در دوران پیش از انقلاب، کاری که گروه های مسلح چریکی انجام می دادند، مبارزه ی جدا از توده یا سکتاریستی نامیده می شد. ما در این مطلب از همین اصطلاح استفاده کرده ایم ولی می توان به جای «توده» از کلمه ی غیر ایدئولوژیک تر مردم استفاده کرد.

اِشکال بزرگی که این نوع مبارزه داشت، به فرض درست پنداشتن نگاه ویرانگرش، نه بی فایده بودن اش بلکه رها کردن مردم به حال خود، و آماده شدن زمینه های پذیرش فریب بزرگ بود.

آنچه ما امروز آن را «آگاهی» می نامیم، در گذشته به چند کتاب غلط غلوط و جزوه ی مارکسیستی محدود می شد که باز اگر محتوای آن ها را مفید در نظر بگیریم، تنها در اختیار مبارزان جدا از توده بود و مردم چیزی از آن ها نمی دانستند.

این که جوانان امروز می پرسند چرا گول خمینی را خوردید، واقعیت اش این است که خمینی و خمینی چی ها، بر موج خود به خود به وجود آمده ی مردمی (که البته هماهنگ با خواست غربی ها برای کاستن قدرت ایران و زیاده خواهی شخص پادشاه برای کشور بود) سوار شدند، و نقش و اثری از دیگر مبارزان ضد شاه و نظرات آن ها نبود.

البته این که گروه های چریکی نتوانستند بر ایران حاکم شوند جای تاسف ندارد چرا که حکومت آن ها هم قطعا بهتر از حکومت آخوندها نمی شد.