌تر" منتقل شود. به نیکولاس پلهام اجازه داده می‌شود که در شهر تردد کند ولی اجازه هیچ‌گونه فعالیت رسانه‌ای نداشته و "تمامی تردد و ملاقات‌هایش" باید گزارش می‌شده است. بازجوی خبرنگار اکونومیست در هتل سیمرغ، به او می‌گوید که می‌تواند با خارج از کشور تماس بگیرد و هزینه‌های تماس‌ها با سپاه پاسداران خواهد بود.

بازجویی‌های چند ساعته او از این پس "غیررسمی‌تر" نسبت به روزهای پیشین بوده است. نظر او درباره موضوعاتی مثل اسرائیل و فلسطین، تحریم‌ها و برگزیت پرسیده می‌شود.

در دهمین روز به او اعلام می‌شود که در نتیجه تحقیقات، مشخص شده او گزارشگر است و می‌تواند ۵ روز دیگر به کشور خود بازگردد. یکی از ماموران اطلاعات سپاه که در این مقاله از او با نام "علی" یاد شده از این خبرنگار می‌خواهد تا برایش از ورزشگاه امارات در لندن، جایی که باشگاه فوتبال آرسنال بازی می‌کند، تصویری بفرستد. با این‌ حال زمان وعده شده بدون انجام کارهای اداری خروج او سپری می‌شود. اطلاعات سپاه پاسداران در این رابطه سکوت می‌کند و هفته‌ها می‌گذرد.

پرداخت جریمه برای اقامت غیرقانونی

نیکولاس پلهام نوشته که در زمان انتقالش توسط سپاه به محلی دیگر، دو موتورسیکلت آنها را تعقیب می‌کردند. او همچنین روایت کرده که پس از انتقالش به هتلی دیگر، برای بازجویی به آپارتمان‌هایی در حوالی میدان انقلاب احضار می‌شده است.

یکی از بازجویان از او اطلاعاتی درباره یک روزنامه‌نگار ایرانی می‌خواسته است. نیکولاس پلهام در طول بازجویی مظنون به پرداخت رشوه به این روزنامه‌نگار بوده است.

چهارم سپتامبر به خبرنگار اکونومیست با یک پیامک اطلاع داده می‌شود که روادید خروج او آماده است. وقتی از گذرنامه‌اش سوال می‌کند؛ گفته می‌شود که باید از هتل محل اقامتش دریافت کند. او توضیح می‌دهد که این پاسخ چه اندازه عادی بیان شد و چقدر برای او شگفت‌انگیز بوده است. مامور اطلاعات سپاه پاسداران از خبرنگار بریتانیا می‌خواهد که به اداره اتباع خارجی مراجعه کند. با این حال این اداره از موضوع ابراز بی خبری می‌کند.

به روایت خبرنگار اکونومیست مامورانی از یک نهاد امنیتی دیگر با او ملاقات می‌کنند ولی می‌گویند که پیش از هر چیز باید پرسش‌هایی را مطرح کنند. این شهروند بریتانیا می‌نویسد که بازجویی‌اش بیش از ۴۰ دقیقه به طول می‌انجامد. این ماموران پس از سپری شدن ۱۰ دقیقه از پایان بازجویی، به او می‌گویند که باید به دلیل اقامت پس از انقضای ویزا، چهار میلیون تومان، معادل ۲۰۰ دلار جریمه پرداخت کند. ماموران می‌گویند که نمی‌توانند این هزینه را "به دلیل اشتباه سپاه پاسداران" تقبل کنند. او هرگز دفترهای یادداشتش را که قرار بود به سفارت بریتانیا در تهران تحویل داده شود، دریافت نکرد.

صدور روادید برای شهروندان ایالات متحده آمریکا و بریتانیا از سوی ایران به ندرت صورت می‌گیرد. خبرنگاران خارجی که در ایران فعالیت می‌کنند از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و با هماهنگی وزارت اطلاعات مجوز دریافت می‌کنند.